"Hadi güzel kardeşim, gel de gör bir ortamı ya." Abim onların tesisine gelmem için tabiri caizse kapımda köpek olmuştu. Şaka ya.
"Ne ısrar ettin be kardeşim? İyi geliriz." gülümseyerek bana baktığında ben de ona gülümsemiştim. Abimin bu aralar bir şeye morali bozuktu belliydi, Defne abla ve abim bu sıralar biraz tartışıyorlardı.
Annem her zaman her çiftin kavga edebileceğini ama önemli olanın dönüp özür dileyebilecek kadar fazla sevmek olduğunu söylerdi. Bence de haklıydı.
Bu yüzden biraz da ben üzmek istememiştim abimi. O benim üzgünce bakmama bile dayanamazken ben ona bunu yapamazdım.
Kahvaltıyı ben hazırlamıştım, Defne ablanın acil bir işi olduğu için erkenden çıkması gerekiyordu.
"Günaydın." arkamı döndüğümde yeni uyanmış olduğunu belli eden Kerem'e baktım. Gülümseyerek ben de günaydın dediğimde o da yerine yerleşmişti.
"Şimdi dünyanın en güzel şeyi geliyor... Benden sonra tabii ki." Ego kasarak söylediğim şeye abim gözlerini devirmişken Kerem merakla ne getireceğimi merak ediyordu.
Masaya koyduğum kuymağa abim şakasız aşk dolu gözlerle bakıyordu. Bakışları bana döndüğünde ayağa kalkıp yanağıma kocaman bir öpücük kondurmuştu. Abim kuymağı çok severdi, Trabzon'da yaşarken annem hep yapardı, bana da öğretmişti.
En son yaptığımda annem, kendi yaptığından daha güzel olduğunu söylemişti. Biz bu işi biliyoruz ya.
"Daha önce yedin mi?" Meraklı bakışlarımı Kerem'e yönelttim. Kafasını olumsuzca salladığında bu sefer konuşma sırası abimdeydi.
"Kanka, yiyeceğin en güzel şey kuymak olabilir." Sonra duraksayıp bana bakmıştı.
"Bu eşek de ne yapıyor ne ediyor bilmiyorum ama belki de görüp görebileceğin en güzel kuymağı yapıyor." Gururla gülümsediğimde Kerem çatalın ucuyla almıştı.
Ya o öyle yenmez.
Ekmeğin bir parçasını kopararak aldığım kuymağı Kerem'e doğru yönelttiğimde şaşkınlıkla bana bakıyordu.
"Keremciğim, bu böyle yenir." Ekmeği yedikten sonra yüzündeki şaşırma ifadesi kendisini hayranlığa bırakmıştı.
Ben yapıyorum bu sporu.
•
Galatasaray'ın tesisine gittiğimizde ne olursa olsun, Samandıranın yerini tutamayacağını fark etmiştim. Bu da böyle bir bağlılıktı neticesinde.
Kerem ve abim bildikleri yolları ezbere ilerlerken bense etrafa bakmayı tercih ediyordum.
Arkalarından ilerlediğimde Galatasaray oyuncularını gördüm. Abim, bu takımın güzide parçalarından biriydi. Aynı benim Fenerbahçe için olduğum gibi, yani bana öyle söylemişlerdi. Beni kandırmamışlardır değil mi?
Kerem takımdakilerle selamlaştığında abim de aynısını yapıyordu. Takım oyuncularının bakışları bana çevrildiğinde bu sefer merakla Kerem'e bakıyorlardı.
"Yoksa o marifetli kız mı? Hani şu keki yapan." Yunus Akgün... Sırıtarak Kerem'e baktığında abim boğazını temizleyerek konuşmuştu.
"Beyler, kardeşim Bilge." kısaca beni tanıttığında herkesle kafa selamı vermiştim.
İcardi'nin kendi kendine söylendiğini duydum.
"Ben bir yerden tanıyorum ama nereden?" İspanyolca söylediği şeye ben de İspanyolca cevap verdim.
"Maçta görmüş olabilirsin." Bu konuşmadan sonra bakışlar bana döndüğünde abim mecburen açıklama gereği duymuştu.
"Kardeşim, Fenerbahçe'nin tercümanı." Yunus şaşkınlıkla bakıyordu, diğer herkes gibi ama en çok oydu. Zaten o bakışlarından sonra sessiz kalacağını düşünmemiştim.
"Tabii ya! Şimdi hatırladım. Hadi Altay tezahüratı yapıyordu." Gülümseyerek baktığımda onlar pek gülmüyordu.
Aslanların arasında kalmış bir kanarya...
Yani şimdi bu kadar insanla ne konuşulurdu ki? Üstüne üstlük dünkü galibiyetten sonra ben pek bir Fenerbahçeli görmek isteyeceklerini zannetmiyordum.
Yunus diğerlerine olan bakışlarımdaki gerginliği fark ettiğinde gülümseyerek yanıma geldi.
"Hadi gel tesisi gezdireyim. Burada muhabbeti en çok saran ben olacağım, bil istedim." Göz kırparak konuştuğunda kıkırdadım. Kerem, abim ve diğer Galatasaraylıları arkamda bıraktığımda Yunusla birlikte içeriye girdik.
"Tebrikler, iyi maçtı." Dediği şeyle gülümsemiştim. "Siz de güzel oynadınız, asıl ben tebrik ederim." Yaptığı şey güzel bir hareketti.
Ne olursa olsun hepimiz birdik, beraberdik.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ufaklık || Kerem Aktürkoğlu
Fanfic"Öyle olmasını istediğimi de nereden çıkardın ufaklık?" Söylediği şeyle gülümsedim. "Belli ediyorsun, çok belli." dediğim şeyle bana yaklaştı. "Hmm, belki de öyledir." Belki değil, öyleydi. Ellerini yüzümde gezdirdiğinde istemsizce kapatmıştım gözl...
