Scribbles

Ja

28 april

"Als ik straks thuiskom, wil ik even met je praten. Ik heb een cadeautje voor je. Ik kan Marja wegbrengen," ze draait zich om en wenkt de vrouw die schichtig omkijkt en opstaat. "Marja, we kunnen gaan!"
"Wat is dat dan?" vraagt Wolfs nieuwsgierig en hij ziet hoe Eva's ogen licht beginnen te fonkelen als ze hem aankijkt; ze weet wat voor hekel hij heeft aan verrassingen en cadeaus. "Dat merk je nog wel."
Ze gebaart de vrouw haar voor te gaan naar boven en ze werpt nog een laatste veelzeggende blik de keuken in, een verbaasde Wolfs achter zich latend.

De hele rit van het safehouse terug naar de Ponti zijn haar gedachten bij het zorgvuldig ingepakte schilderij dat al dagen in de la van haar bureau verstopt lag. Ze had per toeval Marion en Romeo over de kunstenares gehoord waarvan de gestolen werken terug waren gevonden en dit had haar op een idee gebracht. Ze had de dame opgezocht met een foto van de hut en gevraagd of ze dit na kon schilderen. Een kleine week later had ze het werk op kunnen halen.

Vanochtend was ze naar zijn vaste wijnhandel gegaan aan de Grote Gracht en de man achter de toonbank gevraagd om zijn favoriete fles. Met een fles Franse grand cru onder haar arm en vlinders in haar buik was ze terug naar huis gelopen en had haar ingestudeerde tekst geoefend; ze was niet van plan het moment te laten verpesten doordat ze niet uit haar woorden kon komen.

———

En nu was het zover. Met haar hart in haar keel loopt ze de trap af naar de keuken, waar ze hem verwacht aan te treffen. Een glas whisky voor zijn neus, muziek zacht aan op de achtergrond en verdiept in een boek of een dossier. Ze blijft even staan en haalt diep adem. Je weet wat je wilt zeggen. Niet twijfelen, vertrouwen!

Tot haar verbazing is het donker in de keuken. Ze loopt verder de ruimte in en ziet hoe zijn autosleutels in het schaaltje op de bar liggen, maar zijn portemonnee weg is. Ze zet de fles op tafel, haalt haar telefoon uit haar zak en belt hem op. Meteen schiet hij op voicemail en zonder wat in te spreken hangt ze op. Het stemmetje in haar hoofd begint te bazelen en ze voelt de boosheid opkomen. Zonder er zelf veel invloed op te hebben, wordt de muur om haar heen weer opgetrokken. Wedden dat-ie bij haar is. Ze zitten ongetwijfeld aan de grappa, hun favoriete dichters te citeren. Wat moet hij nou met zo'n simpele ziel als ik?

————————————————————

2 mei

Toen ze hem gevraagd had waar hij die avond was geweest en hij ontwijkend had geantwoord "bij Donna", was de onzekerheid toegeslagen. Ze had heus wel door hoe goed die twee bij elkaar pasten, maar in tegenstelling tot jaren geleden, toen ze hem door haar zwijgen bijna kwijt was geraakt aan Sofia, besluit ze nu dat ze dat niet nog een keer laat gebeuren.

Ze weet wat ze voor hem voelt. En hij voor haar. Ze had zijn vraag duidelijk gehoord, die ene avond. Als ze nu niet aan hem liet merken wat hij voor haar betekende, kon ze het hem niet echt kwalijk nemen als hij verder ging. Het zou niet eerlijk zijn om hem nog langer zijn geluk te ontzeggen en hem te laten hangen tussen wat is en wat zou kunnen zijn.

———

"Gefeliciteerd!" zegt ze simpel, maar met een welgemeende lach op haar gezicht als hij met zijn laarzen in zijn hand de keuken in komt. Hij reageert niet echt en gaat zitten. Snel pakt ze het pakje van de stoel en legt dat voor hem op tafel. Hij schuift het naar zich toe en aarzelt. "Een cadeau..." hij kijkt op naar haar verwachtingsvolle gezicht en zucht. "Eef, je weet toch dat ik het echt niet leuk vind om m'n verjaardag te vieren?"
"Ik zal het aan niemand vertellen."

Hij glimlacht en haalt dan voorzichtig het schilderij uit de stoffen zak. Zijn uitdrukking verandert meteen als hij zijn blik over het doek laat gaan. Zwijgend volgt hij met zijn vinger de penseelstreken en Eva ziet aan hem dat zijn gedachten teruggaan naar de bewuste avond.
"Dit is de hut..." begint hij met hoorbare emotie in zijn stem als hij van het schilderij naar Eva kijkt, die onzeker voor hem staat.
"Waar wij voor de open haard gelegen hebben, ja," vult ze aan en ze bijt op haar lip.

"Ik kwam het toevallig tegen, op een rommelmarkt in Luik." liegt ze, zoals ze zichzelf had voorgenomen. Weer dwalen zijn ogen af naar de kopie van de hut waar hij eindelijk de vraag hardop had durven stellen. Waar ze, na een hachelijke tocht door het bos naast elkaar op een geïmproviseerd bed waren beland, omringd door de warme gloed van het knisperende vuur. Waar hij besloten had dat dit het moment was, maar waar zij al in slaap was gevallen en zijn vraag niet gehoord had.

"Dank je wel," zegt hij. "Ik vind dit echt heel erg bijzonder. Deze nacht..."
Hij houdt het schilderij omhoog om het wat beter te bestuderen en er valt een briefje van de achterkant op tafel. Hij kijkt even naar Eva die zichtbaar moeite heeft om niet toe te geven aan de kakofonie aan snerende stemmen en wirwar van gevoelens in haar hoofd.

Hij pakt het briefje op en draait het om. Er staat slechts één woord op. Één woord wat ervoor zorgt dat zijn hart sneller begint te kloppen en zijn mondhoeken zich voorzichtig omkrullen. Voorzichtig legt hij het schilderij op tafel en met het briefje in zijn hand staat hij op. "Eef..."
Ze schuifelt naar hem toe, nog altijd op haar lip bijtend en gaat voor hem staan.

"Weet je, ik bedoel, heb je..." struikelt hij over zijn woorden als het tot hem doordringt wat ze hem probeert te vertellen. Hij voelt hoe ze haar vingers om de zijne vouwt en ziet dat ze hem van onder haar wimpers aankijkt. "Je sliep..." Er verschijnt een lach op haar gezicht en ze schudt ietwat schuldbewust haar hoofd.
"Heb je gehoord wat..." Weer krijgt hij de zin niet volledig uit zijn mond, beduusd en overweldigd door emoties.

Hij kijkt nogmaals naar het briefje in zijn hand waarop in haar handschrift, in dat ene woord, zijn hele toekomst ligt beschreven.
"Echt?" vraagt hij fluisterend en ze knikt. Ze legt haar hand op zijn wang en drukt haar voorhoofd teder en zacht tegen dat van hem.
"Ja."