𝐏𝐇𝐀𝐍𝐓𝐎𝐌 ⸻Regulus Black(TAMAMLANDI)

Final

Regulus Black POV

Zindanın soğuk taşları arasında, Avis'in cansız bedenini kollarımda tutuyorum. Düşüncelerim birbirine karışmış durumda. Gözleri kapalı, yüzü huzurlu. Gözlerimdeki yaşlar, onu kaybetmenin acısıyla dolu. Saçlarını okşarken, dudaklarıma hafif bir öpücük konduruyorum. "Lütfen, ne olursun kalk, bırakma beni," diyorum sessizce. Ama cevap vermiyor; bir daha veremeyecek. Çapulcular etrafımda, beni Avis'den uzaklaştırmaya çalışıyorlar, ama bu imkansız. O benim her şeyimdi.

"Lütfen, Regulus," diyor Lily Evans, gözyaşlarıyla. "Onun için bir şey yapamayız, o gitti."

Hayır, onu burada bırakamam. "Bu mağarada kalamaz," diyorum, gözlerimdeki kararlılıkla. İçimde bir şey kırılıyor; Avis'in yokluğu, hayatımda bir boşluk açıyor. O an, zincirlerin ardında, iki kalbin sonsuzluğa doğru ilerlediği bir an gibi hissediyorum.

Avis'i kucağıma alıyorum; sevgilim, bir tüy kadar hafif, ama buğulu bir soğukla sarılmış. "Dudakların ne kadar soğuk, sen üşüyorsun," diyorum. Gerçekliğin farkında bile değilim, belki de içimdeki bu acıyı kabul etmek istemiyorum.

Dumbledore, hüznüyle asasını kaldırıyor. "Regulus Black ve öğrencileri kurtaran genç kahramana Avis McLaggen'in anısına Lumos!" diye haykırıyor. O an, zindanın karanlığında bir ışık hüzmesi doğuyor; bu ışık, Avis'in cesaretini yüceltiyor.

Kalbimde bir boşlukla birlikte, bir umut ışığı parlıyor. Bu an, Hogwarts'un koridorlarında sonsuz bir umudu temsil ediyor. Avis'in hatırası, karanlığı aydınlatmaya devam edecek. Bir gün, bu mücadeleye değeceğini biliyorum; onun için savaşmaya devam edeceğim.

Regulus, Avis’in mezarının başında dururken etrafındaki çapulcuların sessizliğini hissetti. Havanın karanlık bir hüzünle kaplandığı bu an, içimdeki acıyı daha da derinleştiriyordu. Gözlerim taze toprakla örtülü mezarın üzerine odaklandı. "Burada kalmamalıyız," diyen bir ses vardı ama onu duymuyordum. İçimdeki keder, her şeyi kaplamıştı. "Avis, bu dünyayı bırakma," diye fısıldadım. "Senin için buradayız."

Dizlerimin üzerine çöktüğümde, ellerim toprak üzerinde gezindi. Gözlerimden yaşlar süzülürken, "Seni asla unutmayacağım," dedim, sesim titreyerek. "Bu savaşın sonunu göreceğim. Senin için, her şeyi göze alacağım."

Lily yanımda belirdi, omzuma dokundu. "Regulus, burası sadece bir başlangıç. Onun anısını yaşatacağız," dedi. Diğer çapulcular da başlarını sallayarak onayladılar. Bu, içimdeki acının bir nebze olsun hafiflemesine neden oldu.

"Birlikte savaşacağız," dedim, kararlılıkla. "Onun için, onun anısına."

Bu sözler, sanki karanlık bir yemin gibiydi. Kalbimde yankılandı; Avis için savaşacak, onun cesaretini asla unutmamak için mücadele edecektik. O an, Avis'in hatırası yalnızca bir mezarın altında değil, herkesin kalbinde yaşayacaktı.

Zindanın karanlık koridorlarında yürürken, sanki Avis’in sesi kulaklarımda yankılandı. "Sakın pes etme, Regulus," diyordu. "Ben buradayım, hep seninle olacağım."

Artık kararımı vermiştim; Voldemort’a karşı koymak için plan yapmalıydık. "Hepinizin birer kahraman olduğunu biliyorum," dedim. "Ama bu sefer, sadece düşmanla yüzleşmekle kalmayacağız; Avis’in hatırasını yaşatmak için birlikte bir plan yapmalıyız."

Dumbledore’un sesi, tartışmalarımızın arasında yankılandı. "Hepiniz cesaretle dolusunuz. Avis’in kalbi, bu savaşta bizimle olacak."

Onun sözleri beni derinden etkiledi. "Onun hatırasını onurlandırmak için buradayız. Ama unutmayalım ki, gerçek düşmanımız hâlâ aramızda."

Bir araya geldiğimizde, herkesin gözlerinde kararlılık vardı. Avis’in mezarına son bir kez bakarak içimden bir dilekte bulundum. "Bu savaşı kazanmak zorundayız. Bunun için her şeyi göze alacağım."

Günler geçtikçe, hazırlıklarımızı sürdürdük. Avis’in anısını yaşatmak için daha çok çalıştık. Mücadelelerine liderlik ederken, onun ruhunun her adımda yanımda olduğunu hissettim.

Bir gün, Voldemort’un karanlık planlarını öğrendiğimizde, harekete geçme vakti gelmişti. "Artık geri dönüş yok," dedim, cesur bir yürekle arkadaşlarıma dönerken. "Avis için, onun için savaşacağız. Hep birlikte!"

O an, Avis’in hatırası ile birleşen kalplerimiz, karanlığın üstesinden gelebilecek güce sahipti. Savaşın ortasında, Avis’in gülümsemesini düşündüm. "Bu savaş, senin için," diye fısıldadım. "Asla unutmayacağım."

Bir araya toplanan cesur yürekler, Voldemort’un kalesine doğru ilerlemeye başladı. Her biri, Avis’in anısına birer ışık olma kararlılığıyla doluydu. Bu ışık, karanlığı aydınlatmak için hazırdı

Finali verdik arkadaşlar

Phantom baş karakteri Avis in ailesinin tarihi geçmişini karanlık sırlarını anlatan bir hikaye yazıyorum ismi The Curse of the lineage. Profilimde bulabilirsiniz destekleriniz için çok teşekkür ederim 💗