"Yakalandın, mavi. " Dedi karanlık bir sesle. Hemen ardından boynumdaki baskı arttı, gözlerim karanlığa düştü ve ben karanlığın önüne yığılırken yine o sesi duydum.
" Artık olman gereken yerdesin."
Ve sonra her şey sessizliğe büründü. Zihnim karanlı...
Yorum yapmayı ve bölümü beğenmeyi unutmayın lütfen.
Keyifli okumalar ;)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
XXXII.BÖLÜM: KAPANAN KARTLAR
" Benim kötü biri olduğumu düşünüyorsun, öyle değil mi Lema?" diye sordu Pamir sakin bir sesle. Canının acısından titrek titrek nefes almaya çalışan küçük kız, bacağıyla kendini geriye ittirip sırtını duvara yapıştırırken Pamir soğuk zeminde oturmuş öylece genç kıza bakıyordu. " Sahip olduğun herkesten seni çekip aldığım için, belki de şu an en büyük düşmanın benim."
" Kötü biri değilsin." dedi genç kız acı bir solukla. " Sen canavarsın."
" Kendime hiçbir zaman iyi biri olduğumu söylemezdim zaten." dedi yavaşça. " Ama, tüm bunları neden yaptığımı düşündüğünde, sana sadece iyilik yaptığımı anlayacaksın."
" İstediğin.." Ağır ağır yutkundu. " İstediğin şey, insanları yok etmekten farksız."
" İstediğim şey insanlığı korumaktan başka bir şey değil." dedi Pamir sakince. " İnsanlık, dengesini kaybediyor. Sınırlarını aşıyor. Benim amacım bu dengeyi sağlamak. Sınırları düzeltmek ve hiç kimsenin bu dengeden çıkmamasını sağlamak."
" Yani insanları köle etmek." dedi sertçe Lema. " İnsanları korumaktan bunu mu anlıyorsun?"
" Hala doğru yerden bakmıyorsun Lema. "
" Senin baktığın yerden hiçbir zaman bakmayacağım." dedi Lema nefretle. " Benden geriye hiçbir şey kalmasa da, istediğini yapmayacağım. Gücümü kullanmayacağım!"
Pamir, duyduğu cümlelerle tahammülsüz bir nefes alıp dudaklarını birbirine bastırdı. Ardından dudaklarını birbirine bastırarak yeşil gözlerini Lema'nın üzerine dikerken, " Sana ihtiyacım olduğunu biliyor ve bunun için bana dikleniyorsun, biliyorum ama..." dedi karanlık bir sesle. " Benim karanlığım, yavaş yavaş yayılır ve aniden yutar Lema. Sana bağlı olduğum ve sana ihtiyacım olduğu doğru..." Yutkundu ve kafasını iki yana salladı. " Ama aramızda bizi tutan o kalın iplere çok güvenme. Beni sınama." Gülümsedi. Gülümseyişi, şeytanın ininden gelen bir kötülükle parlıyordu.
" Bağlı olduğum ipler koparsa, o ipleri bırakmam. Koptuğu yerden kopan yere dolayarak boğarım. Yok ederim."
Lema ona korkuyla bakarken, Pamir gülümsemesini silmeden devam etti.
" Bunu ikimizde istemeyiz. Öyle değil mi, ortak?"
–
Pamir, hiç bir zaman ön görebildiğim bir adam olmamıştı. Bana kötü davranacağını düşündüğüm zamanlarda, en şefkatli davranan insan olmuştu. Ve bana en şefkat verecek kişi olduğunu düşündüğümde en acımasız kişi olmuştu.
