Ufaklık || Kerem Aktürkoğlu

3.1

Ara vermiş olsak da bunu bilmeyen bir abi faktörü vardı ortada.

Mecburen aynı ortamlarda bulunuyorduk.

Benim evime gelmiş aynı zamanda Keremleri de buraya getirmişti.

"Bak abicim, sana bir sürprizim var." Abimin neşeyle söylediği şeyle sürprizini ben de merak etmiştim.

Zil çaldığında sürprizin Selin olmaması için dua ediyordum, Selindi.

"Hoşgeldin." Kerem kısaca konuştuğunda moralinin aramızdaki şeylerin durmasından mı yoksa başka bir şeyden mi bilmiyorum bozuk olmasını dışarıya belli etmişti.

"Moralin mi bozuk? Senin moralin bozuk olduğunda sana masaj yapardım." Çantasını bırakıp Kerem'e yaklaştığında kalkıp mutfağa gittim.

Benim evimde, benim gözlerimin önünde benim sevgili- artık sevgilim miydi bilmiyorum.

Çalan zille Yunus'a seslendim.

"Yunus sen baksana!" "Bakıyorum!" Seslerin kesildiğini duydum. Adımlarımı içeriye yönlendirdiğimde yanıma gelen Altay biraz yüzündeki garip ifadeyle bakıyordu suratıma.

"Bir planın olduğunu bilmiyordum, kusura bakma. Gideyim ben, iyi eğlenceler." Adımlarını kapıya yönlendirdiğinde onu tuttum.

"İstersen sen de katılabilirsin." Çocuk benim için kırk beş dakikalık yoldan gelmişti. Şimdi kusura bakma da git diyemem ki.

"Tabii kardeşim, gel sen de." Yunus, Altay'ın sırtını sıvazladığında gülümsedim.

"Benim mutfakta işim var, Altay sen ne alırsın?" dediğim şeyle gülümsedi.

"Sen ne içeceksin?" Bu da soru mu der gibi baktığımda kafasını salladı. "Ben de çay alırım. Hatta geleyim?" Olur anlamında kafamı sallayıp mutfağa ilerlediğimde arkamdan geliyordu. Endişeli olduğu belliydi.

"O kızın senin evinde ne işi var?" dediği şeyle güldüm. Evet gerçekten absürt bir durumdaydık.

"Abim çağırmış." Kafasını salladığında kaşları çatıldı.

"Çok yakın değiller mi? Rahatsız olmuyor musun?" Bakışlarım Altay'a döndü.

"Biz ayrıldık Altay."

Şaşkınlıkla bakıyordu yüzüme. "İyi misin? Yapabileceğim bir şey var mı?" Kafamı olumsuzca salladım. "Hayır yok, teşekkür ederim. İyi miyim bilmiyorum ama iyi olacağım." Gülümseyerek söylediğim şeyle o da gülümsemişti. Çayları alıp içeriye geçtiğimizde Keremle bakışlarımız birleşmişti.

"Bak tatlım ayağının altında bir şey var." Selin'in dediği şeyle bakışlarım yere kaydığında  çayları titretmiş bu sebeple de elime dökmüştüm.

"Ay kusura bakma canım ya, yanlış görmüşüm."

"Sorun değil." Sert ve sakin bir ses tonuyla konuşmuştum.

"Eee Bilge? Senin hayatında biri var mı?" Abimin sorduğu soruyla güldüm kendi kendime.

"Neden? Arkadaşlarından birine mi ayarlayacaksın?" Abim dediğim şeye gülmemişti.

"Ne arkadaşı kızım? Merak ettim öyle. Kulağıma Altayla haberleriniz gelmiyor değil." Bakışlarım sertleşmişti.

"Ne demek istiyorsun?" Herkes sessizdi sadece biz konuşuyorduk.

"Yakışıyorsunuz." Selin'in söylediği şeyle gerildiğimi hissettim.

"Sana ne oluyor?" Sesim ters çıkmış olacak ki Yunus kolumu tutmuştu kimse fark etmeden.

"Ben fikrimi belirttim."dediği şeye gözlerimi devirdim. "Belirtme? Sana mı kaldı?" Abimin kaşları çatılmıştı.

"Bilge düzgün konuş." Abime döndü bakışlarım.

"Bu kızı neden evime getirdin abi?" Sert ses tonumla ortam gerilmişti.

"Çünkü Keremle boşu boşuna ayrıldılar ve yakışıyorlar. Barışmaları için, tekrar birlikte olmaları için."

"Ya sana ne? Seni ne kadar ilgilendirir. Aşk meleği mi kesildin sen? Kerem'e sormadan böyle bir şeyi nasıl yaparsın? Hoş, Kerem de pek istemiyormuş gibi durmuyor." Kerem sinirlendiğimi anladığında oturduğu yerde huzursuzca kıpırdandı.

"Sana n'oluyor Bilge? Tamam kısa sürede Keremle yakın olmuş olabilirsiniz ve onu da abin gibi benimsemiş olabilirsin ancak bu konuya neden bu kadar ters davranıyorsun?" Abi gibi benimsemek? Histerik bir kahkaha attığımda elimden bir kaza çıkmaması için kendimi zor tutuyordum.

"Kerem'in sevgilisi olabileceğini hiç düşünmedin mi? Belki rahatsız olmuştur." Abimin şaşkın bakışları Kerem'e gitti. "Oğlum senin sevgilin mi var?"

Kerem'in bakışları bana döndü. "Vardı."

Selin olayları çözmüştü ve beni kışkırtmak için hamle yapmaya başladı.

"Bilgeciğim, abini böyle savunman çok hoş. Söz veriyorum senden uzaklaşmayacak." Yumruklarımı sıkmaktan tırnaklarımın yanındaki etlerden kan gelmişti.

"Ya sen bi' kessene sesini." Ona çıkıştığımda abim bu sefer dayanamamıştı. "Bilge! Haddini aşma."

"Ya yeter artık. Defol git evimden bir kaza çıkacak bak." Selin güldü.

"Sen ne yapabilirsin ki?" Beni küçümser bir şekilde süzdüğünde sabır diledim.

"Tamam Bilge, yeter abicim. Görümceliğini başka zaman yaparsın. Bugün yeterince gerildik."

Yeter artık.

"Ya mal mısın sen? Hayır küçükken bu kadar gerizekalı değildin? Ya ne abisi ne görümceliği? Biz sevgiliydik ve bu kız ve özellikle senin yüzünden ayrıldık." Abimin bakışlarındaki sertlik yerini şaşkınlığa bıraktı.

"Kerem... Benden sonra epey bir düşüş yaşamışsın." Selin'in sözleriyle sabır diledim.

"Bana bak, yemin ederim biraz daha konuşursan kafanı duvara sürter kıvılcım çıkmasını sağlarım."

Demiştim ya, papatya çayıyla sakinleşmesini beklediğim kişilikler diye...

Mert Hakan kadar olamasam da.

"Defol git evimden." Selin, Kerem'in yanağına kondurduğu buseyle yerinden kalktı.

Benim tüm ayarlarımla oynayan şey Kerem'in bu kadar sessiz kalmasıydı.

"Sen de git." Kerem'e bakarak söylediğim şeyle Kerem bana bakıyordu. Gözlerimin içinde aradığı şey neydi? Sevgi kırıntısı mı?

"Gitsene ne duruyorsun! Çık evimden." Parmağım bu sefer abimi gösterdi.

"Ben senin canının sıkkın olduğunu anladığım saniye olayları düzeltmeye çalışırken sen benim sana ihtiyacım olduğu dönemde sadece onları barıştırmak için çabaladın. Seni de görmek istemiyorum, çık."

"Bilge! Arkadaşımla sevgilisin. Ben buna bir şey diyor muyum?" ona doğru yaklaştım.

"Niye demiyorsun? Selinle barıştırmak için uğraştığın arkadaşının kardeşinin sevgilisi olduğunu anlamayacak kadar kör müydün? Çok belliydi."

"Seni görmek istemiyorum, seni de ve seni de." Abim, Selin ve Kerem...

Yunus, Altay ve ben kalmıştık.

"Beni hiç sevmemiş, sevse bu kadar kolay vazgeçmez." dediğim şeyle sessizliğini korumuştu her ikisi de.

Haklıydım ve ilk defa ben haklıyım demek benim canımı bu kadar yakmıştı.