Our Fairytale °MinSung°Çeviri°

V

Büyük ahşap kapı dikkatlice kapatılmıştı. Siyah saçlı bir adamın elleri, daha büyük bir gürültünün duyulmasını önlemek için, sabah güneşinden sıcak olan yüzeyine hafifçe dayanıyordu. Sanki gözlerini kırpmak dünyadaki yerini gösterecek bir ses çıkarabilirmiş gibi dönerken gözleri kısıldı.

Her adımı yavaş ve dikkatliydi, onu keşfe mahkûm edecek yanlış alana basmamaya çalışıyordu. Ahırın eski keresteleri herhangi bir ağırlık altında gıcırdıyordu, o da bir istisna olmazdı. Ne yazık ki, bir insanda reenkarne olmuş uğursuz sayılan bir insan için, bu hareket ne kadar dikkatli olursa olsun iyi sonuçlanmayacaktı.

"Minho?" -Arkasından bir ses geldi ve söz konusu kişi alt dudağını ısırarak bir küfür savurdu. Jeongin'in atların bakımından sorumlu olduğunu tamamen unutmuştu.

"Merhaba, Innie," diye selamladı yaşlı adam, soğuk bir Ocak kışının ortasında ağaç gövdeleri kadar donuk kahverengi gözleri olan çocuğa gülümsemek için dönerek.

Genç olan da gülümseyerek ellerini beyaz bir bezle sildi ve ardından bezle omzunun üzerinden attı.

"Dışarıda mi uyudun?" Yerin çok temiz olması mantıklı. Jeongin masumca gülümsedi, Minho gözlerini devirdi.

"Erken mi geldin?"

"Bu benim işim."

"Daha önce buraya gelen oldu mu?"

"Minho senin sorunun ne?" Jeongin alayla sordu.

"Önemli değil, teşekkür ederim."

"Neden kemerinden sarkan bir masken var?"

Minho sorusunu duymazdan gelerek yanından geçti, Jeongin durum bir komedi masalıymış gibi gülümsemeye devam etti.

"Rica etsem...?" Minho, eğik kafasına dikkatle atlardan birine baktı.

"Sakin değil. Kimseye söylemeyeceğim," diye temin etti çocuk, yaşlı adama göz kırparak ve doğruca Minho'nun girdiği kapıya gitti. "Bu arada kimseye söylemem dedim ama biri kendi kendine öğrenirse benim hatam değil."

Genç olan omuz silkti, ahırdan kocaman bir gülümsemeyle ayrıldı ve yanakları, gözleri ve saçlarıyla aynı kahverengi tonunda çamura bulanmıştı.

En küçüğünün neden bahsettiğini bilen Minho içini çekti ve kaçınmak istediği o kişinin sesinin altıdan fazla atla evi süsleyen her ahşap duvarda yankılanması için sadece iki saniye bekledi.

"Şimdi de at mı çalıyorsun?" Chris arkasından konuştu. Minho gözlerini sımsıkı kapattı, dudaklarından bir iç çekti ve başarısız geçişinden dolayı gergin vücudunu fark edilmeden düzenledi.

"Ne söyleyebilirim? Yeni bir hobim var," diye alay etti en küçüğü, dudaklarını yalayarak ve omuzlarını kaldırıp indirerek.

Arkasını döndü ve Chris'in tahta bir direğe yaslanmış, kaşını kaldırmış ve kollarını göğsünde kavuşturmuş halde ona yukarıdan aşağıya baktığını fark etti. Daha yaşlı olan garip bir yüz buruşturmayla dudaklarını büzdü ve ardından yorgun bir şekilde içini çekti. Minho, sorumluluk eksikliğiyle ilgili güçlü bir konuşmanın geldiğini çoktan gördü.

"Şehire mi gidiyorsun?" yaşlı adam aniden sordu, Minho'nun şaşkınlıkla gözlerini açmasına neden oldu.

En sevdiği ahır atına bakmak için dönerek, "Sadece biraz dışarı çıkmak istedim," diye itiraf etti. Felix şatoda ve isteyeceğim en son şey onunla karşılaşmak.

"Felix senden nefret etmiyor. Neden bundan bu kadar kaçınıyorsun? -Chris ata yaklaştı, elini yumuşak tüylerinin üzerine koydu ve ona en küçüğüyle aynı tatlılıkla baktı.