Scribbles

Maurice

Oké, heel risky maar ik zag de titel voor de laatste aflevering van seizoen 17 en toen begonnen de radertjes te draaien.
Hoop dat het anders gaat lopen natuurlijk!

Wolfs zit met een gefronste blik achter zijn laptop aan de keukentafel. Zijn glas whisky staat nog onaangeroerd voor hem en ook het schaaltje met blokjes kaas kan hem niet echt bekoren. Al zijn focus en aandacht is gericht op de documenten op zijn scherm. Getekende contracten, bankafschriften, dreigbrieven. Allen gericht aan hem, maar getekend of opgevraagd door Eddie in zijn naam.
Zuchtend zet hij zijn bril af en wrijft met zijn handen over zijn gezicht. Hoewel ze tot hun beider verbazing geen directe dreiging meer ontvangen hadden na de misselijkmakende vondst in de koelkast weken geleden, bleef de gedachte aan een loan shark als het zwaard van Damocles boven hen hangen.

Eva had hem meerdere malen geprobeerd gerust te stellen, dat het allemaal wel los zou lopen, maar Wolfs wist wel beter. Elk telefoontje, elke keer dat er aangebeld werd, schoot zijn hartslag even omhoog, maar tot nu toe was het telkens loos alarm geweest.
Hij laat zijn blik weer over zijn scherm gaan, en leest voor de zoveelste keer het contract van een afgesloten lening door. Het bedrag spookt al weken door zijn hoofd, en ook nu merkt hij het beklemmende gevoel in zijn borst als hij de rentepercentages en voorwaarden leest. Hij is dusdanig in gedachten verzonken dat hij niet merkt dat Eva de keuken in is gekomen en achter hem staat.

Ineens voelt hij twee koele handen over zijn gezicht en ogen glijden en hij wil naar z'n wapen grijpen als hij tot zijn opluchting haar vertrouwde stem hoort.
"Slecht geweten?"
"Verdomme, Eef!" vloekt hij als hij zich omdraait en ziet hoe ze hem glimlachend aankijkt. "Wil je dat niet meer doen?"
"Sorry," verontschuldigt ze zich, ietwat schuldbewust en ze kijkt over zijn schouder naar de tekst op het scherm. "Het is kwart voor twaalf, Wolfs," zegt ze en ze klapt de laptop zonder vragen dicht. "Ga je mee naar boven?"

Eva wil zich omdraaien om naar boven te lopen als er plots een hoop gestommel klinkt vanuit de gang, gevolgd door het gerinkel van glas. Ze kijkt om naar Wolfs die onmiddellijk overeind is geschoten en richting de trap loopt. Zijn linkerhand rust op het wapen in zijn holster en zijn rechterarm heeft hij beschermend uitgestoken richting Eva.
Behoedzaam loopt hij de trap op, met Eva in zijn kielzog. Als hij in de hal komt ziet hij hoe het ruitje van de voordeur is ingegooid, maar de deur zelf is nog dicht. Hij knipt het licht aan en zijn oog valt op de baksteen die tussen de scherven ligt. Er zit een papiertje omheen gewikkeld, vastgebonden met elastiekjes.

Terwijl Eva achter hem langs loopt en voorzichtig de voordeur opent, raapt hij de steen op en draait hem om.

"Morge betalen. 10 uur, loods Galjoenweg. Kom aleen. Geen polisie."
Staat er in slordige hanenpoten op geschreven.

"Wolfs..." Eva's stem doet hem opkijken en hij ziet hoe ze met haar hand nog op de klink naar de buitenkant van de deur kijkt.
De deur is besmeurd met grove vegen donkerrode verf. Dikke druppels druipen over het hout naar beneden.
"Een waarschuwing," mompelt Wolfs en hij trekt Eva terug naar binnen en duwt de deur dicht. "Gangs in Singapore verven de deur van schuldenaars rood als teken dat ze de volgende keer met jouw bloed zullen verven."

Eva kijkt hem geschrokken aan en even staan ze allebei als bevroren tussen de scherven op de vloer in de kleine gang. Dan verbreekt ze de stilte. "Hoeveel is het?"
Vragend kijkt hij op. "Hoeveel is wat?"
"De lening die openstaat?"
"3,5 ton," antwoordt hij. "Inclusief rente."
"Heb je niks meer over van die 4 miljoen uit de koffer van Luca?" Ze probeert de spanning wat te doorbreken door een grap te maken, maar ze ziet meteen dat die verkeerd valt. "Sorry, sorry Wolfs. Dat was echt een kut-opmerking."
Ze draait zich om en loopt de trap op naar boven, naar haar slaapkamer. Wolfs, nog altijd met de baksteen en het briefje in zijn hand, achterlatend in de gang.