Our Fairytale °MinSung°Çeviri°

XXVII

Minho bakışlarını, ahırın ahşap penceresini açan ve ona bilmiş bir şekilde gülümsemek için dönen Jisung'un elinin mükemmel bir şekilde iç içe geçtiğine çevirdi. O an, gözlerinin buluştuğu o mükemmel an, bütün yaramazlıklarının mührü, bütün sorumluluklarından, bir cümle gibi bağlandıkları o kahrolası sondan kaçmak istemelerinin sağlam sebebiydi.

Hayır, o büyüyü bir hiçmiş gibi kaybetmeyi kabul etmeyeceklerdi, o hafta onu canlı tutmak için savaşacaklardı ve her zamankinden daha fazla mevcut hissettireceklerdi.

Jisung ve Minho kıkırdamalar ve dikkatli fısıltılar arasında pencereden dışarı çıktılar. Arkalarına bakmadan, hala el ele tutuşarak ve alçak dallardan, çıkıntılı köklerden kaçınarak ve bahar havasının göğüslerini tamamen doldurmasına izin vermeden ormana girdiler.

Ellerini bacaklarına koyabilecekleri ve onca kahkaha ve koşudan sonra ciğerlerinin kaçırdığı havayı alabilecekleri küçük bir dereye ulaşana kadar koştular.

Tekrar kıkırdamak için birbirlerine baktılar. Minho, kalbinin vücudunun her santimine gönderdiği duygularla göğsünün inip kalktığını hissederek boynunu geriye attı.

Kendini canlı hissediyordu, prense dünyayı takdir etmeyi öğretmeyi teklif etmişti ama aynı zamanda öğreniyor, asla ona ait olmayacak bir hayat yaşıyordu ama bir gün kadın olacak şeyin arasında olmanın avantajlarından yararlanıyordu.

Jisung'un nefesini tutarken kapalı gözlerini, aralarına küçük yeşil yapraklar saplanmış darmadağınık sarı saçlarını gördüğünde, tıpkı şimdi yaptığı gibi her saniyeden yararlanacaktı. Gülümsediğini görmek... Onu bir ömür görebilirdi.

Ağır adımlarla yaklaştı ve o afacan dalları koparmak için parlak saçlarına uzandı. Jisung gözlerini genişletti, o pembe yanaklarla ve onun üzerindeki o ağır kara gözlerle buluştu. Onun bakışları ve aralarındaki santimetrelik yükseklik farkı altında kendini küçük hissediyordu ama aşağılık değildi. Korktuğunu hissetti ama kaybolmadi.

Hayır, Jisung o bakışa aitti ve bunu tam olarak biliyordu.

"Nereye gidelim altın çocuk?" diye sordu Lee Know, son dalı kaldırıp prensin gözlerinin içine bakarak.

"Nereye...?" Jisung onun derin gözlerinin içine baktı, daha uzun olanın ona merakla bakmasından büyülenmişti. "Bilmiyorum?"

Lee Know'un kahkahası doğanın sesini doldurdu ve onun yerine iki çocuğun yaptığı her şey bir sır olduğu için hiç ses çıkarmayan o yüksek sesli kahkaha aldı; rüzgarda suç ortağı olan yumuşak bir fısıltı.

"Nereye gideceğimi bilmeden kaçmamı mı istedin?" Minho Jisung'a bir adım daha yaklaşarak nefeslerinin tek bir ortamda birleşmesine izin verdi.

"Sana sorduğumda aldırış etmedim, sadece oradan çıkmak istedim."

Genç baron, "Prens olmak için çok kısa, diyebilirim," diye küçümsedi ve gözlerini daha kısa olana çevirdi.

"Ah, içtenlikle özür dilerim, Baron Lee Know. Bir planın var mı? Çünkü durum buysa duymak isterim," diye sitem etti Jisung, çenesini kaldırıp ciddi bir şekilde yaşlı adama bakarak.

Minho sırıttı, ormana bakmak için döndü ve ardından tekrar Jisung'un elini tuttu.

"Sanırım sizi nereye götürmek istediğime dair bir fikrim var, prens."

"Peki orasi neresi?"

Minho genç olanla yüzleşmek için döndü, göğüslerini birbirine bastırdı ve dudaklarında güzel bir gülümsemeyle ona baktı.