Our Fairytale °MinSung°Çeviri°

VI

Nedhia kalesinin ana salonu, Han Hanedanlığı için bir gelenek haline gelen törenler ve çay gibi saygı duyulan, bu duvarların içinde sadece festivalleri veya önemli olayları kutlamak amacıyla yıllar önce tasarlanmış son derece geniş bir alana sahipti. Komşu krallıkların kraliçelerinin ortak bir şeyler atıştırmak için kaleyi ziyaret ettiği her Eylül ayının ilk günü parti yapılırdı.

Jisung, belirli bir amaç için düzenlenen partilerin hayranı değildi, aslında on altı yaşından büyük olmadıkça gitmenizi yasaklıyorlar, çünkü çoğu bu tarihlerde nişanlanıyordu ve o bunu bir avantaj olarak görüyordu. Gitme, ona tekabül etmemesi gereken ama altın bir tacın bedeliyle el ele giden bir sonsuzluğu yanında yaşamak için âşık olması gereken güzel bir prensesle tanışmayacaktı.

O devasa odayı ziyaret etmeyi, köşeleri süsleyen el yapımı heykelleri, tavandan sarkan ve belirli bir zamanda prensin takdir ettiği güneşin yansımasını veren avizedeki ışıkları ve bahçesini gösteren büyük pencereleri çok seviyordu. sanki içerisi ile dışarısı arasında cam yokmuş gibi kale.

Basitçe... son derece geniş bir odanın sessizliği, ayın varlığında boşluğu yumuşak ve özel bir müzikle doldururken, insanlar kendilerini bilinmeyen notalar ve icat edilmiş adımlar arasında bırakıyorlar. Jisung, diğerlerinden nefret ettiği kadar birçok şeyi de severdi.

Örneğin, nereye giderse gitsin, kardeşlerinin varlığını bozmak için orada olacağı gerçeği gibi, çünkü sessizliğe tapan biri gürültücü insanlardan hoşlanmaz. Sadece alışırsın, değil mi?

Hyunjin elini ağzına götürerek ve o bölgeyi dramatik bir şekilde kapatarak, "Ne korkunç bir renk," diye fikir yürüttü. Seungmin, Hyunjin'in önündeki nefret ediyor gibi göründüğü çiçeğe bakmak için bir sütuna yaslandı. Renk yelpazenizin toprak tonlarını geçmediğini düşünmeye başladım. Pembe ya da mavinin ne olduğunu biliyor musun? Jisung, kırmızı var! Lütfen, bu beni öldürecek.

Hyunjin gözlerini devirdi, eliyle hiperventilasyon yaptı ve Jisung'u küçümsedi. Toprak renkleri ve beyazı çok sevdim çünkü birbirlerine çok yakışıyorlardı, ayrıca seramik vazolarda çeşitli sarı çiçekler vardı. Tarzının gösterişli olmadığını kabul edemez miydi?

Jisung basit biriydi, ilgiden nefret ederdi ama o altın takım elbiseyi giyer giymez ve maskeli çocuk ona sanki boş gökyüzünde parlayan tek yıldızmış gibi baktı, birkaç saniyeliğine kendini önemli hissetti. bir çift göz...

Ah, yine onu düşünüyordum. Bu düşünceyi uzun zaman önce gömmem gerekmez miydi?

"Cesur ve ana renklerin güzelliğini anlamamı istediğin gibi, pastel kahverengi veya gün batımının turuncusuyla karıştırılmış yumuşak beyaz sanatını görmeye başlamalısın," diye şikayet etti Jisung, dosdoğru masaya doğru yürürken. bütün bir duvarı dekore etmek ve tabakların yerine oturduğunu görmek.

"Onları her yerde gördüğümde bu imkansız. Seungmin, ona morun güzel olduğunu söyle."

Hyunjin, genç olanın yanında olduğu özel anını yaşayabilmesi için elini uzattı.

"Üzgünüm Hyunjin ama sinir bozucusun. Bu senin partin bile değil, eş arayan Jisung, sen değilsin. Odayı beyaz ve sarı çiçeklerle süsleyeyim, bunun için ölmeyeceksin" dedi en küçüğü, hala sütuna yaslanmış ve her kelimeyle Hyunjin'in daha çok gücendiğini söylüyordu.

"Ah... Sorun değil, bundan ölmemeye çalışacağım," diyerek içini çekti ve elini göğsüne koydu. Seungmin bu abartılı dramada hafifçe başını salladı.

"Bunu takdir ediyorum," diye yorum yaptı Jisung, omzunun üzerinden en küçüğüne baktı ve ardından bakışlarını öne çevirerek Seungmin'in sözlerini fazla düşündü.