"Yakalandın, mavi. " Dedi karanlık bir sesle. Hemen ardından boynumdaki baskı arttı, gözlerim karanlığa düştü ve ben karanlığın önüne yığılırken yine o sesi duydum.
" Artık olman gereken yerdesin."
Ve sonra her şey sessizliğe büründü. Zihnim karanlı...
Yıldızlarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum Mavilerim,
Keyifli okumalar🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
XX.BÖLÜM:KÜÇÜKLERİN İNTİKAMI
3 Ay sonra ( Mart ayı)
Hatırla.
Gözlerini kapatan karanlığı hatırla. Kollarını tutan ve senin hareket etmeni engelleyen o yabancı kolları hatırladın mı? Çırpınıyordun. Acı ile bağıran anne ve babanı duyuyor, ama onlara yardım edemiyordun.
Debelendin.
Sen debelendikçe, kollarını tutan yabancı eller sıklaştı ama pes etmedin. O zaman öğrenmedin mi zaten, pes etmesen de bazen yenilmenin kaçınılmaz olduğunu.
Senin için kaybetmenin vazgeçilmez olduğunu.
Ne garipti; Kazandığımda hissettiğim heyecan bana yabancıyken, kaybetmenin ruhuma kondurduğu yaranın tanıdık gelmesi.
Kazandığımı düşündüğüm ilk an, Barın Koza'yı kartopu savaşında yendiğim o andı. İlk kez yenmiş olmak, çok garip bir hisle tanıştırmıştı beni. Yabancıydı. Tüm hisler yabancıydı.
Ama şimdi... Tanıdıktı her şey.
Küf kokan küçük oda; Yosun tutmuş zemin, Ayağıma geçirilmiş kelepçe ve yalnızlık.
Olması gerektiği gibiydi her şey.
Olmam gerektiği gibiydim.
"Pamir gelmedi, değil mi?" Faris Gıyas'ın kapının ardından duyulan sesi, uzattığım çıplak bacaklarımı kendime çekmeme neden olurken, giydiğim mavi elbisenin eteklerini, morarmış bacaklarımın üzerine örttüm.
" Akşama doğru burada olacağını söyledi, Faris bey."
Ağır ağır yutkundum. Başımı dizlerimin arasına sokup yorgun bir nefes alırken, Faris'in sesi yine can buldu: " İyi." dedi. Sesi, bu durumdan memnun olduğunu gayet net belli ediyordu. " Lema'dan üç farklı test alacağım. İşim uzun sürebilir." İşi uzun sürecek. " Rahatsız edilmek istemiyorum. Kumandayı bana verebilirsin."
" Ama Pamir bey-"
" Kumandayı bana verebilirsin dedim." diyerek kesti adamın sözünü Faris sertçe. " Odaklanmam gerek ve başımda bir fazlalık dikilmesi beni geriyor."
O kumandayı vermemesi için yalvarmak istedim ama hiç bir fayda etmeyecekti. Hiç bir zaman etmedi.
" Peki efendim." Bir süre sessizlik oldu. Ardından, demir kapının kilidi büyük bir gürültü çıkardığında, bedenim öfkeyle gerilerek içeriye giren iri cüsseye odaklandı.
