Nothingness

15. Błędy

Czując rosnący we mnie niepokój, otworzyłam plik z nadzieją, że to przeżyje. Żółć, która z każdą chwilą podchodziła mi do gardła stawała się coraz mniej chciana. Drżącymi dłońmi kliknęłam w pierwszy obraz. Rozchyliłam powieki, patrząc na skąpanego w czerni anioła. Smugi, wykonane szarym odcieniem, przecinały jego zniszczone skrzydła. Klęczał, broniąc się jedną z rąk przed ciosem, którego jeszcze nie było. Przełknęłam ślinę i otworzyłam następny. Biała postać na czarnym tle. Biała tylko z pozoru. Cała skażona czarnymi plamami, oczy były czarnymi dziurami, których zadaniem było wchłanianie części ludzkich dusz, bo ja czułam się jakbym patrzyła w oczy samego czarta. Rozchylone usta, z których wychodzą czarne linie. Przymknęłam powieki, patrząc na ostatni. Trzeci. Biała, pusta przestrzeń. Tabula rasa. Czysta tablica, niespaczona.

W mojej głowie tworzyły się interpretacje każdego z nich, jednak przerażała mnie, zawartość głowy autora. Przekręciłam głowę, w miejsce, gdzie leżał mój telefon. Wyświetlacz rozbłysnął, pokazując nowe powiadomienie. Wypuściłam przetrzymywane powietrze, biorąc zimny przedmiot w dłoń.

Nicholas: Podobało ci się to co zobaczyłaś?

Przymknęłam piekące powieki, ponownie wypuszczając powietrze z głośnym świstem. Sama nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Ten chłopak sam w sobie był zagadką, ale nigdy nie starałam się przebić do jeszcze mniej stabilniej zagadki, która znajdowała się w jego głowie.

Lilith: Mrok nie musi być symbolem zła a zagubienia.

To było jedyne, co przyszło mi do głowy. Nie miałam pojęcia co mogłabym odpowiedzieć. Może to zdanie miało uspokoić tylko mnie. Nie jego, skąpanego w ciemnościach.

Błagałam Boga, aby jego mrok nie połączył się z moim.

***

Zimno, które opatulało całe pomieszczenie nie było nawet w jednym gramie przyjemne. Rozejrzałam się po miejscu, w którym byłam. Jego mieszkanie nigdy się nie zmieniało. Zawsze myślałam, że jest tu przyjemnie, jednak w tamtym momencie moje zdanie lekko się zmieniło. Półmrok panujący w nim, w połączeniu z tym niezindyfikowanym chłodem był niepokojący.

W rogu pokoju, na czarnym fotelu siedział Nicholas. Ubrany cały na czarno z książką w ręce. Nie wiedziałam, co to konkretnie było, ale nie przeczuwałam Hansa Christiana Andersena.

Przekręcił głowę w bok, mierząc mnie szmaragdowymi oczami. Ponoć barwa jego tęczówek działała uspokajająco, wprowadzała element harmonii i przywoływała na myśl bujną roślinność. Jednak w tamtej chwili, działał odwrotnie. Kojarzył mi się z cierniami, otaczającymi jakiś zamek, chcąc go zniszczyć. Czułam się jak zwierzyna w klatce, do której wkradają się zielone plącza, które mają na celu mnie udusić.

Ten chłopak kontrolował mój dopływ tlenu, bez żadnej interakcji. To było cholernie frustrujące.

– Jestem tym duchem, który zawsze przeczy. Zasługuje wyłącznie na zniszczenie.

Wypowiedział te słowa półszeptem, który niósł się w pomieszczeniu jak najbrutalniejszy krzyk. Wiedziałam kogo cytował.

– Faust, Goethego.

Brunet wstał ze swojego miejsca, odkładają książkę na ciemny stolik. Wyprostował się, unosząc hardo głowę, zmierzając w moim kierunku.

– Lecz choćby oczy jej były na niebie, a owe gwiazdy w oprawie jej oczu, blask jej oblicza zawstydziłby gwiazdy.

– William Shakespeare, Romeo i Julia.–  lekko się uśmiechnęłam. – Dlaczego to robisz?

– Bo największy strach, to ten pierwotny. Największy ból się z nim łączy. Aby żyć, trzeba cierpieć. Żeby cierpieć, trzeba żyć.