Nieuw begin

H 21: Geluk voor Kait!

Hoofdstuk 21: Geluk voor Kait!

P.o.v Kait
Nog voor ik de trainingszaal binnenga ruik ik al een heerlijke zoete geur. Ik stap behoedzaam de zaal binnen en zie Kelly praten met een gast die ik nog nooit gezien heb. 'Waarschijnlijk is dat ook één van The Ages. Ik moet haar daar gaan weghalen, wie weet wat ze van plan zijn,' denk ik bij mezelf. "He kait wil jij mij vandaag trainen, het ziet ernaar uit dat Gianni weg is." Vraagt ze me, waaraan ik ze dat ze de onbekende dude probeert te negeren. Nu pas realiseer ik me dat die heerlijke zoete geur toebekend is aan de vreemde die met zijn rug naar me toe staat. Hij draait zich om en ik voel mijn hart een slag over slaan. Ik hoor mijn wolf schreeuwen 'Mate' en het enige wat ik nu kan en wil doen is hem zo dicht mogelijk bij me houde. De korte afstand die nog tussen ons was wordt al snel overbrucht en sta ik in zijn armen. "Van mij," fluistert hij comanderend maar tergelijkertijd zacht in mijn oor. "Mate" , ik laat een kleine zucht, "Ik heb de hele wereld afgezocht naar jou," glimlach ik met één enkele traan die zijn weg vindt over mijn wang. Hij veegt deze teder weg met 1 veeg van zijn duim. Onze neuzen raken elkaar nu: "Ik ben Theon, aangenaam." Hij glimlacht naar me, en even staat de tijd stil, even draai ik niet meer mee met de wereld. "Ik ben Kaitlyn." Grinnik ik. Het is eng en gewelsig op het zelfde moment dat deze persoon mijn mate maar toch een volkomen vreemde mijn hart zo kan controleren.

P.o.v Kelly

Ik zie nadat Theon zich omgedraait heeft naar Kait die blik in haar ogen. De blik dat je krijgt als je de persoon hebt ontmoet waarmee je oud wil worden. Ik weet dat ik blij moet zijn voor haar, dat ik haar geluk moet wensen met haar mate ... maar dat kan ik op 1 of andere manier niet. Ik voel jaloezie, Jaloezie omdat zij wel bij haar mate kan zijn en ik de mijne heb moeten afwijzen. Ik heb hem moeten wegsturen, ik kan hem nu niet meer zien. Mijn hart is gebroken en zij kan haar hart vullen. Zonder iets te zeggen stap ik stil de zaal uit, het trainingshuis uit nog miserabeler dan ik binnenkwam. De felle zon verblind me even en ik voel me licht worden in mijn hoofd tot alles zwart word en ik mezelf voel vallen maar nooit de grond raken.