Dün yani Pazar günü, sevgililer günüydü. Bütün gün Serpil ile beraberdik.
Yanımıza küçük bir çantada yiyecek bir şeyler ve votka aldık. Ankara Orman Çiftliğine gittik. Yürüyüş yaptık, resimler çektik, piknik yaptık ve votka içtik. Çok güzel bir gündü.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eve taksi ile döndük. Ancak yolda Serpil' in yüzü asıktı. Üzgün gibiydi. Eve girince mutfaktan ikimize de votka doldurdum ve:
- Serpilim neyin var hayatım? Durgunsun? - Bir şey yok. Aklıma bazı şeyler geliyor zaman zaman - Ne gibi? - Boş ver - Lütfen paylaş benimle - Yani zaman zaman şunu düşünüyorum. Sana çok alıştım ve bağlandım - Ne güzel. Bende sana aynı şekilde canım - Ama bu ne kadar devam edebilir? Hayatımızın sonuna kadar mı? - Bilmiyorum... - Yani ileride mutlaka hayatımızda birileri olacak. Hatta evleneceğiz. - Evet canım - O zaman ne yapacağız işte... - Bilmiyorum canım ama bunları kafana takacağına zamana ve hayatın akışına bırakalım bence - Hatta 2 sene sonra okul bitince ayrı şehirlerde olacağız. - Evet. Ne yazık ki - Haklısın... Zamanın akışına bırakalım...
Bütün bunları bugüne kadar hiç düşünmediğimi farkına vardım. Serpil çok haklıydı
Ben de ona çok alıştım. Hayatımda sadece okulum ve Serpil var.
