Our Fairytale °MinSung°Çeviri°

XXXIX

Kulübenin ahşap duvarlarından birinde, gökyüzündeki sarı yıldıza dosdoğru bakan binlerce ayçiçeği manzarasının yanında "tesadüf" kelimesi yazılıydı. Manzara aynı kaldı, devrim kazanmadı ama en azından öğretiler gelecekteki bir yükseliş için zemin hazırladı.

Jisung, fırça olarak kullandığı taşı bilinmeyen bir noktaya doğru güçlü bir şekilde fırlatmadan önce sağ elinde tuttu. Göğsündeki ağrı birkaç saniyeliğine aklının kahramanı oldu ama hafif bir ağrıydı, uzun vadede iyileşeceğini bildiğin türden. istiyor musun istemiyor musun Sonsuza kadar sürmez.

Sinirliydim. Tabii ki öyleydi. Minho hangi hakla kalbine onu sevdiğini fısıldayıp ses çıkarmadan gidebilirdi? Haksızlıktı.

Elinde buruşuk bir kağıt parçası olan Jisung için birkaç cesaret verici söz, kalbindeki bu kadar derin bir çatlağı onarmaya yetmedi.

Minho o mektubu piyanonun üstüne bırakmıştı ki ertesi sabah Jisung gözlerini açıp tekrar yalnız kalma korkusuyla buğulandığında her şeyin bir açıklaması olduğunu anlasın. Bazen göğüsteki bir diken kadar acıtır ama kaybolmuş hissetmek ve kendini bulmanın bireysel ve kişisel bir görev olduğunu kabul etmek hayatın bir parçasıdır.

Jisung mektubu okudu. Minho'nun her sözünün kalbi tarafından yutulmasına izin verdi, dolu hissetti ve kesinlikle bir erkeği sevmenin dünya için yasa dışı olabileceğine ama aklı için yasa dışı olabileceğine ikna oldu. Jisung, Minho'yu seviyordu ve bunun hiçbir yolu yoktu.

Uykudan önce kapattığınız ve rüyalar arasında eziyet çekmemek için her satırı unutmanızı istediğiniz canavarlar ve ürpertiler hikayesinin sonunda yazmaya bile zorlamadan.

Şu anda kulübenin ortasında, dünyanın en güzel çiçeğiyle çevrili olduğunu düşünmek istiyorum. Kendinken ne kadar güzel olduğunu anladığını hayal etmek isterdim ve ilk gerçekçi bakışlarına tanık olmayı daha da çok isterim. Bir gülümsemenin yüzünü aydınlattığını düşünmek isterdim ama çok iyi biliyorum ki onu uçuşumda çaldım ve inan bana aşkım bundan daha fazla acıtan bir şey yok. Güvensizliğim duygularımla çelişse bile benimki gibi titreyen bir elin vereceği zararı hak etmiyorsun. Büyümeyi, gelişmeyi, ilerlemeyi ve istersen tüm dünyayı yönetmeyi hak ediyorsun, çünkü yapabilirsin Jisung. Yapabilirsin ve bunu biliyorsun."

Jisung birkaç gün odasından çıkmaya cesaret edemedi. Bahar belki göz açıp kapayıncaya kadar yakındı ama içeride bol ve acımasız bir yağmur yağıyordu.

Maske partisine seni incitmek için gelmedim. Kasvetli hayatımda seni hayatta tutan o organa saf olmayan bir şekilde dokunmaya asla cesaret edemem aşkım. Hayatın aceleyle yapmamıza izin vermediği şeylerle vedalaşmak için geri döndüm. Kendime siyahın bir kısmının sonsuza kadar altınla lekeleneceğini söylemeye geldim. Geri kalanların kendini kapatmasına izin vermezsen ne kadar parladığını ve ne kadar ileri gidebileceğini hâlâ anlamadığını söylemeye geldim.

Jisung kendi zihninde kaybolmuştu ve kendini orada bulamayacağından korkuyordu. Minho'nun sözlerini anlamaktan korkuyordu çünkü onları anlamanın onları kabul etmek ve desteklemek için ilk adım olduğunu çok iyi biliyordu.

«Jisung, geri döndüm çünkü kendi yansımamla ve ondan kaçınmanın sonuçlarıyla yüzleşmek zorundaydım. Hak ettiğiniz açıklamayı duymanız ve başlattığımız bu devrimle nasıl doğru bir şekilde yüzleşeceğimizi bilemediğim için dizlerimin üstüne çöküp af dilemeniz için geri döndüm.

Mektubun sözleri haftalarca Jisung'un zihninde yankılandı. Ve bahar şenliği geldiğinde ve Lune ona birlikte gitmeyi teklif ettiğinde, acı dolu bir anı aklından geçti, hayatında kalan biraz aklı başında olanı istikrarsızlaştırabilecek tek şey.