"Yakalandın, mavi. " Dedi karanlık bir sesle. Hemen ardından boynumdaki baskı arttı, gözlerim karanlığa düştü ve ben karanlığın önüne yığılırken yine o sesi duydum.
" Artık olman gereken yerdesin."
Ve sonra her şey sessizliğe büründü. Zihnim karanlı...
Zihnimde, yıllarca büyüyen evrenin, son noktasındayız.
Yorumlarınızı beklediğimi unutmayın :)
Keyifli okumalar.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİNAL---- XXXVIII.BÖLÜM:KİMSESİZ MAVİ
1 HAFTA SONRA
" Canının yanmasına nasıl bu kadar göz yumabiliyorsun Lema?" Gök'ün sorusu, genç kızın ağır ağır yutkunmasına neden olurken, ruhundaki acıyı yuttu. Yavaş bir nefes aldı ve mırıldandı:
" Çünkü insanlar bunu hak etmiyor." dedi güçsüz bir fısıltıyla. " İnsanlar, acı çekmeyi hak etmiyor."
" Sende bir insansın." diye karşı çıkmıştı Gök ama Lema, ne olduğunu biliyordu. En başından beri biliyordu.
Kafasını hafifçe iki yana sallarken, " Ben insan değilim Gök." diye mırıldandı acıdan titreyen sesiyle. " Ben bir canavarım."
Ve bunu, beni dört duvarın arasında gizlemeye çalışan herkes, biliyor.
" İhtiyar dur! Dur kanıyor!" Daniel'in korku dolu bağırması, damarlarıma işleyen elektriğin kesilmesine neden oldu. Zihnimde çalkalanan tüm çığlıklar, damarlarımda parlayan acının sona ermesiyle sessizliğe gömülürken, dakikalarca tuttuğum iniltiyi dudaklarımdan güçsüzce verdim. Ardından ağır ağır yutkunarak, " Henüz bitmedi." dedim güçsüzce. " Devam edin."
" Delirmek sen!" diye bağırırken, başımın üzerindeki kabloları hızlıca çözmeye başlamıştı bile. " Kendini öldürmek istiyor sen. Burnun kanamak."
O diyene kadar burnumdan akan sıcaklığın farkında bile değildim ama bunu umursamıyordum da. Daniel'in yardımıyla, yattığım sert yataktan usulca doğrulurken, İhtiyar odaya girdi. Yüzünde korku vardı.
" İyi misin Lema."
" İyiyim." sesim düz, hissizdi. " Daha fazla dayanabilirdim." Yutkundum. " Oldu mu?"
İhtiyar umutsuzca kafasını iki yana salladı. Bu, son bir haftadır aldığım olası yanıttı ve bu canımı sıkıyordu.
" Zihninde ne oluyor bilmiyorum ama... hala aynısın."
Hala aynıydım. Hala zihnimde bir şeytan vardı ve o şeytan yüzünden her şeyimi kaybetmiştim.
Dudaklarımı birbirine bastırdım. Bundan kurtuluşum olmayacağını zaten biliyordum. Sadece... canımı yakarak kendimi cezalandırıyordum.
En azından bunu yapabilirdim değil mi? Ölmeyi beceremesem de, kendi canımı yakabildiğim kadar yakabilirdim.
" Anladım. On dakika sonra yeniden deneyelim."Ağır bir hareketle yataktan kalkmak için ellerimi yatağa bastırıp güçsüz bedenimi yataktan kaldırırken, Daniel koluma girmek istedi ama buna engel olarak kendi başıma ayağa kalktım. " Sen delirdin iyice."
