ငှက်ကလေးကိုချစ်မိရင်(ငွက္ကေလးကိုခ်စ္မိရင္)

8(U/Z)

U.....

မြို့နယ်လုံးကျွတ်ကျောင်းပေါင်းစုံပြိုင်ပွဲမှာ ပထမမရတဲ့အတွက် ဒီနေ့ကမြို့နယ်မှာဆုယူဖို့အကြောင်းဖန်လာသည်။ကျောင်းကအစီစဥ်နဲ့ဖြစ်တာကြောင့် ကျောင်းကိုစောစောရောက်အောင်လာကာ ပြင်စရာရှိတာတွေပြင်ဆင်ရသည်။ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးလာမှ ဆရာမကြီးနဲ့အတူသွားရမှာ။အခမ်းအနားက ကိုးနာရီစမှာဆိုတော့ ကျွန်တော်ရောက်တဲ့အချိန်က စောလွန်းနေသည်။

စက်ဘီး၊ဆိုင်ကယ်တွေနဲ့သာမက ကားတွေနဲ့ပါ အပြိုင်အဆိုင်လိုက်ပို့ကြတဲ့ကျောင်းသားတွေက ကျောင်းထဲကဝင်သူကဝင်၊ထွက်တဲ့သူကထွက်နဲ့။
ခုနေ့တော့ ငှက်ခါးကျောင်းတက်မလား ကျွန်တော်မမေးခဲ့မိပါ။လူရည်ချွန်စာမေးပွဲအပြင် အခန်းဆုံးစာမေးပွဲအစိုးရစစ်ကြီးက စတော့မှာဆိုတော့ စာကိုအသည်းအသန်လုပ်နေရပြီ။သူ့အတွက်လဲအချိန်မပေးနိုင်တော့။

ငယ်ငယ်ကလို ကျွန်တော်သူ့ကိုအချိန်တွေမပေးတော့ဘူးဆိုပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမယ်ဆိုတာသိပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ကငယ်တော့တဲ့အရွယ်တွေမဟုတ်တော့ဘူးလေ။ဖြစ်သင့်တာကို ဦးစားပေးရမယ့် အရွယ်ကိုရောက်နေကြပြီ။

"ဟဲ့..သူ့နာမည်သိလား။အချောလေးဟ."

"ရှစ်တန်းက လူရည်ချွန်လေဟာ။မင်းမြတ်စောဟန်တဲ့။ဒီလောက်နာမည်ကြီးတာကို မသိပဲနေမလား.."

ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ကာ တိုးတိုး,တိုးတိုးပြောနေကြတဲ့ကောင်မလေးတွေကိုသတိထားလိုက်မိသည်။ဆယ့်လေးနှစ်ဆိုတဲ့ လူပျိုဖော်ဝင်ခါစအရွယ်မှာ ရင်ခုန်ခြင်းကိုလဲခံစားတတ်ခဲ့ပြီ။ချောတယ်၊စာတော်တယ်၊လူရည်ချွန်ကိုကြီးဆိုတဲ့စကားတွေနဲ့​ကျွန်တော့်စာသင်ခုံပေါ်မှာ အမြဲရှိနေတတ်တဲ့ အသည်းပုံသကြားလုံးတွေ၊နှင်းဆီပန်းရောင်စုံတွေက ကျွန်တော့်အတွက်တော့ခွန်အားတွေလိုပဲ။

တစ်ခါတစ်လေဆိုရင်လဲ ယောက်ျားလေးချင်းအားကျတဲ့အကြည့်တွေ၊မိန်းကလေးတွေဆီက ညုတုတုမျက်ဝန်းတွေ၊သာမာန်ထက်ဦးစားပေးတာတွေက နေ့စဥ်ဘဝမှာ ဖြစ်စဥ်တစ်ခုလိုပါပဲ။ကျွန်တော့်ခုံပေါ်မှာ သကြားလုံးတွေ၊ချောကလတ်တွေ၊ပန်းစည်းတွေနဲ့ စာအတိုအစလေးတွေရှိနေတတ်တာဟာ ခုနှစ်တန်းအရွယ်လောက်တည်းကပါပဲ။