We are not real

Rozdział 10

Oślepia mnie światło. Tak bardzo mi to przeszkadza, że muszę zmienić pozycję. Jednak nie udaje mi się tego zrobić, ponieważ czuję na szyi czyiś oddech.
Przypomina mi się wczorajszy wieczór i już wiem, kto jest za mną.

- Dzień dobry - mówi, patrząc na mnie z góry.

Nadal leży przy mnie i jest otulony kądrą.

- Cześć - mówię i ziewam. - Która godzina?

Vince bierze telefon z półki i odpowiada:

- 8:24 .

- CO?! - krzyczę i zeskakuję z łóżka, jak opętana. - Przecież ja mam o 9:00 lekcje! Nie uszykuję się!

Idę szybko do szafy i wyjmuję niebieską sukienkę na długi rękaw. Ma dekolt w kształcie kwadratu. Szybko idę do łazienki, aby oczyścić twarz I wymyć zęby. Blondyn nadal leży i przygląda mi się.

Kiedy już wszystko zrobiłam, biorę szybki prysznic w zimnej wodzie.
Uwielbiam zimną wodę. Czuję się bardziej odświeżona i lepiej się czuję.
Szybko wsykakuję z prysznica i owijam ręcznik na swoje ciało.

Chwila, gdzie są moje ubrania?

Zaczynam się stresować i krzyczę:

- Vince, podaj mi ciuchy!

Jednak nie słyszę żadnej odpowiedzi. Czekam jeszcze 3 minuty i powolutku wychodzę z łazienki.

- Vince? - pytam, lecz nadal nie słyszę blondyna.

Nikogo nie ma w pokoju. W sumie dobrze, bo mogę na spokojnie się ubrać, choć trochę czuję rozczarowanie.

Przecież mógł na mnie poczekać

Biorę rzeczy i przebieram się w pokoju. Mam już założoną czarną bieliznę. Całe szczęście, że coś na sobie mam, ponieważ w tej chwili do pokoju wchodzi mój roześmiany ojciec z uśmiechniętym Vincentem.

Na mój widok od razu przestali się uśmiechać. Chłopak lustruje mnie wzrokiem, a tata mówi:

- Przepraszam Skarbie, już idę - zmyka za drzwiami, a blondyn ciągle nie rusza się z miejsca.

- Vince? - Mówię do niego, ale chyba się zaciął.

- VINCE? - podchodzę do niego i macham mu ręką przez oczami.

Po kilku sekundach ocknął się i mówi pośpiesznie:

- Przepraszam, coś mówiłaś? - patrzy mi w oczy, a później znów na moje ciało.

Widzę, jak nabiera dużo powietrza, a jego oczy robią się ciemniejsze.

- A to ty się ubierz, a ja zaczekam na dole - Szybko odchodzi, a ja zakładam sukienkę.

Jest dopasowana do mojej talii I jest dość krótka. Może dlatego, że jest ciut za mała, ale każdy by taką zostawił w szafie. Pod koniec zakładam złoty naszyjnik od Casona. Nie dlatego, że jest od niego. Po prostu jest bardzo ładny i szkoda by się zużywał.

Schodzę na dół i całuję mamę, która rozmawia z mężczyzną.

A może moim mężczyzną?

- Mamo, dzisiaj nie jem, mam szkołę.

Mama z tatą oraz Vincentem zaczynają się śmiać.

- Z czego się tak śmiejecie? - robię oburzoną minę.

- Skarbie, przecież dzisiaj jest sobota - mówi mama i idzie w moją stronę. - Choć, mam coś dla ciebie.

Idę za mamą. Jestem zaskoczona, że chce mi coś dać. Jesteśmy na górze w jej sypialni, a ona szuka czegoś w swojej toaletce.

- Powiem Ci, że fajny ten twój chłopak - mówi, nadal grzebiąc w szafce. - Jest bardzo uprzejmy. Cieszę się, że go Spotkałaś.

Rumienię się i mówię:

- Też tak sądzę.

Mama znajduje w końcu pudełeczko i wyjmuję je. Jest ono czarne, a na środku jest złoty napis.

- Olivia? - to właśnie było napisane. Moje imię. Tak pięknie, że już pudełeczkiem byłam zachwycona.

- Przyszło to do nas kiedyś. Pomyślałam, że to właśnie jest do ciebie, więc chcę ci to dać.

Patrzę na nią i biorę pudełeczko. Otwieram je, a moje oczy widzą złoty naszyjnik z czarnym kamieniem. Nie jest taki duży, lecz bardzo przyciąga uwagę.

- To dla mnie? - pytam ją, a mama skina głową.

Odkładam pudełeczko i przytulam mamę.

- Od kogo to? - pytam zaciekawiona.

- Nie mogę ci tego powiedzieć. W swoim czasie się dowiesz. Daj założę Ci go.

Zdejmuje mi naszyjnik od Casona i zakłada ten z pudełeczka. Od razu biorę kamień w ręce I ściskam go w dłoni.

Gdy patrzę na pudełeczko, zauważam małą karteczkę, która była pod biżuterią. Szybko rozwijam karteczkę i czytam.

" Wolę jak nosisz ode mnie biżuterię, niż od byłego"

Uśmiecham się i biegnę na dół uściskać blondyna.