Scribbles

Herkansing

"Jullie lijken m'n ouders wel."
Het was een ogenschijnlijk onschuldige opmerking geweest en zowel Wolfs als Eva hadden gelachen toen Nico met twee appels in de ene hand en een lading tassen onder de andere arm naar boven was vertrokken.

Zonder er verder echt aandacht aan te besteden, waren ze begonnen aan hun gebruikelijke avondroutine. Terwijl Eva nog wat laatste verhoren en details van hun zaak doornam, was Wolfs begonnen met koken. Hij had de radio zacht aangezet, een glas wijn voor zichzelf ingeschonken en stortte zich nu op het snijden van de groenten voor Eva's favoriete kost; zijn eigengemaakte bami.

"Hmm, ruikt goed," snuift Eva tevreden als ze een klein half uur later haar laptop dichtklapt en opstaat om wat water te pakken. "Hadden we nog wel kroepoek?"
Ze loopt achter hem langs en vist een lange sliert uit de pan wat haar een speelse tik op de vingers oplevert.
"Afblijven!" waarschuwt Wolfs met uitgestoken wijsvinger. "En ja," vervolgt hij terwijl hij twee zakken kroepoek uit de boodschappentas. "Ik heb gisteren nieuwe gekocht."
"Wolfs, jongen. Je bent een held."
Ze legt haar hand op zijn wang en drukt een kus op zijn andere, wat hem verbaasd zijn wenkbrauwen doet optrekken.

"Waar heb ik die aan te danken?" Hij draait zich om en Eva ziet de bekende twinkeling in zijn ogen. Ze voelt hoe ze begint te blozen en probeert hem af te wimpelen. "Nou gewoon," wuift ze weg, terwijl ze zichzelf vervloekt dat ze de reactie die hij bij haar oproept nog altijd niet kan tegenhouden. "Voor het boodschappen doen enzo. Laat maar."
"Nou," lacht hij met een ondeugende blik. "Als ik daar alleen maar kroepoek voor hoef te kopen..Dan zal ik het volgende keer eens zelf maken. Kijken of je nog zo dankbaar bent als heel de keuken vol ligt met gepelde garnalen."

"Gadverdamme!" Ze haalt haar neus op en duwt hem bij haar vandaan. "Als je dat maar uit je hoofd laat hoor. Nico!" roept ze van onderaan de trap. "We gaan eten."
Terwijl Wolfs de laatste hand legt aan de bami, pakt Eva de borden en het bestek en dekt snel de tafel. Ze loopt terug naar het aanrecht om de karaf met water te vullen en de onderzetters neer te leggen.

"Ooit krijg ik jou nog wel aan de garnalen," lacht Wolfs. "Wacht maar."
"Ha, dat kan je vergeten. Ik -"
"Pas om met wat je nu gaat zeggen hè," onderbreekt hij haar, breed grijnzend. "Zo heb ik je ook aan de oesters gekregen."
"Uch, daar wil ik niet meer aan terugdenken,"rilt Eva bij de herinnering aan haar culinaire uitstapje. "Ik had bij nader inzien toch beter met je kunnen trouwen denk ik."
"Met mij nog wel?!"

"Je, eh, je weet wat ik bedoel..." stamelt Eva en ze probeert zijn geamuseerde blik te ontwijken.
"Als jij zou moeten kiezen tussen elke dag bami of trouwen zou je het ook wel weten toch?"
Ze probeert wat luchtigheid terug te krijgen in het gesprek maar haar hele lijf tintelt. Hij staat veel te dicht bij haar, hun lichamen haast tegen elkaar in de krappe ruimte tussen het aanrecht en de eettafel. Wolfs zet nog een stap dichterbij en legt zijn vinger onder haar kin.
"Ja," fluistert hij op een toon die haar hoofd op hol brengt. "Ik zou het wel weten, Eef."

Ze verdwijnt in zijn ogen en legt haar hand op zijn borst. Het is alsof het waakvlammetje opnieuw is opgelaaid en ze laat het even vurig branden en geniet ervan want weet ze dat het zo weer dooft; daar zorgt haar eigen onzekerheid wel voor.
Zijn hand verschuift van haar kin naar de zijkant van haar nek en zijn andere glijdt over haar onderrug. Hij buigt naar voren om iets in haar oor te fluisteren als ze achter zich Nico luid hun keel horen schrapen.

"Ahem..." Nico is naar beneden gekomen en staat onderaan de trap te kijken naar de twee rechercheurs die als bevroren tegenover elkaar staan. "Stoor ik?"
"Nee, euhm, nee hoor," verbreekt Eva de spanning tussen hen en ze doet snel een stap achteruit. "Kom, ga lekker zitten. Het eten is klaar."
Ze geeft Wolfs een por in zijn zij en terwijl hij, nog wat beduusd, de pan van het vuur haalt en op tafel zet, gaat ze zitten.

"Nee, ik hoef niet. Ik ga zo weg."
"Hè, eet je niet mee?" vraagt Eva en ze kijkt teleurgesteld op. "Waar ga je naartoe dan?"
"Ik heb in de stad afgesproken met Ties," zegt Nico schouderophalend. "Moet ik dat eerst aan jullie vragen ofzo?"
"Nee, nee natuurlijk niet," springt Wolfs in als hij de irritatie in Nico's stem hoort. "We hadden ons ingesteld op met z'n drieën eten. Maar als je gezellig met je vrienden de stad in wilt, dan ga je gewoon lekker."
"Oké," zegt Nico en trekt hun jas aan en pakt de sleutels die op de bar liggen. "Nou, eet smakelijk. Doeg!" Met een halve zwaai sprint hen de trap op en verdwijnt uit de keuken.

"Hoe laat ben je thuis?" roept Eva hen nog na, maar ze horen de voordeur al dicht vallen. "Snapt-ie nou niet dat we ons zorgen maken als we niet weten waar hen is en als 'ie de hele nacht niet thuis komt..." Ze zucht diep en Wolfs kan een kleine lach niet onderdrukken.
"Ze - hen is 27, Eef. Het is geen puber meer."
"Nee, dat weet ik ook wel," fluistert ze en ze draait wat slierten bami om haar vork. "Maar toch vind ik het niks als ik niks weet."

———
"Is toch eigenlijk mooi hè?" zegt Wolfs een klein kwartiertje later als hun borden leeg zijn.
"Wat?"
"Nou, dat we zomaar een tweede kans hebben gekregen."
"Een tweede kans? Hoe bedoel je?" vraagt ze terwijl ze opstaat om de tafel af te ruimen.

"Weet je nog? Wat we bijna twaalf jaar geleden hadden afgesproken?"
Opnieuw kijkt Eva hem niet-begrijpend aan en ze ziet hoe hij met een sentimentele glimlach voor zich uit staart.
"Dat we samen jouw kindje zouden gaan opvoeden. Dat we een gezinnetje zouden vormen met z'n drietjes - viertjes eigenlijk."
Hij slaakt een zucht als hij terugdenkt aan zijn dochter en aan hoe zowel hij als Eva het meest onbeschrijfelijke verdriet hadden moeten doorstaan. "Jij, ik, Fleur en het baby'tje."

Eva staat verstijfd naast het fornuis en even is ze bang dat het kleine restje verdriet opborrelt en haar overvalt, maar Wolfs heeft het gezien en is gauw opgestaan.
"Sorry," fluistert hij en hij legt zijn handen op haar schouders. "Sorry, Eef. Ik wilde je niet...Het was niet m'n bedoeling om...Gaat het?"
Ze voelt hoe zijn aanwezigheid ervoor zorgt dat ze kalm blijft en ze lacht voorzichtig.

"Ja," knikt ze. "Tuurlijk gaat het. Ik moest denken aan hoe gelukkig ik me toen voelde, toen je dat aan me vroeg. En hoe we zoveel hebben moeten missen."
Ze slaat haar armen om hem heen en sluit haar ogen. "Ik had dat met niemand anders kunnen of willen doen, Flo."

Hij trekt haar dicht tegen zich aan. "Ik ook niet. En daarom is het toch mooi dat we dit nu voor Nico kunnen doen."
Hij voelt hoe ze knikt en hij drukt lachend een kus op haar kruin.
"Zelfs zonder Fleur en zonder jouw uk zijn we nu alsnog een soort van ouders samen. Zijn we toch een gezin geworden."