Scribbles

Weerzien

In het kader van de 200e vanavond, even een beetje old-time (letterlijk) Fleva! :)

(En sorry, het is een - voor mijn doen - achterlijk lange. En behoorlijk 18+)
————————————————————

Jeker, Maastricht, september 2007

"Van Dongen?"
Ze ziet hoe hij zijn hand uitsteekt als ze de ladder opklimt. Haar ogen gaan over zijn lange gestalte, maar verder reageert ze niet.
"Ik ben Wolfs, je nieuwe partner." probeert de man opnieuw en als ze zich omdraait en hij zijn zonnebril afzet, kruisen hun blikken elkaar. Eva voelt hoe haar adem stokt als ze zijn blauwe ogen ziet en even is ze uit het veld geslagen. Maar nog voor hij iets van haar reactie kan opmerken, heeft ze zich al herpakt. "Ik weet van niks!"

Zonder de man verder een blik waardig te keuren beent ze zo snel als ze kan richting haar auto en stapt in. Als ze de deur net iets te hard heeft dichtgeslagen en de wagen heeft gestart, rijdt ze met gierende banden weg. Haar hart bonst in haar keel terwijl haar handen zich om het stuur klemmen. Shit, shit, shit! Wat doet hij nou weer hier? Zou hij het nog weten? Nee, natuurlijk niet. Dat is er zo een die de tel al lang is kwijt geraakt. Verdomme! Waarom nou precies hier en precies ik?

———

Terug op kantoor loopt ze direct naar haar baas om haar beklag te doen over hem, maar Flammand had het weggewuifd; deze man was een prima rechercheur. Zijn jarenlange ervaring in Amsterdam en zijn uitstekende staat van dienst waren een aanwinst voor het korps. Eva wil er tegenin gaan, maar haar baas staat op en kaatst de bal direct terug.
"Jij klaagt toch altijd zo dat niemand goed genoeg is om je bij te houden?"
"Ach welnee," reageert Eva. "Hoe komt u daar nou bij? Ik kan met iedereen werken."
"Nou, dat komt dan uitstekend uit. Floris Wolfs is je nieuwe partner."

———

"Ik kan echt niet samenwerken met die vent," briest Eva geïrriteerd tegen haar vriendin als ze de kantine in lopen. "Echt no way!"
"Hoezo niet?" Marion gaat zitten aan een van de tafels en haalt haar broodtrommel uit haar tas. "Het is even wennen, een nieuwe partner. Maar dat komt toch altijd wel weer goed."
"Ik snap gewoon niet wat die Hollander hier komt doen," zucht Eva en ze ploft naast Marion neer. "Had 'ie niet lekker in Amsterdam kunnen blijven? We zitten hier echt niet op zo'n arrogante hork te wachten hoor."

"Nou, kom op Eva. Je kent 'm net een halve dag. Zou je hem niet gewoon even een eerlijke kans geven en hem leren kennen voordat je hem afschrijft?" Marion kijkt haar met een strenge blik aan, die snel verandert in een ondeugende glimlach. "Best een knappe man, wie weet wat je allemaal met hem -"
"Ah gadverdamme, nee!" Eva's wangen worden vuurrood en ze springt op. "Alsjeblieft niet!"

Marion barst in lachen uit. "Zo erg zou dat toch niet zijn? Als ik het me goed herinner heb je me ooit verteld dat er ook hele lieve, behulpzame en zachtaardige mannen uit Amsterdam zijn."
"Hou op hoor!" Eva grist haar brood van tafel en met een zwaai draait ze zich om.
"Hee, ik zit je maar te plagen. Kom, ga nou zitten, Eva. We zitten te eten..."
"Ik moet de patholoog nog bellen." liegt ze en haar vriendin met een waarschuwende vinger nawijzend, rent ze de kantine uit.

Zonder haar pas te vertragen holt ze terug richting het kantoor. Ze is zo diep in gedachten verzonken dat ze hem niet ziet aankomen en bijna tegen hem op knalt.
"Eva," lacht Wolfs vriendelijk als hij een stap naar achter zet om een botsing te voorkomen. "Is het eten echt zo slecht hier dat je ervoor moet wegrennen?" grapt hij in een ijdele poging het ijs te breken als hij merkt dat ze hem opnieuw niet echt aan durft te kijken.

"Mevrouw Flammand vroeg of wij vanmiddag naar het studentenhuis van Marieke kunnen gaan. Wellicht dat we daar iets verder komen."
"Ja," knikt Eva zakelijk. "Dat was ik sowieso al van plan. Daarna naar het conservatorium?"
Ook Wolfs knikt. "Ik ga even wat eten halen, zie ik je over een kwartiertje?"
"Prima."