BEYAZ SİYAH

30. BÖLÜM

Bazı vazgeçilmişlikler vardır kimisi mutlu eder kimisi can yakar...

Tam 10 kişi beni bekliyordu.

"Sonunda geldin ha Kumsal"

"Bende sizi özlemiştim canlarım"

"Kumsal öleceğini bile bile neden geldin hiç korkmuyor musun"

"Ben korkmam o duygu bende yok ölüme bile bile giderim ben"

"Demek öyle Kumsal"

"Evet öyle"

"Sen bizim adayımızı vurdun ve o kişi seninle aynı mertebedeydi"

"Biliyor musunuz hiç acımadım gözümü kırpmadan sıktım"

"Kumsal bu anlaşmanın bozulması demektir ve bunun sonu ölümdür"

"Size bir teklifim var eğer siz buradan 10 sn içinde çıkmazsanız ölürsünüz süreniz başladı"

Herkes affalamış bir şekilde yüzüme baktı onlardan af dilememi bekliyordu ama ben af dilemezdim diletirdim.

"10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 ve 0"

Silahları çıkarıp sıkmaya başladım onların hamle yapmasına izin vermedim işimi bitirip çıktım.

Sırada Kemalin yanına gitmek vardı arabaya binip yanına gittim kapıyı açtım ama Kemal yerinde değildi Kemal kaçmıştı.

"Allah kahretsin nasıl olur lan"

Tam çıkacakken etrafım adamlarla sarıldı.

"Ne oluyor lan"

"Zorluk çıkarmadan gel seni Kemal bekliyor"

"Demek kurtulmuş"

"Hadi yürü"

"Bana bak lan emir verir gibi konuşma"

"Konuşursam ne olur lan"

Kendimi tutamadım yumruğu çaktım.

"Tutun lan kızı"

Gelip beni tuttular çabaladım ama ağzıma bir bez kapattılar ve bayıldım.

Atlasın anlatımıyla;

Sabahtan beri Kumsalı arıyordum ama ulaşamıyordum kafayı yiyecektim.

"Kafayı yiyeceğim lan hiç kimse yerini bilmiyor nerede bu kız Kerem Kaya"

"Bak Atlas bilmiyoruz biz gittik baktık ama yok hiç bir yerde"

"Galiba Kemal şerefsizin işi"

"Kemal ne alaka lan"

"Kaya kusura bakma ama Atlasında bilme hakkı var nede olsa kocası birde her şeyi biliyor"

"Kumsal öldürür bizi"

"Yapacak bir şey yok burada kafayı yiyeceğimize en azından Atlas bir şekilde yardım eder"