Scribbles

Realisatie

Dag 19
14:00

"Hoe is het? Hou je het nog een beetje vol?" Marion kijkt haar van achter haar wijnglas onderzoekend aan terwijl om hen heen het winkelend publiek en de dagjesmensen voor de heerlijke zomerse reuring zorgen op het Vrijthof. Eva haalt haar schouders op en neemt een slok van haar water. Marion knikt begripvol en laat de stilte vallen als ze ziet hoe Eva op haar lip bijt en met haar ogen knippert om wat opwellende tranen tegen te houden.

"Ik wil gewoon weten hoe het met hem gaat." zucht Eva na een paar minuten, de frustratie duidelijk hoorbaar in haar stem.
"Dat snap ik," zegt Marion. "Hoe lang is hij nu weg? Drie weken? Krijgen Mechels of jij wel updates van de CIE
"Pff, de CIE..." Eva maakt een spottend wegwerpgebaar met haar hand. "Daar hoor je dus echt helemaal niks van. En degene die hem runt mag geen informatie delen zolang de infiltratie nog loopt."

Marion legt haar hand op Eva's arm en glimlacht bemoedigend. "Je kent Wolfs, Eef. Die houdt zich echt wel staande. Voor je het weet is 'ie weer thuis."
"Ik mis 'm gewoon. Ik hou van hem," geeft Eva tot haar eigen verbazing toe en als ze de veelzeggende blik op het gezicht van haar vriendin ziet, lacht ze. "Ja, dat weet je toch?"

———

Dag 26
17:41

Het loopt al tegen zessen en Eva zit achter haar bureau wat PV's uit te schrijven voor zaken die ze de afgelopen dagen met Romeo en Marion heeft opgepakt als er twee oudere mannen in dure pakken de afdeling op komen lopen en linea recta Mechels' kamer ingaan.

Onmiddellijk laait het geroezemoes op onder de collega's. De mannen hadden geen woord gezegd, laat staan zich voorgesteld, maar dat hoefde ook niet. Dat dit de Rijksrecherche was, was overduidelijk.

"Wat zou dat nou weer zijn?" vraagt Romeo die met twee koppen koffie aan komt en er eentje op Eva's bureau zet.
"Geen idee," haalt Eva haar schouders op. "Misschien dat onderzoek naar die corrupte agent uit Geleen? Die heeft hier ooit ook nog wel eens een blauwe maandag gezeten, toch?"
"Zou kunnen ja," Romeo gaat naast haar zitten en wil een slok van zijn koffie nemen als ze allebei zien hoe Mechels de luxaflex voor de ramen van haar kantoor dicht doet. "Oei, da's geen goed teken.
"Tja...we gaan het wel horen straks." zegt Eva en ze wendt zich weer tot haar computer, al lang niet meer onder de indruk van de manier van doen van de Rijksrecherche.

———

Dag 26
17:53

"Eva!" Mechels staat in de deuropening van haar kantoor en wenkt haar rechercheur. Eva kijkt verbaasd op en als ze de blik in de ogen van haar baas ziet, draait haar maag zich om. De paar meter naar het kantoortje lijken ellenlang en met elke stap die ze zet voelt ze haar hartslag versnellen.

Als ze de kamer van haar baas binnenstapt en de dossiermap en de kartonnen doos op het bureau ziet staan, weet ze genoeg. Haar oren beginnen te suizen en het zweet breekt haar uit. Ze draait zich om en wil weglopen, maar Mechels heeft de deur dicht gedaan en gebaart haar te gaan zitten naast de mannen van de Rijksrecherche. "Eva, dit zijn de heren Bruins en Van Maden. Ze zijn hier omdat -"

"Nee," onderbreekt Eva haar haast geluidloos. "Nee alsjeblieft, niet doen." Haar woorden zijn smekend terwijl alles om haar heen niet meer op lijkt te houden met draaien.
"Eva..." Mechels' ogen worden vochtig als ze de wereld van haar rechercheur voor zich ziet instorten. Ze zet een stap richting haar, maar Eva deinst hoofdschuddend terug. "Nee, nee..."

"Heren," wendt Mechels zich met wankele stem naar de twee mannen die nog altijd afstandelijk en zonder emotie hen afwachtend aankijken. "Zou u ons even een moment alleen kunnen laten alstublieft?"
De mannen knikken en stappen zwijgend op.

Als ze de deur achter zich hebben gesloten, zijn de twee vrouwen alleen. Eva staat als aan de grond genageld en staart met verwrongen gezicht naar de map en doos op het bureau. Haar hoofd tolt en hoewel de gedachten razen, heeft ze geen idee wat ze precies denkt. Het enige wat ze voelt is paniek; pure angst om de woorden uitgesproken te horen die bevestigen wat ze absoluut niet wil weten.

"Eva..." zegt haar baas opnieuw zacht en ditmaal reageert ze wel. Ze heft haar hoofd en met haar laatste kracht dwingt ze zichzelf die ene vraag te stellen.
"Mevrouw Mechels," fluistert ze en ze voelt hoe haar lichaam protesteert om de zin te formuleren. "Is hij...is Wolfs...?"
Ze kan het niet, ze krijgt het gewoonweg niet over haar lippen.

Mechels kan niet anders dan bevestigend knikken. "Het spijt me zo, Eva. Hij is eerder vanmiddag ge-"
"Nee," onderbreekt Eva haar weer en ze wankelt achteruit tot ze met haar rug tegen de deur staat. Haar benen begeven het en ze zakt trillend onderuit. "Nee, nee, nee..." prevelt ze zachtjes. Haar maag draait zich opnieuw om en in een reflex grijpt ze de prullenbak die naast haar staat. Snikkend en hoestend laat ze alles eruit komen en valt dan hijgend en nog altijd hoofdschuddend tegen de deur.

Mechels is ondertussen naast haar geknield en heeft haar hand op Eva's schouder gelegd. "Het spijt me, Eva. Ik vind het zo erg.

"Ik wil hem zien." Eva staat plots resoluut op, recht haar rug en knippert om de tranen in haar ogen weg te krijgen.
"Dat lijkt me...Eva, ik weet niet of -"
"Ik wil hem zien," herhaalt ze stellig. "Ik wil naar hem toe, nu."