My Love

Chapter 17.1

Nanlulumong napaupo si Rina sa kama pagkagaling sa trabaho. Gaya ng dati, hindi pa rin nakakauwi si Russel.

How ironic na sa unang buwan nilang mag-asawa ay pinagtalunan nilang dalawa ang pag-o-overtime niya. Pero ngayon ay ni hindi na nga nito iyon namamalayan. Dahil kung paanong late na siya makauwi, ay di hamak naman na mas late ito umuwi kaysa sa kanya.

Ni hindi nga nito alam na sa mga nakalipas na buwan ay siya na ulit ang sumasama kay Tristan sa mga dinner engagements nito.

With a sigh, Yumi decided to go through her chores. Nagluto siya at naghanda ng hapunan. Baka sakaling kumain si Russel pag-uwi nito.

She was moving like an alive human would, but she felt dead inside. Mistula siyang robot na kumikilos na lang dahil yun ang naka-program dito. Lahat ay routine na lang. She do her thing because that is what she is ought to do as a wife.

Nasa kalagitnaan siya ng paghahain sa hapag nang marinig niya ang pagbukas ng gate nila. She's not even excited. On contrary, she feels suffucated. Just the thought of having him around makes her so damn tired that she already was.

But suddenly, she started to hear sounds. Tila tinig ng isang babae. Her brows automatically knitted together.

She paused at what she was doing and waited for her husband to come inside.

And she almost gassped loudly when he entered and behind him was Ellaine.

Anong ginagawa ng babaing ito sa pamamahay nila?

The atmospher shifted all of a sudden. Bigla siyang nanlamig at nanigas sa kanyang kinatatayuan. Her muscles become stiff and her breathing became ragged.

Tumikhim siya.

Russel whipped his head towards her direction. His lips agape. Then it closes. Then opened again as if to form words, and yet it didn't come out.

Bumaling ang tingin niya sa hila hilang maleta ni Russel. She is well damn sure that it didn't belong to him.

She bit her lower lip. She started to feel a knot at the pit of her stomach. Nakikini-kinita niya na, na kung anuman ang lalabas sa labi ng kanyang asawa, tiyak niya na hindi niya iyon magugustuhan.

######

"May gusto ka bang ipaliwanag?" Bungad na tanong ni Yumi pagkapasok na pagkapasok ni Russel sa kwarto.

She wasn't felt like eating kaya kahit nakaka-ilang subo pa lang siya ay agad na siyang nagpaalam at pumanhik sa kanilang silid.

"Kailangan niya ng matutuluyan pansmantala. Nagkaproblema siya dun sa nabili niyang bahay." Simple nitong paliwanag.

She raised a brow. Bahay niya o bahay mo na binili mo. Wika niya sa kanyang isip.

"And so?"

"Anong 'and so?'" Tila inis nitong tanong sa kanya.

"Alam mong ayaw ko sa kanya di ba. Atsaka bakit ikaw ang tutulong sa kanya. Wala ba siyang ibang malapitan? Ba't hindi siya umuwi sa bahay ng parents niya." Irita niyang tanong dito. She was trying so hard not to scream at him kahit gustong gusto niya ng gawin iyon.

"Sa amerika na nakatira ang parents niya. Nabenta na nila yung bahay nila dito sa Pilipinas bago sila nag-migrate."

Pinaningkitan niya ito ng paningin sa narinig.

"Ang dami mo rin naman palang alam ano? To think na wala kayong cummunication sa lagay na yan." Makahulugan niyang sabi.

"May gusto ka bang palabasin?" Tila defensive nitong sabi.

She chose to ignore his words.

"At hindi mo man lang naisip na tanungin ako kung ok lang sa akin. Ano ba ko dito Russel? Hangin?" May bahid ng paghihinampo ang kanyang tinig sa huling mga salita.

"Hindi ko na naisip yun. Emergency----"

"Emergency?" Napapantastikuhan niyang putol sa sinasabi nito. "I don't see where the emergency here is. Ang daming hotel dito sa Maynila. She could've checked-in in one of those."

She saw how he stick his tounge at his cheeck. Tila nakakaramdam na ito ng iritasyon. O maari din namang napipilan ito ng labi dahil sa sinabi niya.

She did made a good point.

"So what now?" Anito. His voice was low, almost like a whisper. Ngunit ramdam niya ang pagkadisgusto sa tinig nito. "Gusto mo bang paalisin ko siya?"

Nainis siya lalo dito. Bakit parang sa paraan ng pagkakasabi nito ay tila siya pa ang kontrabida?

"If I say yes, gagawin mo ba?" Panghahamon niya dito.

He looked at her as if she's crazy for asking him that question.

She rolled her eyes. Ni hindi man lang makasagot ang gago.

She sighed and raised her hand as a sign of surrender.

"You know what. You've already made your desision. Do whatever you want." Like you always do.

Without waiting for his response. Agad na niyang tinungo ang banyo. Sa ilalim ng dutsa ng shower ibinuhos niya ang kanyang luha. Not in pain but in anger.