Scribbles

Hartzeer (Monddood 17x4)

Sorry, weer een heavy, emotional mess.
Ik kan ook luchtige en leuke dingen schrijven hoor, echt waar! 😇
One day...

————————————————————

"Wat weet jij nou van kleine meisjes?" vraagt hij terwijl hij de nog dampende coq au vin opschept voor Eva.
"Ik ben er een geweest." antwoordt ze direct bijdehand en hij lacht.
"Dat jij nou niet van goed en lekker eten houdt, betekent niet dat alle kleine meisjes geen smaak hebben."
"Wat weet jij nou van kleine meisjes?"

Hij zucht en er valt een korte pauze in hun gesprek en Eva heeft onmiddellijk spijt van haar snelle weerwoord.
"Ja...je hebt ook gelijk, ik heb nooit een klein meisje opgevoed." Zijn blik verraadt het altijd aanwezige restje verdriet als hij haar even aankijkt en Eva voelt een steek in haar hart. Natuurlijk had ze gemerkt hoe Wolfs zich deze zaak had aangetrokken. Hoe hij zich meteen over het meisje had ontfermd en hoe zij hem had vertrouwd.

"Nou, als ik jou zo met Dee bezig zie, dan ben je wel een natuurtalent." geeft ze hem een compliment en hij glimlacht met een gemengde expressie op zijn gezicht. Het voelt ook heel natuurlijk, denkt hij terwijl ze beginnen met eten. Heel natuurlijk en tegelijkertijd ook heel vreemd. Dubbel. Maar toch ook fijn. Alsof de liefde en zorgzaamheid die er altijd nog zit zo toch op de goeie plek terecht komt.

———

"Nou, dat was helemaal zo slecht nog niet," lacht Eva terwijl ze met het laatste stukje brood de saus van haar bord veegt en het vlug nog in haar mond stopt. Wolfs lacht wel, maar zijn uitdrukking is al hol en leeg.
"Wil je koffie?" vraagt ze als ze opstaat op de lege borden in de gootsteen te zetten. Wolfs geeft geen antwoord en als ze zich omdraait ziet ze hoe hij voorover gebogen zit, zijn hoofd op zijn armen die op tafel liggen.

Ze bijt op haar wang; ze wist dat dit moment eraan zat te komen. De manier waarop hij zich had vastgebeten in de zaak was een voorbode geweest. De gepijnigde blik toen ze Dee bij de instelling hadden gebracht. De emotie in zijn stem toen hij in de auto op weg naar huis had gemompeld dat hij Mechels miste; dat ze van haar Dee wel mee hadden mogen nemen. Het waren allemaal tekenen geweest dat de grote, rauwe wond in hem op barsten stond.

"Hee," zegt ze zacht als ze naast hem knielt en hem observerend aankijkt. "Wat is er?"
Hij gaat weer overeind zitten en haalt z'n schouders op. Als hun blikken elkaar kruisen ziet ze hoe zijn ogen triest en verslagen staan.
"Fleur..." raadt ze, en aan het trillen van zijn onderlip te zien, heeft ze het bij het juiste eind. 

Ze schuift de andere stoel die aan de tafel staat, dichter naar hem toe en gaat naast hem zitten. Voorzichtig legt ze haar hand op zijn wang en ze vleit hem teder. "Het is oké, Wolfs. Laat het er maar uit," stilt ze hem liefdevol. "Toe maar, het is goed zo. Het mag."
Zijn zachte gesnik bezorgt haar een brok in haar keel en ze blijft hem troostend over zijn wang en door zijn haar strelen.

"Ik mis haar," zegt hij terwijl hij zijn eerste tranen de vrije loop laat. "Ik mis d'r zo, Eef."
Eva moet moeite doen om haar eigen tranen tegen te houden bij het horen van het levensgrote verdriet in zijn stem. Ze legt haar hoofd op zijn schouder en pakt zijn hand vast. "Ik weet het," fluistert ze terug. "Ik snap het." Ze voelt hoe hij zijn hoofd richting die van haar buigt en haar geborgenheid en liefde zoekt, die hij nu zo hard nodig heeft. "Ik ben er," stelt ze hem gerust. "Ik ben hier, lief."

Minuten glijden voorbij en na een tijdje merkt Eva dat Wolfs weer wat rustiger adem kan halen. Zijn grip om haar hand wordt minder krampachtig en zijn tranen lijken te drogen. Hij gaat wat rechter zitten en er verschijnt een halve glimlach op zijn gezicht. Hij drukt zijn voorhoofd tegen dat van Eva aan en sluit met een zucht zijn ogen.

"Als ik Dee dan zo zie..." begint hij, maar hij wordt vrijwel meteen overmant door emoties. Waar hij eerst nog zacht en haast geluidloos huilde, is zijn verdriet nu gewoonweg onhoudbaar geworden. Hij begraaft zijn gezicht in Eva's nek die hem geschrokken dichter tegen zich aan trekt en hem sust.

"Ik...ik heb alles van d'r gemist," snikt Wolfs gesmoord. "Haar eerste lach, eerste stapjes. Eerste woordjes, eerste schooldag, alles!"
Hij haalt gejaagd en ongecontroleerd adem. De herinneringen - of vooral het gebrek daaraan, zijn te pijnlijk, tè confronterend.
"Ik zal haar nooit zien trouwen, haar weg kunnen geven," huilt hij ontroostbaar. "Haar gelukkig zien zijn, haar nooit moeder zien worden. Ik...ik zal nooit opa worden..."

Hij stikt bijna in zijn verdriet en hoewel Eva hem stevig blijft vasthouden, voelt hij dat hij de grip op zichzelf aan het verliezen is. "Ik heb haar gefaald. Ze heeft nooit op me kunnen bouwen. Wat voor vader ben ik nou geweest? Het spijt me, Fleur. God, het spijt me zo."
"Sssh, oh liefje toch," Eva wrijft met haar ene hand over zijn rug en strijkt met haar andere door zijn haar. "Rustig maar. Het is goed."

"Ik heb haar gefaald," herhaalt hij zachtjes prevelend. "Ik heb haar in de steek gelaten. Net als Dee..."
"Je hebt Fleur niet in de steek gelaten Wolfs, hoor je me?" Eva legt haar hand onder zijn kin en tilt zijn hoofd op zodat ze elkaar aankijken. "En Dee ook niet. We gaan haar moeder vinden, Wolfs. Jij en ik. Het komt goed met haar, dat beloof ik je."