She is a Rainbow. / OMS / (✓)

Bana mı, Yoksa kendine mi? / Chapter : 36

Bana mı, yoksa kendine mi?
Chapter : 36

Multimedia : Ahn Miryo veee.. Söylemicem, okuyun..
Çok Önemli Not : Bu arada Heal Me; Wang Shou'u kütüphaneye eklemeyi lütfen unutmayın. Az destek olun bana kızlar.. Bende sizi mutlu edeyim haha

♧♧♧

Sanırım senden hoşlanıyorum.

Ağzımdan çıkanlar kulaklarına ulaştığın da Baekhyun'un surat ifadesi az önceki öfke ve içinde olan o nefret kırıntılarını yavaşça silmeye başarmıştı. Yüzü ve bakışları birkaç kelimelik sözümle çoktan yumuşamıştı bile. Beni hala seviyor olduğunu bu kadar net görmek kalbimin yeniden hızla atmasını sağlamıştı. Nasıl oluyor da bu çocuğa böylesine gizliden kalbimi kaptırabilmiştim aklım almıyordu. Hangi ara?  Ve nasıl?

Baekhyun, kızın omuzunda olan elini yavaş bir şekilde indirirken yüzünde küçük bir gülümseme oluştu. Belki kızı bırakıp ondan hoşlandığımı söylediğim için bana sıkıca sarılırdı, ya da aniden dudaklarıma yapışabilirdi, ya da hala beni sevdiğini söyleyebilir ve beni mutlu edebilirdi. Kolumdan tutup beni eve alır ve birlikte uyurduk. Onun yanında rahat bir uyku çekeceğime oldukça emindim çünkü.

Fakat beklediğim şey bu olmamıştı. Aynısını ona yaptığım gibi beni sözleriyle alaşağı etmeyi başarmıştı.

“  Üzgünüm, ama sana olan hislerime kilit vurdum. Şimdi, umarım bundan sonra bir daha karşıma çıkmazsın. Ah, gerçi benim üvey kız kardeşim olarak her şekilde karşıma çıkacaksın, değil mi? " 

Kulaklarım, sözleriyle çınlarken olduğum yerde çakılıkalmıştım. Baekhyun, az öncekine karşın attığı bakışların ardında başka anlamlar taşıyordu. Bana gelmek istediğini biliyordum ama buna engel olan güçlü bir şey vardı. Kim Minseok'un kardeşine benim hakkımda herşeyi anlatmış olabilme ihtimali beynimi kemiren ilk şey olmuştu. Fakat öyle olsaydı Baekhyun bunu yüzüme karşı acımasızca vurur, intikamını en acı şekilde alırdı. O, benim gibi açık sözlüydü, sözünü sakınmıyordu. Ve biliyordum ki annesine fazlasıyla değer veriyordu. Katilinin ben olduğumu bilseydi ne yapardı?

"  Baekhyun? "

Arkasını çoktan dönmüş eve girmeye hazırlanan Baekhyun'a çağırdım yeniden. Adını ilk defa böylesine yumuşak söyleyişim olduğu için merak içinde arkasını döndü, açık kapının ağzında durarak. Yanında getirdiği kız çoktan içeriye girmiş gözden kaybolmuştu bile.

Tüm bu suçluluk duygusu yapacağım şeyleri düşünmemin önündeki en büyük engeldi.

Aldığım derin nefesler bile fayda etmiyordu sakinleşmeme. Boğazımı sıkan elden kurtulmam gerektiğini biliyordum.

"  Ben, .. " 

Bakışlarımı bir süreliğine bana hala merakla bakmakta olan gözlerine çevirdim. Kalbim sıkıştı. Onun babası benim hayatımı mahvetmişti, ve ben onun annesini elinden almıştım.

“  Senin annen- "

"  AHN MIRYO! "

Koridorun başından, hızlı ve öfkeli adımlarla gelen Seo Junghoo'nun kulak dolduran sesi bana ulaştığın da sözlerime daha fazla devam edemedim. Belki de bu Baekhyun'a herşeyi anlatmamam için bir işaretti. İleride bigün öğreneceğine emindim, şuanda bu kadar bitmiş durumdayken bana karşı edeceği birkaç söze daha katlanabileceğimi düşünmüyordum ne yazık ki..

“ Nasıl birşey demeden ortadan kaybolursun? Arkamı bir anlık döndüm ve sen orada yoktun. Ne kadar endişelendiğimden haberin varmı?  “