Scribbles

Liefde (I/II)

"We hoeven niet per se naar Tout à Fait, hè lief," Wolfs kijkt haar onderzoekend aan. Haar gezicht wat af en toe even vertrok was hem niet ontgaan, net zo min als haar hand die constant over de onderkant van haar buik wreef. "Ik kan ook zelf iets lekkers maken vanavond."
"Nee," schudt Eva gedecideerd haar hoofd. "Je kijkt er al zo lang naar uit om de nieuwe kaart te proberen. En ik heb me al helemaal ingesteld op liflafjes nu."

"Weet je het zeker," begint Wolfs opnieuw als hij ziet hoe Eva met moeite een geeuw onderdrukt. "Is het niet te veel voor je?"
"Nou, de straat oversteken moet me nog wel lukken hoor Wolfs," lacht Eva en ze gaat wat verzitten op de kleine tweezitter. "Het kan zomaar nog 4 weken duren hè. Ik was niet van plan al die tijd hier op de bank te blijven zitten. Daar word ik niet gezelliger van."

"Nee, vertel mij wat." De woorden zijn uit zijn mond ontsnapt voor hij er erg in heeft en Eva geeft hem een speelse tik tegen zijn been.
"Ik had een vrijbrief gekregen om af en toe te mopperen, weet je nog? Volgende keer dat jij in een hittegolf 37 weken zwanger bent mag je ook soms chagrijnig zijn."
Hij pakt haar hand en kust de ring om haar vinger. "Je mag mopperen zoveel je wilt, lief. Ik geef je in alles gelijk."

Eva's ogen twinkelen en Wolfs weet meteen dat ze dit tegen hem gaat gebruiken. "Bijna alles dan!" voegt hij er nog snel aan toe, maar ze heeft haar plannetje al in gang gezet.
Ze legt haar hoofd in zijn nek en begint met zijn haar te spelen. Ze drukt haar lippen tegen zijn hals en laat haar andere hand uitdagend langs de knoopjes van zijn overhemd gaan. "Stel je eens voor, verse coquilles met wijn, lamsrug zo mals dat je mes erdoorheen glijdt. Een kaasplank met een cognacje ernaast. En daar naar huis voor een tweede toetje..."

"Oké, oké jij wint!" onderbreekt hij haar als haar hand vervaarlijk naar beneden afdaalt. Hij wist dat als hij haar nu haar gang liet gaan, ze het sowieso niet gingen redden om over 3 uur decent aan tafel te zitten "Maar dan beloof je me wel dat je eerst nog even gaat liggen." Hij staat op om haar overeind te helpen. "En waag het niet om eigenwijs zijn, dame!"

———

Het is tegen half vijf als hij zijn boek neerlegt en naar de trap loopt om Eva wakker te gaan maken. In de hal valt zijn oog even op de kinderwagen die ze eerder die week in elkaar hadden gezet. Glunderend bij de gedachte dat ze binnenkort met z'n drietjes zouden gaan wandelen langs de Maas, blijft hij even staan.

Hij had het nooit durven dromen. Een leven samen met Eva, als man en vrouw. Als ouders. Dat hij zielsveel van haar hield was geen geheim, maar dat Eva twee jaar geleden aan haar gevoelens had durven toegeven had hem als donderslag bij heldere hemel geraakt.

Ze had het tegen hem gezegd toen ze in de auto zat, alleen en in paniek. Terwijl de seconden voor haar neus wegtikte en het besef dat ze zou gaan sterven steeds dichterbij kwam, had hij haar gebeld. Het waren vier woorden geweest. Zijn stem vol adrenaline, de hare juist met een berusting. Hij hield van haar. En zij van hem.

Vanaf het moment dat ze die zin had uitgesproken, was alles anders geworden maar tegelijkertijd voelde het natuurlijker en vertrouwder dan ooit. Hun affectie veranderde van een hand op de schouder naar een kus. Haar 'Wolfs' werd steeds vaker 'Flo' en zijn bed was nu van hen samen.

Een half jaar later had hij de moed verzameld om haar te vragen. Het was geen groot feest geweest, maar een intiem samenkomen van de mensen die het dichtst bij hen stonden. Goed eten, muziek en mooie herinneringen, meer hoefde voor allebei niet. Ze hadden die avond gedanst tot de laatste kaars was uitgebrand.

Vijf maanden later was hij wakker geworden van Eva die een dienblad op het bed zette. Twee glazen jus d'orange, fruit, croissantjes die net iets te lang in de oven hadden gezeten en een kaartje. Hij had de tranen in haar ogen gezien toen hij de kaart oppakte en las:
"Sorry voor het aangebrande ontbijt. Ik kan nog niet echt helpen met koken. Maar goed dat we straks met z'n tweeën zijn om het haar te leren, hè papa? Dikke kus van je kleine uk!"

———

Zachtjes klopt hij op hun slaapkamerdeur en duwt hem open. De ventilator staat op de hoogste stand en Eva ligt op haar zij met haar rug naar hem toe. Ingebouwd tussen de stapels kussens in een poging een comfortabele positie te vinden, weet hij. "Eef," fluistert hij als hij naar haar toe loopt en naast haar bij het bed hurkt. "Wakker worden liefje."
Hij laat zijn hand door haar haren gaan en bij zijn aanraking opent ze langzaam haar ogen.

"Hee..." glimlacht ze als ze hem ziet en ze hijst zich onhandig wat overeind.
"Hee," lacht hij terug als hij haar kruin gekust heeft. "Heb je een beetje kunnen slapen?"
"Mwah, jawel hoor," antwoordt ze half en hij weet meteen dat ze hem niet alles vertelt. "Wordt er niet makkelijker op met zo'n buik,"
Ze gaapt en strekt haar armen boven zich uit. "Hoe laat is het?"
"Half vijf," zegt hij, haar diep aankijkend in een poging haar te kunnen peilen. "We hebben nog een half uurtje. Wil je nog even blijven liggen?"
Ze knikt en gebaart hem naast haar te komen liggen. "Maar wel samen met jou."

———

"Wolfs..."
Hij schrikt wakker van haar stem en snel draait hij zich om. Op zijn horloge ziet hij dat het kwart over vijf is en hij wil uit bed springen om zich te gaan haasten als hij Eva met gesloten ogen naast zich ziet liggen.
"Eef?" vraagt hij en aan haar manier van ademhalen merkt hij dat er iets is. "Hee liefje, wat is er?" Hij streelt haar wang en voelt hoe die gloeit. "Eva, praat eens met me!"

Ze geeft geen antwoord maar blijft langzaam en diep ademhalen tot ze het zeurende gevoel in haar rug en buik voelt wegebben. Ze opent haar ogen en ziet Wolfs' bezorgde blik.
"Ik ben bang," fluistert ze met een kleine glimlach op haar gezicht. "Dat we de reservering vanavond toch niet gaan redden."