Scribbles

Troost (De Keuze)

Dagen, minuten, weken, tijd in het algemeen; wat doet het er eigenlijk nog toe? Het onafgebroken verloop van uren fungeert enkel nog als bevestiging dat de nachtmerrie waarin hij zit, onverbiddelijk stand houdt.

———

Zoals elke ochtend wordt hij ook nu weer gewekt door de warme stralen van de zon; een helder licht dat de belofte van een nieuwe dag en nieuwe kansen met zich meebrengt.
Maar niet voor hem. Zodra hij zijn ogen opent en ontwaakt uit de zoveelste slapeloze nacht, voelt hij hoe het immense verdriet hem meteen weer diep de grond in tracht te duwen, met succes. Met open ogen blijft hij op zijn rug naar het plafond staren. Hoeveel dagen was het nu geleden? Hmm, 'geleden' was zelden zo toepasselijk geweest. Maar hoeveel dagen? 12. Twaalf lange dagen moet ik haar al missen. En hoeveel dagen nog? Ik hoop niet al te veel.

Met een zucht draait hij zich om en gaat rechtop zitten. Op zijn wekker ziet hij dat het kwart over zes is. Nog een kwartier voordat Eva opstaat en naar beneden gaat, weet hij. Hij staat op en voelt meteen hoe de onzichtbare last op zijn schouders hem in elkaar drukt.
Waar hij het anders elke ochtend probeerde door zich gewoon aan te kleden en vast koffie voor zichzelf te zetten, lijkt het vandaag gewoonweg niet te lukken. Hij wil Fleur. Het gemis is plots te groot, het verdriet te intens. Het vooruitzicht om Eva onder ogen te komen te confronterend. De stilte te zwaar.

Op haar 'goedemorgen' en ander vast riedeltje na, sprak ze nauwelijks meer tegen hem. Ze vroeg hem niet meer hoe het ging. Niet dat hij überhaupt antwoord had kunnen geven. Woorden had hij al lang niet meer. Tranen ook niet meer sinds het moment dat hij de kist in de aarde had moeten laten zakken. Vanaf dat moment was het leeg. Leeg in zijn hoofd en in zijn hart. Niet dat de leegte verdovend was. In tegendeel; de pijn van het gemis stroomde constant door zijn lijf. En eindeloze golf van de rauwste pijn die hij ooit gevoeld had en waar gewoon niet tegen te vechten was. Laat staan dat tranen het iets zouden verlichten.

———

Eva loopt de trap af en bereidt zich mentaal voor op het scenario dat ze zo zal aantreffen in de keuken, zoals ze dat al dagen doet. Wolfs, die keurig aangekleed, maar met warrige haren, aan de eettafel zit. Zijn handen om het gevulde koffiekopje geklemd, zijn blik leeg, in de ruimte starend. Hoe hij niet zal reageren op haar 'goedemorgen' of haar, ondertussen standaard geworden, tekst dat hij moest bellen als er iets was en dat ze zou zorgen dat ze vanavond op tijd weer thuis zou zijn.

Elke ochtend voelde het als een steek in haar hart dat ze hem zo achter moest laten. Hoe oneerlijk het was dat het werk gewoon doorging terwijl zijn - en eigenlijk ook haar - wereld sinds die ene dag compleet stil stond.
Ze wist dat ze hem 's avonds, als ze thuiskwam, in dezelfde houding zou aantreffen. Soms, als het een goeie dag was geweest, was het kopje wat voor hem op tafel stond, leeg. Maar vaak was de koffie onaangeroerd. Was de oranje gloed van de avondzon die door het kleine raam de kelder inviel het enige teken dat er tijd verstreken was sinds die ochtend.

Deze keer vindt ze hem echter niet aan tafel. Tot haar verbazing is de keuken leeg en donker. Ze blijft even staan, twijfelend of ze terug naar boven moet lopen om te kijken hoe het met hem gaat. Maar dat is wel het minste wat ze kan doen. Ze heeft hem vannacht weer een paar keer horen roepen en smeken in zijn slaap; halve, gepijnigde kreten van wanhoop die door merg en been gaan. En zoals elke nacht kon ze niet anders dan luisteren. Het liefst wilde ze hem troosten, hem kalmeren, maar ze had geen idee hoe. Hoe troost je iemand die zo gebroken is?

Als ze een paar minuten later op de overloop staat, klopt ze twee keer zachtjes op zijn slaapkamerdeur, die blijkbaar niet op slot zit en zo openzwaait. Wat terughoudend zet ze een stap naar voren en kijkt de kamer in. Die is verlaten. De gordijnen zijn nog dicht en het pak wat hij gisteren aan had, hangt over de stoel naast de kast. Het bed is niet opgemaakt; een wirwar van dekens en kussens het maar al te duidelijke resultaat van een onrustige nacht.
De bedompte kamer ademt aan alle kanten zijn verdriet uit en Eva merkt dat het haar plots emotioneert. Ze veegt een ontsnapte traan van haar wang en doet een poging zich te vermannen.

Dan valt haar blik op het nachtkastje, waar behalve de sleutels van zijn motor, ook de autosleutels liggen, net als zijn portemonnee. Ver weg kan hij dus niet zijn, bedenkt ze zich in een poging zichzelf gerust te stellen. Uit automatisme vist ze haar telefoon uit haar zak en toetst zonder te kijken zijn nummer in. Tegen haar verwachting in neemt hij na een paar tellen op.
"Wolfs?" vraagt ze, haar stem onzeker en klein, als het stil blijft aan de andere kant van de lijn. "Waar ben je? Gaat het?"

Zijn antwoord is zo zacht dat ze twijfelt of hij wel echt iets gezegd heeft, maar als ze het nog een keer wil vragen, merkt ze dat de verbinding al is verbroken.

———

Tien minuten later rijdt ze de Javastraat in en zet haar auto langs de kant van de weg. Terwijl ze oversteekt richting de ingang, pakt ze haar telefoon en belt ze haar baas.
"Ja, Eva?" neemt Mechels direct op, duidelijk verbaasd dat haar rechercheur haar zo vroeg op de ochtend belt.
"Ik ben er vandaag niet. Wolfs." zegt Eva en nog voor haar meerdere kan vragen waarom niet of wat er aan de hand is, hangt ze weer op.

Met een steeds groter wordende brok in haar keel, loopt ze het grote terrein op waar ze direct overspoeld wordt door herinneringen. Met alles wat ze in zich heeft, probeert ze het beeld van het graf van Frank en dat van haar vader uit haar hoofd te zetten. Ze is hier voor hem, voor Wolfs, dat is het enige wat nu telt.
Als ze na een paar minuten bij het juiste veld aankomt, ziet ze hem en blijft ze staan. De aanblik van Wolfs bij het graf van zijn dochter. maakt dat ze haast verstijft.

Hij ligt op zijn zij in het vochtige gras, zijn hand op de nog kale, pas gedolven aarde en ze ziet hoe zijn schouders hevig schokken. Aarzelend blijft ze staan, nog steeds niet wetend hoe en of ze hem kan troosten. In het vacuüm van de verstrijkende minuten, gaan haar gedachten onbedoeld terug naar een van haar kwetsbaarste momenten, jaren terug. Hoe ze in het donkerste dal zat dat ze ooit had gekend en hoe hij er voor haar was geweest. Geen woorden, geen pogingen het beter te maken. Hij was er simpelweg gewoon geweest. Ze had mogen breken in zijn armen, en hij had haar opgevangen. Haar bij elkaar gehouden. "Troost heeft geen woorden nodig. Er zijn is genoeg." had hij later gezegd toen ze hem gevraagd had hoe hij altijd wist wat hij moest doen in zulke situaties.

Ze haalt diep adem en loopt dan behoedzaam naar hem toe. Zonder iets te zeggen zakt ze door haar knieën en gaat ze naast hem zitten op de koude grond. Voorzichtig legt ze haar hand op zijn bovenarm en wrijft zachtjes heen en weer. Hij lijkt haar aanwezigheid amper te registreren. Zijn ogen zijn gesloten en zijn wangen nat van het onhoudbare verdriet.

Minuten gaan voorbij terwijl de tranen over zijn gezicht blijven stromen en Eva haar hand onafgebroken over zijn arm en rug laat gaan. Even lijkt het erop dat hij wat kalmeert. De tranen lijken op te drogen en hij opent zijn ogen. Met zijn linkerhand strijkt hij voorzichtig over de bruine aarde, en hij prevelt haast onhoorbaar haar naam. "Oh, Fleur. Meisje van me, lief meisje..." Zijn amper fluisterende stem sterft weg en hij breekt opnieuw. Niet geluidloos zoals eerst, maar hartverscheurend rauw en ontroostbaar. Huilend en kermend drukt hij zijn gezicht tegen de grond, zijn arm nog altijd op het graf. Het is alsof hij in de grond wil kruipen. Iets, om maar weer dicht bij zijn dochter te kunnen zijn.

"Kom," fluistert Eva en ze schuift haar andere hand onder zijn rechterschouder. Langzaam helpt ze hem overeind en laat hem tegen zich aan vallen. Haar ene hand is nog stevig om zijn schouder geslagen en met haar andere strijkt ze door zijn haren en streelt teder zijn gezicht. "Sssh, sssh." sust ze zachtjes terwijl ze hem blijft troosten en een kus in zijn haren drukt. Hij had gelijk gehad. Troost heeft geen woorden nodig. Er zijn is genoeg.