Küçük Omegam {Sukufushi/İtafushi}

34. Bölüm {FİNAL}

Uyandığım gibi hastaneye gitmiştim. Doktorlara direk durumunu sormuştum.

"Şuan durumu stabil amilyat güzel geçti bıçak hayati bir yere denk gelmişti ama başarılı bir şekilde hallettik şuan uyuyor ama 1 kişiyi ziyarete alabiliriz"

Bununla çok mutlu olmuştum.

"Evet lütfen!"

Doktorlar beni içeri soktu Megumi yatakta serumlarla birlikte uzanıyordu.
Yanındaki sandalyeye oturdum.

"Çok üzgünüm daha erken uyanamadım yada etrafa daha dikkatli bakamadım"

Elini tuttum seruma dikkat ederek.

"Hemen uyan çocuklar da seni bekliyor. Senin istediğin her şeyi yaparım cidden. Hem param da yeterince var herşeyi alırım"

Baş parmağımla hafif onun elini okşadım.

"Güzelim lütfen erken uyan tamam mı? Yoksa olmaz"
"Doktor yakında uyanabileceğini söyledi"

Alnına minik bir öpücük konduruverdim.

"Güzelim benim. Çok güzelsin Megumi. Fazla güzel. Gözlerin mesela zümrütlere benziyor yemyeşil de sayılmaz ama sanki aralarında biraz mavi de var gibi. Tenin ise bembeyaz aynı gökyüzündeki ay gibi. Yada saçların teninle bir tezatlik yaşatıyor ve bu seni daha güzel yapıyor. Seni seviyorum Megumi."

Alnına minik öpücük bıraktım tekrardan. Bu şekilde bile ne kadar güzeldi tanrım.
Lütfen onu benden alma. Yaşayamam onsuz. Ailemi cidden küçük yaşta kaybettmiştim yani onlarla pek bağım olmadı. Ama eğer cidden sevdiğim Megumi yi kaybedersem. Ne yaparım bilemiyorum.

Uyuşturucum gibisin Megumi seni bırakamıyorum. Lütfen sende beni bıakma.

İçimden tüm dileklerimi sayıyordum.
Katlanamazdım onsuz. Kendimi asardım. Birkaç saat burda bekledim.

O yeşil gözlerini sonunda açtı. Normalde ışıl ışıl olan gözleri bu sefer karanlığa gömüldü. O adamı daha fazla işgence ile öldürme isteğimin içimden geçtiğini hissediyordum. Kanım kaynıyordu. Benim güzel meleğime zarar vermeye cürret etmiş o kişilik eksiği olan kişi.

"Megumi.. Uyandın! Şükürler olsun!"

"..."

"Lütfen konuş benimle iyi misin!?"

Ellerimi onun yanağına koymam ile irkilip hafif geriledi.

"Megumi...üzgünüm çok üzgünüm"

"Sorun yok.."

Ayağa kalkıp doktorlara söyledim doktorlar hemen gelip kontrol yaptılar.
Şuanlık bir sorun yokmuş ama dinlenmesi gerekliymiş. Tekrar ikimiz kaldık.

"Hızlı iyileş de eve gidelim"

"Toji öldü mü?"

"Öldü"
"Çok özür dilerim daha erken seni kurtaramadığım ve o şeylere maruz kaldığın için"

"Sorun yok"

Ruh gibi konuşuyordu eskisi halinden eser kalmamıştı. Ama bunu da atlatmasına yardım edecektim. Çocuklar annelerinin uyandığını öğrenince gojo sensei ile gelmişti.

Megumi çocuklar gelince gülümsedi. Gerçek olmadığını o gülümsemenin biliyordum. Bir süre çocuklar ile ilgilendik. Meguminin dinlenmesi gerektiği için gittiler. Ben yaklaşık 1 hafta onun yanında bekledim. Asla başından ayrılmadım. 1 hafta sonunda dinlenmek şartı ile taburcu edildi Megumi.

Beraber geçtik eve. Gojo sensei bir süre daha bakacaktı çocuklara. Toparlanmamız uzun sürecekti ama atlatabilecektik. Çok güzel ailemizin dağılmasına asla izin vermem...

Bu kadar kısa bi final yapmak istemezdim üzgüünüm bu kitabın da finaline geldik lütfen kendinize dikkat edin iyi günleer <3

03.03.2023 22.25