Scribbles

Realisatie II

Dag 26
18:44

Ze heeft hier zo vaak gelopen, maar ze heeft niet eerder doorgehad hoe lang de gang daadwerkelijk is. Meestal liepen ze hier samen, druk discussiërend over de zaak waar ze op dat moment middenin zaten. Of ze liepen hier met nabestaanden die hun naasten moesten identificeren. Nu pas begrijpt ze de waas, de mengeling van gevoelens die die mensen gevoeld moeten hebben. Een mix van angst, verdriet, maar ook een drang om er zo snel mogelijk te zijn; om het zeker te weten. Om je geliefde nog één keer te zien.

"Eva," Timo staat haar op te wachten. Zijn ogen zijn rood doorlopen en opgezet en ze ziet hoe zijn onderlip trilt. "Weet je het zeker?"
Ze knikt en loopt zonder de patholoog een blik waardig te keuren de koele ruimte in. Even blijft ze staan als ze het witte laken ziet, maar het verlangen om hem te zien is te groot om aan haar angst toe te geven. "Heeft hij pijn gehad? Heeft hij veel geleden?"

"Nee, Eva. Hij heeft niks meer gevoeld en er zijn geen tekenen van eerder letsel."
Timo is haar gevolgd en staat nu aan de andere kant van de tafel en wil het laken optillen als Eva hem tegenhoudt. "Mag ik zelf..."
Hij knikt en doet een stap naar achter. "Wil je het alleen doen?"
"Graag." zegt ze zacht en ze ziet hoe hij aanstalten maakt om de kamer uit te lopen. "Timo," fluistert ze bijna. "Ben je klaar met de sectie? Ik bedoel..."
"Je mag hem aanraken," Timo knikt begrijpend zonder dat ze haar vraag af hoeft te maken. "Neem je tijd, Eva. Ik ben hiernaast."

———

Dag 26
18:52

Nu ze alleen is, bekruipt haar de emotie weer. Ze weet dat ze niet meer terug kan, zodra ze hem gezien heeft is het echt. Is het niet meer een slechte film of een vreselijke nachtmerrie waar ze in zit, maar is het de realiteit.
Met trillende handen pakt ze voorzichtig het laken vast en tilt ze het heel langzaam op. Ze ziet zijn warrige, grijze haren waar ze zo vaak doorheen had gewoeld. De rimpels op zijn voorhoofd. Zijn donkere wenkbrauwen die hij keer op keer had opgetrokken als ze een speelse opmerking had gemaakt.

Als ze zijn gesloten ogen ziet, breekt ze. Het is alsof ze nu pas beseft dat ze de twinkeling nooit meer zal zien. Zijn helderblauwe ogen zullen nooit meer dwars door haar heen kijken. Nooit meer zal ze erin kunnen verdwijnen of verdwalen. Hij is er niet meer, ze is hem kwijt. Ze kan de tranen niet meer tegenhouden. De druppels rollen over haar gezicht en spatten uiteen op de kille, metalen tafel.

Zachtjes snikkend legt ze haar hand op zijn wang en even schrikt ze van hoe koud hij aanvoelt. Ze strijkt door zijn haar terwijl ze haar gezicht dichtbij dat van hem houdt. "Ik kan niet zonder je, Wolfs," fluistert ze huilend. "Ik wil niet zonder je. Ik hou van je..."
Ze haalt diep adem en ze ruikt zijn vertrouwde geur nog een laatste keer. "Ik hou zo veel van je, Wolfs."

De brok in haar keel wordt zo groot dat ze geen woord meer kan uitbrengen. Geluidloze tranen stromen over haar gezicht terwijl ze elk detail van hem in haar opneemt. Ze aait zijn wang en drukt dan haar lippen op zijn voorhoofd. In die ene kus zitten al haar onuitgesproken gevoelens, al haar spijt. Al haar liefde voor hem waar ze nooit voor uit had durven komen. Alles wat ze hem ooit nog had willen zeggen, wat hij voor haar betekende en hoe hij haar had laten voelen, stopt ze in deze laatste aanraking.

Als ze hem loslaat en haar handen nog een keer door zijn haar laat gaan, hoort ze Timo zachtjes kloppen en hij steekt zijn hoofd om de deur. "Sorry, Eva. Mevrouw Mechels is hier voor je."
"Nog een paar minuten..." Het is geen vraag, meer een smekende instructie en tot haar opluchting knikt Timo toestemmend.
Ze pakt bevend het laken op en met brekend hart dekt ze hem langzaam en voorzichtig toe.
"Dag lieve Flo. Ik hou van je."

———

Dag 26
22:09

Hoe ze is thuisgekomen weet ze eigenlijk niet. De laatste uren zijn niet meer dan vage flarden; hoe Mechels haar had opgehaald vanuit het mortuarium. Hoe ze terug waren gereden naar het bureau voor een zogeheten debriefing van de Rijksrecherche en de CIE. De kamer vol stugge, afstandelijke mannen. Het gemak waarmee Wolfs' runner verslag had gedaan van het hele undercover traject bij de motorclub. Het woord 'liquidatie'. De zin 'lichaam gedumpt bij oever Maas'.