SENSİZ GEÇEN YILLARIM (+18)

15. Bölüm "Yıllar Sonra"

İg; isimsizcumleler

***

6 yıl sonra...

Bu gün bir adamla göz göze geldim diye başlayan hikayem artık o adamla hiç göz göze gelemeyişimle devam ediyordu...

Ruhumu saran zehirli sarmaşıkların sıradaki yeri nefes borum olmuş gibi hissediyordum. Yıllar önce Uçurumlardan atlayan duygularım bu gün bir daha intihar ettikleri yerden doğmak istiyorlardı.

Artık çok geçti.

Kapanmayacak yaralar almış, acılarımıza alışmıştık.

27 yaşında koca bir kadın olmuştum.

Son 6 senem acıdan başka bir şey değildi.

Artık ismini zihnimde bile söyleyemediğim o vardı. Hala içimde bir yerlerde yaşamaya devam ediyordu. O içimde yaşadığı her an dışarıdan ölüyordum ben. Yine de onu içimde yaşatmaktan tek bir an bile vazgeçmiyordum.

Biliyordum, onu çok kez öldürmüş, ve onun için çok kez ölmüştüm...

Zaman ağır bir merhemdi, ama hiç bir merhem yarayı açılmamış yapmıyordu. Açılmış yaralar kapansa bile izleri daima kalacaktı. Hoş, benim izi kaldı diyebilecek bir yaram yoktu. Benim senelerdir ağır ağır kanamaya devam eden mikrop kapmış bir yaram vardı, ne zaman kapanacağını hissetsem acımadan ellerimle deştiğim...

Küçük bir kızkende onu seviyordum, koca bir kadın olduğumda da...

Gerçek aşk kapıyı çaldığında bir daha hiç bir şey onu gönderemiyordu. Acıyı en yüksek hissettiğim anlarda aşkım gönlümün evinden çıkıp gitmek istemişti, dün gibi hatırlıyordum her bir gecemi. Kapının önüne geçmiş içimde ona olan aşka yalvarmıştım çıkmaması için. Aşk çektiği acıdan kaçıyordu da ben kaçmıyordum içimdeki acıdan. Belki vicdan azabından kaynaklı belki başka bir şeyden bilmiyorum. Bildiğim tek şey onu hâlâ deli gibi sevdiğim.

Gözlerimi her yeni bir sabaha açtığımda içimdeki yorgunluktan ölecek gibi olurdum. Yine de dayanmak için iki tane sebebim olurdu. Zaten yıllardır kendimi bir yerden atmamamın da iki sebebim vardı.

Beni düşüncelerimin içinden sıyırıp alan çalan telefonum olmuştu. Masanın kenarında duran telefonu alıp baktım kimin aradığına. Yıllar önce tedavi olmak için gittiğim ülke de tanıştığım ve yıllar yılı uzayan sıkı arkadaşlığım olan kız, Amaris...

Uzun zaman biriyle yakın arkadaş olmayı becerememiştim, Aslı'dan sonra kimseyi arkadaş olarak kabul etmemiştim hayatıma. Aslında hiç bir alakaları olmayan Aslı ile Amaris'i birbirlerine o kadar benzetiyordum ki.. Amaris benim en zor zamanlarımda hep yanımda olan arkadaşımdı, herkesten ayrıldığım anlarda, o ölecek gibi hissettiğim gecelerde sırtımı sıvazlayan kişi o olmuştu, ama yine de Aslı'nın içimde bir başka oluşunu aşamıyordum senelerdir.

"Naber İpek?" Telefonu kulağıma açıp koyduğumda karşı taraftan gelen mutlu sesle bende gülümsedim. Amerika'da İngilizce konuşsak da burada o Türkçe öğrenmişti. Aksanı beni güldürüyordu. Zamanında o da bana çok gülerdi...