Nieuw begin

H17: De keuze

Hoofdstuk 17:

P.o.v Nathan

Ik ben op de plaats dat het populairst is bij de vampiers. Maar nu zo vroeg op de dag zal er niet veel volk zijn. Of ze liggen allemaal dronken op de grond, ik zal dan de verleiding moeten weerstaan om ze een schop in de maag te geven. Ik grijns bij de gedachte van mijn voet die hun botten aan stukken breekt. Ik stap de club binnen 'Dripping blood' erg toepasselijk vind ik vooral door de liters mensenbloed dat hier over de toog gaat. Er zijn een paar medewerkers -vampiers- bezig de rotzooi van deze nacht op te kuisen en werpen een waarschuwende blik als ze mijn zien/ruiken. Weerwolven, elfen en andere schaduwwezens zijn hier ook toegelaten, al is dit vooral een club voor vampiers. Wat ik dacht is ook werkelijkheid, de vampiers en mensen liggen dronken en leeggezogen op de grond. Ik heb verdomd veel wilskracht nodig om mijn wolf in te houden en ze niet in elkaar te slaan. Daar zou ik veel problemen mee krijgen, en zou ik niet de kans hebben om te praten met... "Wat doe JIJ hier,... het feest is over." 'hem' maak ik mijn gedachtegang af. "Ik kom met je praten over ... je weet wel." Ik kijk hem afwachtend aan, of ik een soort emotie zie dat mijn vermoeden gelijk bewijst. "Waar heb je het over." Hij zucht diep. Ik ga dichter bij hem staan zodat ik kan fluisteren en anderen me niet kunnen horen. "Haar" is het enigste dat ik over mijn lippen laat rollen. Zijn ogen verwijden bij dat ene woord, maar zijn gezicht was zo snel terug een emotieloos masker dat ik me afvroeg of ik het me niet heb ingebeeld. Hij neemt me bij mijn arm dat ik toeliet "Ik ga je even uitleggen waarom je geen vampiers moet lastigvallen." Zegt hij dreigend terwijl hij mij meetrekt door een deur naast de toog en die vervolgens op slot draait. "Dus je geeft het toe." Zeg ik met mijn stem op gedempte toon, ik wil er zeker van zijn dat niemand me hoort. Als dit uitkomt en iedereen het weet dan ben ik Kelly zeker kwijt, maar dat mag hij niet weten. "Ik geef niets toe,... hond", Het laatste woord zegt hij met vergif erin. Maar toch voel ik me niet vijandig bedreigd, hij is degene die zich bedreigt voelt hier. "Ik wil gewoon .... ik wil juist weten of het waar is," mijn woorden klinken wanhopig. Hij geeft geen antwoord maar ik weet gewoon dat het antwoord al mijn hoop die ik nog had in kleine stukken zal breken.

P.o.v Kelly

Hij staat met zijn rug naar me toe. Wanneer hij zich omdraait zie ik voor het eerst zijn ogen, die een glazige schijn hebben. Hij heeft gehuild, hoe komt het dat hij zo reageer op dit? Ik had woede, haat en frustratie verwacht. Niet dit! Niet zijn blik dat naar me kijkt alsof ik een klein kind was die iets fout had gedaan en hij erg teleurgesteld was. Ik was sprakeloos, in mijn hoofd was het een chaos van losse woorden, vragen die geen geheel vormden. "Hij .... Ik begrijp het niet. Hij is een vampier waarom zou dit ... met jou." Zijn stem was schor en trilde een beet hees. Ik slikte moeizaam en opende mijn mond om iets te zeggen. Maar de chaos van halve zinnen kwamen niet verder dan mijn tong. "Je hoeft niets te zeggen, ik ... begrijp het denk ik. Maar je moet me 1 ding uitleggen", ik knikte, "Wat ga je doen?" Ik had een andere vraag verwacht iets in de aard van 'waarom?' maar ik was eigenlijk wel opgelucht dat hij niet die vraag gekozen heeft. Want om eerlijk te zijn weet ik het niet, ik weet niet waarom ik hem een plek in mijn hart heb gegeven. Ik moet nu beslissen wat ik ga doen, wat er moet gebeuren zodat Nathan, Jace en de rest een gelukkig leven kunnen hebben. Het maakt me niet uit dat ik Jace eigenhandig uit mijn hart zal moeten snijden. 'Het gaat ontzettend veel pijn doen,' dat weet ik zeker. Maar dit gaat niet om mij, dit gaat om Jace die een beter en langer leven zal hebben zonder mij. Dit gaat om de roedel die geen rust zouden kunnen vinden als ze weten dat ik bij een vampier ben. "Ik moet met hem breken, dat is de beste optie." Zeg ik met een emotieloze stem omdat ik dit anders nooit zonder teleurstelling over mijn lippen zou kunnen krijgen. Nathan knikt kort "Ik zal niets tegen de rest zeggen als je dat doet binnen de week." Legt hij duidelijk uit. Een tijdslimiet, ik haat dat maar toch weet ik dat dat het beste is. Anders zou ik het blijven uitstellen tot het perfecte moment. Maar eerlijk gezegd is er nooit een juist moment om iemand zijn hart te breken, ook niet als diegene technisch gezien geen werkend hart meer heeft. In mijn gedachten verzonken voel ik opeens twee armen die rond mijn middel glijden en me in een stevige knuffel drukken. Ik kijk omhoog en zie Nathan die met zijn gezicht op mijn schouder leunt. Een kleine glimlach vindt zijn weg naar mijn gezicht en ik sla mijn armen slapjes rond zijn middel waar mijn handen op zijn rug rusten. Nathan haalt zijn hoofd op "Alles komt wel goed hoor." Hij draait zich om en blijft een paar meter voor me staan, haalt zijn neus op "Ik denk trouwens dat Maarten heeft gekookt vandaag." Een grote zucht ontsnapt zijn mond en ik moet grinniken.

P.o.v Jace
Een vaas, 10borden en een stoel ligt al in stukken tegen de grond. Ik had mijn woede te lang ingehouden. Het is allemaal de schuld van die... die... HOND! 'Zou ze het hem vertelt hebben? Nee, als het dat was zou hij niet om bevestiging gevraagd hebben. Ik ben niet voorzichtig genoeg geweest.' Een andere stoel versplintert wanneer het met een grote kracht tegen de muur komt. Een nieuwe fuif is al begonnen dus kan je het lawaai niet horen. Daar heb ik da hele morgen en middag op gewacht. Om al men woede eruit te laten, alle frustratie, alles wat fout liep. Ik neem met beide handen de tafel vast en til hem boven mijn hoofd. Ik sta op het punt ook dit aan stukken te gooien tot Michael binnen kwam. "Fuck! Heb je weer een uitbarsting of vind je het gewoon leuk om mijn meubels aan stukken te gooien." Hij probeert het luchtig te laten klinken maar ik hoor de serieuze klank die erachter schuilt. "Het is niets dat ik niet kan regelen." Zeg ik voor ik de deur uit loop, de massa vampieren en mensen in. Met de bedoeling de 2de fase van wanhoop en frustratie te beginnen: Drinken.