Wieczna miłość

18. Sofferenza

Definitywnie mama miała rację.

Nie ważnie kiedy powiem te dwa kluczowe słowa.

Wiem, że Logan zaczeka póki ja nie będę gotowa. 

Po dobrych kilkunastu sekundach odsunęłam się od Alice i posłałam jej dziękczynny uśmiech. Chciałam już coś powiedzieć, jednak w tym momencie do salonu wszedł mój wujek chrzestny. Z ogromnym zdziwieniem na twarzy otarłam łzy i wstałam aby się z nim przywitać. Pomimo, że unikałam go tak samo jak ojca chyba ostatnio odpuściłam jemu jak i ojcu. Być może było to spowodowane tym, że wybaczyłam również Loganowi. 

- Nie tak wyobrażałem sobie pierwsze normalne spotkanie po czterech latach ale chyba w mojej sytuacji nie powinienem narzekać. - zaśmiał się mężczyzna, kiedy objęłam go mocno w pasie. Po dobrych kilkunastu sekundach odsunęłam się od Chrisa a w jego oczach dostrzegłam łzy. Na mojej twarzy pojawił się ogromny uśmiech. - I do czego doprowadziłaś? - zaśmiałam się na jego słowa a mama obok pokręciła głową. 

- Ja na każdego tak działam. To było nieuniknione. - zadrwiłam, kiedy mama zaśmiała się po raz kolejny i ruszyła do kuchni skąd dochodziły dźwięki połączenia telefonicznego. 

- A więc co cię tu sprowadza? I czemu w końcu przemówiłaś ludzkim głosem? - zapytał Chris, kiedy już nieco opanowaliśmy nasz śmiech. 

- Przyjechałam ze względu na pracę ale i również towarzyszę Loganowi. Isabelle jest chora. - wyznałam prawdę gdyż wiedziałam, że moja mama zdążyła już mu to powiedzieć. Jakby nie patrzeć moi rodzice przez cztery lata mojej nieobecności pomagali matce Logana. A skoro mój ojciec wiedział, Chris też musiał. Oni wiedzieli o sobie wszystko. Byli niemalże idealnym wzorem do naśladowania pod kątem braterstwa. 

- Słyszałem. - odpowiedział. - Słyszałem również, że Stefano wcale nie zmarł. Podobno wrócił do Stanów. - powiedział jednak wyczułam, że w jego głosie kryło się zapytanie. 

- Tak to prawda. Ze względu na Isabelle wrócił do Los Angeles. Rozmawiałam z nim. Wcale nie ma teraz złych zamiarów. Wrócił bo chce być blisko Isabelle. - powiedziałam szczerze i zgodnie z prawdą. Wczoraj kiedy Logan wyjechał załatwić pewne sprawy, miałam okazję porozmawiać z Stefano sam na sam. Wierzyłam w to co mówił. Nie kierował się już chęcią zemsty. Chciał po prostu być przy swojej byłej żonie i zacząć żyć od początku. Szczerze mówiąc ogromnie trzymałam kciuki żeby mu się to udało.

- W takim razie do kiedy zostajesz? - zapytał zamyślony. Zaczął zachowywać się nieco inaczej niż przed kilkoma minutami. 

- W Los Angeles do końca tygodnia, jednak jutro z Loganem jedziemy do jego rodzinnego domu i tam przenocujemy razem z Willem i jego narzeczoną. - wyjaśniłam w lekkim uśmiechem. Przez ostatnie dni lubiłam ten spokój i normalność. Szczerze mówiąc lubiłam kiedy William i Lily nocowali z nami w mieszkaniu. Lily była świetną i przecudowną kobietą, z którą dzieliłam wiele wspólnych tematów. A przez te cztery lata brakowało mi również tych docinków Willa. Teraz czułam się szczęśliwa bo byłam przede wszystkim u boku Logana. 

- Wiesz, że mi się to nie podoba. Jesteś tam sama pośród całej ich rodziny... - zaczął a ja wywróciłam oczami. Momentalnie uniosłam dłoń aby przestał mówić. Wiedziałam co myślał o Loganie jak i jego rodzinie gdyż Arthur myślał podobnie.

- Przyjechałam tu z Loganem. Jestem pewna, że nic mi się nie stanie więc nie musisz się martwić. 

- Co z nim? Co jest między wami? - zapytał a ja coraz bardziej doszukiwałam się drugiego dna w tych pytaniach. Dlaczego tak wypytywał o Logana i jego rodzinę. Jest przecież wiele innych tematów, o które mógłby zapytać po prawie czteroletnim milczeniu.