Uni
(အပိုင်း -၂၇)
"ဗ်ိုက်ဆာလိုက်တာ....ဗိုက်ဆာလိုက်တာ"
ညလယ်ခေါင်ကြီးကို ခင်သိန်းတစ်ယောက်တည်း ခပ်တိုးတိုးညည်းညူမိသည်။
ဒီနေ့ ထမင်းငတ်သွားတယ်လေ။ တန်းစည်းဆိုတဲ့ လူကြောင့်ပေါ့။
ခင်သိန်းထမင်းကိုတောင်းတယ်လေ ပေးလိုက်ရတာပေါ့။ မပေးရင် ထိုးလား ကြိတ်လား လုပ်အုံးမှာ။ အသာတကြည်ပဲပေးလိုက်ပါတယ် ကိုယ်ကတော့ ထမင်းအငတ်ပေါ့။ ဦးတင်မောင်ကတော့ သူ့ထမင်းကိုကျွေးပါတယ် ။ တစ်ယောက်စာကို နှစ်ယောက်စားရတော့ ဘယ်၀ပါ့မလဲ။
သူတော့ ဘယ်လိုနေတယ်မသိ ။ ခင်သိန်းတော့ ဗိုက်က ဆန္ဒပြနေပြီ။ မိုးရယ် မြန်မြန်လင်းစေချင်နေပါပြီ။
အင်း ...ဘာလိုလိုနဲ့ ဒီထဲရောက်တာ ဘယ်နှလ ရှိပြီလဲတောင်မသိဘူး။ ခင်သိန်းအိမ်ကလည်း တစ်ခါမှ လာမတွေ့ဘူး။ အစ်မလတ်ကလည်း သူ့အိမ်ပြေးရ အမေ့ကို ကြည့်ရနဲ့ ကသီများနေပါလိမ့်မယ် တကယ်လို့ လာတွေ့ရင်တောင် ခင်သိန်းထွက်မတွေ့ချင်ဘူး။ အမေ့ကိုမြင်နေရရင် ပိုပြီး၀မ်းနည်းမိမှာအမှန်ပင်။ ဒီတိုင်း မမြင်ရပဲ လွမ်းနေရတာပဲ ကောင်းပါတယ်။
"ဂွီ... ဂွီ"
မြည်ပြန်ပြီ။ အူမတောင့်မှ သီခလစောင့် နိုင်မယ်ဆိုတဲ့ စကားက တကယ်မှန်တယ်။ အူမ မတောင့်တော့ သီလစောင့်ဖို့မပြောနဲ့ အိပ်လို့တောင်မပျော်ဘူး။ ထွေရာ လေးပါး လျှောက်တွေးနေလည်း မထူးဘူး ။ တဂွီဂွီနဲ့ အချက်ပြနေတုန်းပဲ။
"ဟိတ်ကောင်လေး ထအုံးကွ"
ဟာ...ဗိုက်ဆာနေပါတယ်ဆို ဦးတင်မောင်က ခေါ်ပြန်ပြီ။ ကျောကုပ်ခိုင်းမလို့လား ၊ နှိပ်ခိုင်းမလို့လား မသိဘူး။ တပြင့်အချိန်ဆိုလုပ်ပေးမှာပါ အခုချိန်တော့ ၀မ်းတစ်ထွာက ဒို့အရေးပြနေလို့ ခိုင်းလို့ကတော့ ခင်သိန်းဆဲမိမှာအမှန်ပဲ။
"ဘာတုံး ဦးလေးကလည်း တမျိုး"
"တမျိုးမနေနဲ့ မင်းဗိုက်မကောင်းဘူးလား ၊ ညနေက ပဲဟင်းရေကျဲနဲ့ ၀မ်းပျက်နေပြီမလား ၊ တဂွီဂွီ နဲ့ ဖားအော်နေတာကျနေတာပဲ"
"၀မ်းပျက်တာ မဟုတ်ဘူး ။ ဗိုက်ဆာတာ
ဗိုက် ဆာ တာ"
"မသိပါဘူးကွာ ။ရော့ ...ရော့ ဒါလေးဝါးထား"
YOU ARE READING
လွတ်လပ်ခွင့် ( Uni + Zaw)
Non-Fictionမိန်းမလျာတစ်ယောက်ရဲ့ ဘ၀အခြေနေဖြတ်သန်းပုံ၊ ဖိနှိပ်ခံရပုံတွေကို ရသသဘော ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။
