Druga część trylogii, rozpoczynająca się niecały rok od czasu tragicznych wydarzeń na planecie Kamino, zapoczątkowanych przez władze Imperium Galaktycznego.
Grupa dezerterów, byłych żołnierzy-klonów z nieistniejącego już Oddziału Specjalnego 99, pop...
Ciekawostka - tytuł rozdziału nawiązuje do tytułu serialu o tak zwanej 'powodzi tysiąclecia', która miała miejsce w lipcu 1997 roku.
...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- „Z falą wody jest jak z kłamstwami w życiu - im więcej, tym poważniejsza szkoda po wypłynięciu."
Dzięki wstawiennictwu Phee, Artemis razem ze swoimi przyjaciółmi wspólnie bierze udział w kolejnej misji, która tym razem kończy się dla wszystkich bezpiecznie.
Dowiedziawszy się o tym, że Hunter i jego oddział zerwali wszelkie kontakty z Cid, Phee zdecydowała się zabrać ich ze swoją pracownicą na wyspę na Pabu, gdzie mieszka z daleka od władzy Imperium. Tam Artemis spotyka mężczyznę i jego siostrę, Cythereę, która wydaje się już ją znać.
Po ciepłym powitaniu przez pozostałych mieszkańców Pabu, Artemis i jej przyjaciele wreszcie czują, że mogą odpocząć od codziennego życia w imperialnej galaktyce. Ich plany niestety krzyżuje trzęsienie ziemi na terenie wyspy i zbliżająca się do niej ogromna fala.
Pabu, 18 lat przed bitwą o Yavin:
Kiedy wstrząsy dobiegły końca, Shep prędko podał Techowi lornetkę. Artemis wychyliła się napierając podbrzuszem o murek. Tak samo, jak Tech zauważyła, że poziom wody przy wyspie zmniejszał się z każdą sekundą.
Tech: Woda już się cofa. Musimy jak najszybciej ewakuować dolne Pabu.
Shep: Lyana i Omega... są na łodzi!
Hunter: Zabiorę je statkiem. Niech pozostali zaprowadzą mieszkańców na górną część wyspy.
Grupa rozbiegła się w przeciwne strony po opuszczeniu podwórka. Artemis pozostała przy Phee, Techu i Wreckerze, którzy razem z Shepem mieli zamiar czym prędzej rozpocząć ewakuację. Hunter jako jedyny pobiegł wyżej, żeby wrócić na Marudera.
W tej samej chwili na łodzi, Omega i Lyana mimo zamiaru powrotu na ląd, napotkały spore trudności. W łódź uderzały wyższe fale, niż przeciętnie, a sama łódź zdawała się wciąż być daleko od brzegu.
Omega: Dlaczego się nie zbliżamy?!
Był to ten moment, kiedy pod dokami nie było już żadnej wody, a mokry piach ukazywał umierające z braku wody ryby. Lyana obróciła się zauważając, że łódkę porwała cofająca się na skały fala.
Lyana: Fala nas zabiera! Zaraz uderzymy w skały, trzeba zeskoczyć!
Omega oparła się nogą o krawędź łodzi, widząc jak szybko łódka była zabierana przez falę na skały. Chwyciła dłoń Lyany, żeby ją asekurować, kiedy fala bardzo trzęsła łodzią. Kiedy dziewczynki policzyły do trzech, razem zeskoczyły z łodzi, którą zaraz potem fala cisnęła na skały, pomiędzy którymi łódka utknęła całkowicie.
