Rüzgâr Ateşi Körüklerse (Mahalle) (TAMAMLANDI)

Bölüm 40 (Final)

(40) Final

Keyifli Okumalar...

Son baharın rüzgârı yaprakları uçuştururken aynı zamanda sert bir şekilde esiyordu. Kaydıraktan kayan küçük erkek çocuğu izliyordum. Küçük çocuk yarım saattir olduğu gibi önce merdivenlerden çıkıyor, sonra da çok sevdiği kaydıraktan kayıyordu. Koyu kahve gözleri o kadar güzeldi ki, bakmaya doyamıyordum. Henüz tam olarak kış gelmemesine rağmen bir bere ve bir mont giymişti. Bu onu sevimli yaparken aynı zamanda soğuktan koruyordu. 

Bankta otururken onu izlemeye dalmış gülümsüyordum. Bana el salladı.

"Anne noluur sende gel benimle kay." Dediğinde buruk bir şekilde gülümsedim. Evet bu çocuk benim hayat da yaşama sebebimdi. 

Telefonumun çalmasıyla arayana baktığım da abimin olduğunu gördüm. 

"Efendim abi?" Diyerek yanıtladım. 

"Neredesiniz?" Diye sordu. 

"Ege'yi parka getirdim." Dedim kaydıraktan kayan çocuğu izlerken.

"Bugün baby shower partisi var unuttun mu? Öyküyle bebeğimizin cinsiyeti öğreneceğiz." Dedi telefonda ki heyecanlı ses.

Gülümsedim. Öykü hamileydi ve cinsiyeti bugün öğrenilecekti. "Sence unutur muyum abi?" Diye sordum. "İzinli günüm de Ege'yi parka getirmeye söz vermiştim. Birazdan parktan çıkar, eve geçerim. Ordan da size geliriz."

"Tamam gelirken dikkat edin. Ege'ye söyle, dayının sana sürprizi var diye." 

"Abi ben sana demedim mi çocuğa durmadan hediyeler alma diye? Şımarık büyümesini istemiyorum!"

"Sana ne kızım benim yeğenim değil mi istediğimi alırım Allah Allah!" 

"Neyse hiç tartışmaya giremeyeceğim!" Dedim. "Hadi kapatıyorum. Görüşürüz!"

"Dur kızım bir şey daha söyleyeceğim!" Diyen sinirli sesine göz devirdim.

"Söyle abi."

"Kocan da geliyor mu?" Diye sordu.

"İşleri yoğun. Bana gelemeyeceğini söyledi."

Homurdandı. "Çok üzüldüğümü söylersin."

"Tabiki abicim."

Yıllar geçse de benim abim aynıydı. Hep aynı Giray Erdemdi.

Yeğenini de çok seviyordu ve bu yüzden şımartıyordu.

Telefonu kapattığımız da, Ege'ye baktım. "Hadi annecim gidiyoruz."
Bunu dememle Ege durdu. Moralinin o an bozulduğunu anladım. "Ya anne birazz daha!"

"Ama gitmemiz gerek artık." Diyerek ona yaklaştım. Dizlerimin üstüne çöktüm. "Hem dayının sana sürprizi varmış. Onu görmek istemez misin?" Babasının gözlerini andıran koyu kahve gözleri fal taşı gibi açıldı. "Gerçekten mi? Ne sürprizi varmış? Yoksa söz verdiği kamyon oyuncaktan mı almış bana!"

"Bana ne aldığını söylemedi. Gidince öğreniriz." Diyerek yanağına bir öpücük kondurdum. "Hadi hem daha eve uğrayıp üzerimizi falan değiştirmemiz lazım." Elinden tuttuğum da ikiletmeden oda tuttu elimi mutlulukla. Park eve yürüme mesafesindeydi. En fazla on beş dakika sonra eve vardığımız da kapıyı anahtarla açıp eve girdik. Ege'yi odasına çıkardım.