Scribbles

Ontmaskerd

18+
Verder ga ik er niks over zeggen...
———————————————————————

"Ik zei toch dat hardlopen stikgevaarlijk was," zegt Wolfs terwijl hij naast haar door de lange gang loopt. "Moet je zien wat ervan komt."
"Ach Wolfs, stel je niet zo aan," zucht Eva, onhandig wankelend op haar krukken. "Het is alleen maar gekneusd hoor. Week of drie en dan kan ik alles weer."
Ditmaal is het Wolfs die zucht. "Echt hè...Je hoorde toch wat de dokter zei? Minstens zes weken niet belasten, en het liefst zo veel mogelijk met je enkel omhoog."
"Jaha..."

Hij houdt ondertussen de deur voor haar open en kijkt argwanend toe hoe ze het vertikt om via de rolstoelhelling naar beneden te lopen en in plaats daarvan het stenen trappetje af hinkt richting de parkeerplaats.

"Hoe wou je dat trouwens gaan doen thuis, met al die trappen? Die anderhalve tree hier duurt al een eeuwigheid." zegt hij als hij na een paar snelle passen weer naast haar is.
"Daar heb ik jou toch voor?" lacht ze met een knipoog. "Jij draagt me elke avond en elke ochtend toch gewoon naar boven en beneden?"
"Het is goed met je," Wolfs rolt met zijn ogen, maar slaat dan zijn arm om haar heen en drukt een vlugge kus in haar haren. "Eigenwijs."

———

5 weken later

"Hee," Eva kijkt op als Wolfs de keuken in komt en zijn jas over de rugleuning van een stoel gooit. "Hoe was je dag vandaag?"
Wolfs geeuwt en loopt direct naar de koelkast om een biertje en een flesje water te pakken. "Lang," zegt hij en hij ploft naast haar neer op de kleine tweezitter die ze een maand geleden in allerijl gekocht hadden zodat Eva enigszins comfortabel met haar been omhoog kon zitten. "Die Sanne is een goeie rechercheur hoor, maar ik mis jou gewoon." Hij neemt een slok van zijn bier en hij wrijft afwezig over haar benen die ze op zijn schoot gelegd had.

"Ik jou ook." zegt Eva zo zacht dat Wolfs haar niet gehoord kan hebben, wat blijkt als hij na nog een slok weer verder gaat met zijn verhaal.
"En toen kwam Mechels net om kwart voor vijf nog met een absurd idee, trouwens."
Geïntrigeerd gaat Eva wat rechter zitten en kijkt hem aan. "Wat dan?"
"Of ik met Sanne een paar dagen undercover kon gaan. Anonieme tip. Blijkbaar speelt er een behoorlijke afpersingszaak in die high-end parenclub richting Valkenburg. Rijke stellen worden gechanteerd met videobeelden, maar niemand durft naar voren te komen. Wat ik dan ook wel weer snap. Zullen geen al te nette beelden zijn denk ik zo maar."

"Maar ik heb Mechels gezegd dat het best nog een paar dagen kon wachten."
"Hè?" Eva kijkt hem vragend aan en knippert een paar keer niet-begrijpend. "Hoezo?"
"Nou..." Wolfs zet zijn lege bierflesje weg en legt dan nonchalant maar doelbewust zijn hand op haar schouder en draait een lok van haar haren om zijn vingers. "Er is iemand met wie ik veel liever undercover als verliefde, wellustige man een paar dagen naar een parenclub ga."

———

1,5 week later

Met zenuwachtige kriebels in haar buik zit ze naast Wolfs in de auto, onderweg naar de o-zo elegant genaamde club Mystique. Het idee dat ze straks minstens 4 dagen met Wolfs een kamer en dus een bed zou delen, zou moeten doen alsof ze getrouwd en nog altijd hopeloos verliefd waren, was ronduit verwarrend. Want toegeven aan de gevoelens die ze al jaren voor hem had en diep weggestopt had, was één ding. Maar tegelijkertijd ook aan het werk zijn en professioneel blijven, was een ander.

"Je piekert," haalt Wolfs haar uit haar gedachten en ze voelt zijn hand op haar been. "Wat is er?"
"Ik heb gewoon geen idee wat ik moet verwachten," geeft ze toe en ze voelt een lichte blos op haar wangen. "De briefing en de opdracht zijn duidelijk hoor, maar ik ben toch nog nooit bij zo'n tent binnen geweest..."
"Wees gerust, ik kom er wekelijks," knipoogt Wolfs. "Grapje. Ik heb ook geen idee. Maar 't komt goed. We moeten vooral overtuigend verliefd zijn. Dat moet wel lukken. Toch?"
"Ik weet het niet hoor," zegt Eva, maar ze voelt hoe de nervositeit in haar lijf plaats maakt voor een hele andere kriebel. "Denk 't wel."