Nieuw begin

H14: Terug

Hoofdstuk 14: Terug

P.o.v Kelly

“Ik heb nieuwe zwaarden.” Hoor ik Misa enthousiast zeggen. Ik kijk op van mijn donut en kijk haar aan. "Laat zien." zeg ik haar. Misa verdwijnt door een deur en komt 3min later terug. Ze heeft 4 messen in haar handen elk veilig in hun bescherming. Ze legt 2 op de tafel en verlost de andere 2 van hun opsluiting. De zon weerkaatst op de zwaarden, ze zouden nog een vallend haartje door kunnen snijden.. "Mooi he!" Ik knik heftig van ja. "Laat eens wat zien." Zeg ik enthousiast. Misa knikt en houd de twee messen in uiterste concentratie voor haar. Met krachtige en gecontroleerde zwaaien laat ze de wind rond haar bewegen. Mijn haren vliegen op door de kracht van de wind die alleen van Misa komt. Het lijkt op een prachtige dans, hoe ze beweegt. Een gifplant denk ik bij mezelf, in de natuur zou ze andere dieren naar zich toe lokken door haar schoonheid. Als de dieren dicht genoeg waren, zou ze toeslaan. Snel en krachtig, het leven uit hun lichaam stelend. Misa doet haar laatste beweging en staat even geduldig stil, de afwerking. "Je techniek is echt geweldig." Breng ik bewonderend uit. "Dank je, maar hu moet je niet naar je Pack? Het is al 10uur." Mijn ogen worden groter. Ik wist niet dat het al zo laat was! Ik zal wel weer een preek van Gianni krijgen. Ik zucht diep met de gedachten aan 2uur stil zitten knikken op alles wat hij zegt. "Bedankt dat ik hier mocht blijven!" Zeg ik erg dankbaar terwijl ik haar omhels. Ze legt haar handen op mijn boven rug, niet echt een omhelzing maar ze zal wel haar redenen hebben.

Ik sta in de schaduw van het bos naar het huis te kijken. Het is een groot huis, met een balkon dat hellemaal uit hout bestaat. Ik zou graag de balken en palen in een rozenstruik patroon schilderen. Dan lijkt het alsof het bos ook het huis eigen heeft gemaakt. Met die gedachte in mijn hoofd en een hoop kleuren verf stap ik moedig de met bloemen bedekte open plek in. Het gras is niet zo hoog, al weet ik niet wie het gras hier afmaait. Misschien is dat een soort magie, wel handig als je erover nadenkt. De wind lijkt me naar het huis te duwen, erg aangenaam want vandaag is het onnatuurlijk warm. Mijn kleren waren terug opgedroogd dus draag ik ze weer. Mijn eerste voetstap op de traptrede van het balkon en ik zie Nathan recht op me af de voordeur uitstormen. "Kelly!!! We hebben je zo gemist!! Kait zei dat je weg was gegaan zonder iets te laten weten! We dachten dat een bloedzuiger je had ontvoert ofzo." Hij omhelst me heel stevig terwijl hij de waterval van woorden uit zijn mond laat vallen. "Lucht ... please." Piep ik. "Oh sorry - hij grinnikt zacht en laat me los - ik ben gewoon zo blij dat je nog leeft." "Ik was gewoon even bij mijn ...pleegouders... -het woord lijkt mijn keel dicht te knijpen, snel ga ik verder- um, blijven ... Slapen. Ik miste ze." Eindig ik mijn uitleg. "Ok, maar de volgende keer mag je het wel laten weten." Glimlacht hij naar me. Ik fake een glimlach terug en stap na hem het huis in. “Kelly is terug!!” Roept Nathan door het hele huis. Een kleine glimlach vindt zijn weg op mijn gezicht. In de woonkamer is iedereen verzamelt en kijken verbaast/opgelucht en geïrriteerd op als Nathan en ik de kamer binnen stappen. “Waar was jij?” “Ik ben blij dat je weer terug bent.” “Kon je niet wat langer wegblijven?” “Goed, je bent terug.” Worden tegelijkertijd naar mijn hoofd geslingerd. “Ze was bij haar pleegouders en Ashton hou je kop!” Ashton kijkt nu geïrriteerd naar Nathan maar geeft geen commentaar meer. “Nu je terug bent kunnen we met je training verdergaan, we hebben veel in te halen.” Ik zucht diep en stap rustig naar mijn kamer op andere kleren aan te doen. 10min later sta ik in mijn grijze joggingbroek tot mijn knieën en een donkerblauwe T-shirt zonder mouwen in het trainhuis. “Ren 10 rondjes rond het huis daarna kom je terug hier en doe 30 sit-ups en push-ups, een beetje snel graag.” Nog een zucht verlaat mijn mond “Geen commentaar of alles verdubbelt!” waarschuwt Gianni me. 10 rondjes en 60 sit-ups/ push-ups later - Het rennen had te lang geduurd naar zijn goesting – Sla ik met mijn voet tegen het hoofd van de menselijke pop, op repeat. “Die voet moet hoger! En zet er meer kracht in, zo ga je hem alleen wat wind toewaaien.” “Makkelijker gezegd dan gedaan.” Mompel ik zo stil dat zelfs zijn perfect gehoor het niet kan horen.

Misa p.o.v

“Hmmm, ik ruik AB negatief. Mijn favoriete bloedgroep.” Grijnst mijn slachtoffer gevaarlijk naar mij. Het is al bijna middag en de zon staat hoog een snikhete warmte af te geven. Mijn zwaard hangt aan mijn wapenriem te bungelen, een elfenbetovering houd het verborgen voor iedereen behalve hen en mij. De onwetende vampier heeft niet eens door dat hij zijn laatste minuten nadert. Onschuldig draai ik mijn hoofd naar hem “Huh?” vraag ik zogenaamd verwart. Hij kijkt me in de ogen “Kom met me mee.” Beveelt hij me fluisterend. Sommige vampiers hebben de kracht om iedereen te laten doen wat ze willen. Bij mij werkt dat niet, gevallen engelen hebben een bescherming tegen deze zwakke magie. IK volg hem het steegje in, ik laat hem geloven dat hij aan de winnende hand is. Als je tegenstander dat denkt, doen ze domme zetten, maken ze stomme fouten die fataal kunnen zijn. “Nu we alleen zijn, kan me je eens wat laten proeven.” De geur van alcohol hangt hellemaal rond hem als een regenwolk dat hem volgt overal waar hij gaat. Emotieloos kijk ik hem aan terwijl hij dichter naar me toe komt. Wanneer hij dicht genoeg is steek ik mijn in heilig water gedoopte Kris dolk in tussen zijn valse ribben. De plaats waar de dolk in zijn rotte vlees steekt verbrand terplekke. Met in mijn andere hand mijn tweede Kris dolk verlos ik het lichaam van het hoofd dat in complete paniek me aankijkt. Nog voor het hoofd de grond raakt is zowel het lichaam als het hoofd in as veranderd niets anders laat het achter. Alleen verbrand as, met de geur van verbrand fruit en alcohol. Het as verzamel ik in een groen fluwelen zakje. Met een neutrale gezichtsuitdrukking stap ik het steegje uit alsof er niets gebeurt is, niemand zie zal weten dat net een moordende gevallen engel een stomdronken bloedzuiger heeft vermoord. Niemand die me aankijkt alsof ik anders ben, alsof ik thuishoor in de gevangenis. Later vandaag zullen ze me toch al vergeten zijn, deze onbezorgde naïeve mensen. Ze gaan verder met hun leven alsof de wereld van tovenaars, weerwolven en vampiers niet bestaat. Het probleem is niet dat ze het niet kunnen zien, de verborgen wereld. Het is dat hun onderbewustzijn hun willen beschermen tegen het gevaar van deze wereld. Mensen overleven liever dan leven, denk ik bij mezelf. Al klopt dat niet voor alle mensen, maar daar ga ik mijn hersens niet voor laten werken. Ik ben op weg naar mijn nieuwe taak, een nieuw slachtoffer dat niet lang meer zal leven. Stiekem ben ik nieuwsgierig wie het zal zijn, mijn volgende opdracht.

------------------------------------------------

Het spijt me zoooo enorm erg dat het zolang geduurt heeft. Ik wou al met nieuwjaar updaten maar zoals je ziet is dat niet gelukt. Het zal nu ook een tijdje duren want ik ga een paar hoofstukken schrijven zonder te publiceren. WANT ik heb awesome ideeën gehad in de douche die ik moet uitwerken enz blabla xD en in feb heb ik krokus vakantie (ik weet da's nog erg lang) maar ik beloof plechtig dat het leuke hoofdstukken gaan zij enz (nouja dat hoop ik)

uuuhh,, is er nog iets dat ik moet zeggen?

ik ben jarig geweest??? if you want to know that xD ik mag legaal drinken nu :O geen sterke dranken >.>

please vote, comment, mss volg me? ?-? het is niet zoveel werk en je brengt een smile op mijn gezicht , btw ook mooi later verjaardagcadeau ;) he he xD

nouja byee ^-^hace an awesome day and smile!