HGSS | Uratuj mnie - SEVMIONE

XXVII. Smocze opowieści

UWAGA. Rozdział zawiera mocniejszy opis, który może urazić niektórych czytelników lub być dla nich zbyt drastyczny.

___________________________________________________

Na sali Wizengamotu zbierał się już spory tłum gapiów. Hermiona oglądała się co chwilę ze swojej ławy, licząc, że pojawi się profesor w towarzystwie Luny. Zastanawiała się, jak planuje to zrobić i czy w ogóle będzie obecny. "Zastosuje zaklęcie Glamour? A może postawi na Wielosokowy? Ech, no jak... skąd by go wziął. Może po prostu wparaduje tutaj?" - pomyślała bez składu, bo tona wspomnień i myśli w jej głowie nie pozwalała się uspokoić. Tupała stopami o ziemię, jednocześnie czując, jak rośnie w niej zdenerwowanie.

- Będzie dobrze, Miona - szepnął jej do ucha siedzący obok Harry i delikatnie złapał za rękę. - Wszystko będzie dobrze.

Odwróciła się jeszcze raz - widziała kilka znajomych twarzy, zarówno po stronie Wizengamotu, jak i ludzi przybyłych na rozprawę. Wśród sędziów znajdował się m.in. Kingsley oraz kilka osób, z którymi miała styczność po zakończeniu wojny. Zaczęła szukać wzrokiem Luny... aż w końcu dostrzegła ją pogrążoną w rozmowie z Ronaldem. Profesora nigdzie nie był. "Zrezygnował... zostawił Draco" - uznała bezgłośnie.

- Proszę wstać! Rozprawa numer 30/349. Oskarżony: Draco Lucjusz Malfoy - powiedział młody protokolant.

W całe sali dało się usłyszeć szuranie krzesłami czy stopami. Nerwowe oczekiwanie miało się niebawem zakończyć. Dwóch Aurorów, których Hermiona kojarzyła z widzenia, wprowadziło odzianego w smutne, beżowe szaty Draco. Wyglądał jakby miał za sobą kilka naprawdę trudnych dni. Choć miał dość świeże ubranie i nawet zaczesane włosy, poczuła dreszcz na plecach. Była pewno, że coś wydarzyło się w Azkabanie. Nawet z daleka dało się dostrzec wyraźnie podkrążone oczy i jeszcze bledszą niż zawsze skórę. Wyglądał mizernie - nie jak ten sam napuszony dupek z Hogwartu, którego znała przez sześć lat. Nawet nie jak wtedy, gdy widziała go we dworze. Wyglądał gorzej niż podczas wojny...

- Ten wyższy po prawej do Gawain Robards, szef biura Aurorów - powiedział po cichu Harry.

Dziewczyna nawet nie przywiązała większej wagi do czarodziejów wprowadzających Draco. Ot, zauważyła, że jest ich dwóch. Ale to właśnie wtedy do Hermiony dotarło, co Azkaban robi z ludźmi. Tych kilka dni temu, podczas pierwszej rozprawy, Draco nie wyglądał tak przerażająco źle jak teraz. Zaczęła zastanawiać się, co się wydarzyło w międzyczasie. Ostatnim razem Draco mógł wystąpić w swoich czarnych szatach, miał zaczesane platynowe włosy i kpiący uśmiech na twarzy. Dziś? Jego twarzy wyglądała na pustą.

- Draconie Malfoy, zgodnie z Kartą Praw Wizengamotu masz możliwość skorzystać z obrońcy. Czy ponownie, jak poprzednio rezygnujesz ze swojego prawa? - spytał Lavarius Pontus.

Draco nie odpowiedział, tylko pokiwał głową.

- Oskarżony musi odpowiedzieć -

Chłopak milczał, ale podniósł wzrok w stronę Ministra Magii.

- Panie Malfoy, czy rozumie pan, co mówię? - spytał czarnoskóry czarodziej.

- Tak - odparł bardzo słabym głosem Draco. - Nie chcę obrońcy.

- Dobrze. W takim razie rozumiem, że bez oporów będzie pan zeznawał. Wróćmy do przerwanego przesłuchania. Panie Malfoy, dlaczego przystąpił pan do Śmierciożerców? - dopytał Minister.

___________________

Draco zaczął swoją opowieść. Mówił o tym, jak nie chciał wcale być jednym z przydupasów Czarnego Pana, ale został do tego zmuszony, by chronić siebie i matkę. Gdy opowiadał, jak wyglądała inicjacja, jaki ból czuje się podczas przyjmowania Mrocznego Znaku i jak ma się przeczucie, że całe życie się zmienia od tej chwili, Hermiona spojrzała na Lunę. Jej oczy błyszczały, choć z daleka nie mogła dostrzec, czy to od łez, czy zasłuchania się. Wyglądała niezwykle spokojnie, wpatrując się niemal bez mrugnięcia w ukochanego.