Rüzgâr Ateşi Körüklerse (Mahalle) (TAMAMLANDI)

Bölüm 32

(32)

Hayat bana bir şeyler öğretmişti, ve bunu sanki kafama vura vura yapmıştı. Acıdan ibaretti bu son zamanlar da yaşadıklarım. Ve artık bir şeylerin telafisi olmayacaktı. Çok geçti artık. Beni ayakta tutan tek şey Rüzgarın iyileşme ihtimaliydi. 

Başımın ağrısıyla gözlerimi aralamıştım. Yüzümü buruşturdum. Baş ağrısından ölecek gibi hissediyordum. Biran nerede olduğumu kavrayamamıştım. Neredeyim diye saniyelerce sorguladıktan sonra olanları hatırladığım da korkuyla gözlerim büyüdü. En son Asille yukarı odaya çıkmıştım. Sonra da başıma bir ağrı girmiş ve bayılmıştım. Şuan hala o odadaydım. Benden başka kimse yoktu. Yatağın içindeydim. Tam yataktan kalkacağım an da farkettiğim detayla gözlerim doldu. Üzerim de gecelik vardı, yarı çıplaktım. Öğürerek oda da bulunan banyo varsaydığım kapıya koştum. Kapıyı açtığım da banyo olduğunu anladım. Klozetin kapağını açıp zar zor midem de kileri boşaltırken bir yandan da ağlamamı durduramıyordum. Bana dokunmuştu ve ben hiç bir şey hatırlamıyordum. Gerçi hatırlamam çok mu iyi olurdu sanki? Hatırlasam o lanet anları hafızamdan silemeyeceğimden emindim. Ellerimi ve yüzümü suyla yıkarken eve gidip hemen yıkanmak ve tüm o kirden arınmak istiyordum. Gerçi yıkanmak o pisliği üzerimden temizler miydi bilemiyordum. Banyodan çıktım. Odaya bakındım. Kıyafetlerimi giyip buradan defolup gitmek istiyordum. Köşeye atılmış kıyafetlerimi alıp üzerime geçirirken iğrenç geceliği kenara fırlattım. Öylece hıçkırıklar firar ediyordu dudaklarımdan. 

Aşağı inerken, "İstediğini aldın!" diye bağırdım. "Sende benim istediğimi ver!" Ne bir ses ne de bir seda çıkarken evde olmadığını anlayıp evden çıktım. Koşar adımlar ile yürürken etraftan geçen insanların bana merakla ve acıyarak baktığını görmem uzun sürmedi. Hava kararmıştı. Saate baktığım da sekizi geçtiğini gördüm. Henüz çok geç olmasa bile kimsenin nereye gittiğimden haberleri yoktu. Telefonumu açıp baktığım da cevapsız aramaları gördüğüm de küfür savurdum. O sırada telefonum da yeniden bir arama belirirken arayanın abim olduğunu gördüm. Konuşmaya gücüm olmasa da açmaktan başka çarem yoktu.

"Efendim?"

"Nehir sen beni delirtmek mi istiyorsun?" bağıran sesini duyduğum da, "Noldu abi?" dedim düz sesimle. "Saatlerdir orta da yoksun! Arıyorum arıyorum cevap yok?" dedi. 

"Liseden bir arkadaşımlaydım. Eve geliyorum şimdi."

"Bir zahmet! Çabuk ol tepemin tasını attırma."

"Babamların haberi var mı orta da olmadığımdan?"

"Hayır. Seni hastane de biliyorlar. Ama gelmezsen her an olabilir." dedi terslenerek. "İyi." deyip telefonu ellerim titreye titreye kapattım. Otobüse binerken hala kendim de değildim. Boş koltuklardan birine attım kendimi. Yanıma oturan bir teyze iyi olup olmadığımı sorunca onu geçiştirmiştim. İyi olmaktan başka çarem yoktu. Mahalle de ki durak da inince eve doğru yürümeye başladım. Apartmana girdiğim de kendime çeki düzen vermeye çalışıp zile bastım. Bade kapıyı açarken, "Abla." dedi endişeyle. "İyi görünmüyorsun, iyi misin?" İyi değildim. Hiç iyi değildim. "İyiyim. Bir şey yok." odama kendimi atarken kendimi rahat bırakıp hüngür hüngür ağlamaya başladım. Kıyafetlerimden kurtuldum, duş akabine girerken sıcak suyu ayarlayıp suyun altına geçtim. Su ve göz yaşlarım birbirine karışıyordu. Canım acıyordu. Her şeyi Rüzgar için yapsam da nasıl yüzüne bakacaktım? Bunu bilmiyordum. Lifi alıp vücudumun derisini çıkarır gibi baskı yaparken acıyan canım umurum da olmadı. Kalbim kadar acımıyordu. Ne kadar geçti aradan bilmiyorum ama uzun bir süre olduğu kesindi. Duş aldıktan sonra havluyu üzerime geçirirken odama geçtim. Üzerime pijamalarımı geçirip yatağa geçtim. Günlerce uyuyup uyanmamak istiyordum. Fakat bu mümkün değildi. Uykuya daldığım sıra hayal meyal abimin geldiğini beni kontrol ettiğini anladım. Bir şeyler söylediğini duysam da algılayamadım. O gittiğin de ise ben çoktan uykuya dalmıştım.