Yardım (ARA VERİLDİ)

12. BÖLÜM: SENİN İÇİN GELDİM

24 Haziran, 1999

Ama aşk aptalı kral yapar.
(Mais l'amour fait d'un fou un roi)

~LOVE STORY~

Edwin gittikten sonra annem, Alex, Axel ve babam geldi. Babam direk olarak üstünü değiştirip, dışarı geri çıktı.
Alex ve Axle koşarak yanıma geldiler.
İkisinede gülümseyip yanaklarından öptüm.

"Biliyor musun Sara?" dedi Axel.

"Ne?" dedim. Anlamamazlıktan geldim.

Biliyordum. Bana aldıkları şekerleri ya da misafirliğe gittiği zaman tanıştığı kişiyi anlatacaktı.

"Babam, anneme birşey dedi."

Bunu beklemiyordum.

"Ne dedi?" dedim meraktan.

Axel, "duymadık ki." dedi.

Axel ve Alex'in üstünü değiştirken Barton yanıma geldi.

"Annen, seni bekliyor Sara," dedi. Başımı çevirip, Barton'a baktım.

"Yine ev işimi?"

"Hayır, bu sefer senle konuşacak," dedi. Birşey biliyormuş gibiydi. Doğrulup ayağa kalktım. Barton'nun karşısına geçtim.

****
"Beni çağrımışsın anne," dedim. Annem yanındaki koltuğu işaret etti.

"Gel otur Sara," dedi. Sesi hüzünlü çıkıyordu.

Yanına gidip oturdum.
Yine bana neyi anlatacaktı. Ya ev işi ya da odamdan neden çıkmadığımı...

"Seninle önemli birşey konuşacağım kızım."

Bana ilk defa kızım demişti annem.
İlk defa "kızım" kelimesini kullandı.
şaşırdım. Gerçi böyle dediği için önemli birşey olduğunu cidden anladım.

"Evet," dedim annem birşey demeyimce. "Bu kadar önemli olan şey ne?"

Gülmeye başladım.

"Edwin ile evleneceksin."

Yüzündeki gülümseme birden soldu.
Solgun bir gül gibi oldum.
Güneş görmeyi unutan, yağmurdan mahrum kalan bir gül gibi soldum.
Başta bunu şaka olarak anladım. Ben kim Edwin kim. İkimizde ayrı dünyaların insanlarıydık. Onunla yan yana gelmemiz bile olmazdı. Ayrıca ona olan hisselerim "aşk" hissi değildi. Hiçbirşey değildi.
Onu sıradan biri olarak görüyordum.

Şimdi annemin böyle söylemesi beni susturdu. Öylece anneme bakıyordum.
Annem ise yerdeki halıya.

Bir süre ikimizde konuşmadık. Annem derin derin nefesler alıp veriyordu. Bende sinirlenmedim ama ağlamak istedim.

Babam...

Ona karşı gelmezdim biliyorum. Asla böyle birşey yapamazdım. Bana bağırıp çağıracağını biliyorum. "Zaten okumuyorsun, evde otur otur nereye kadar. Baba evi de bir yere kadar seni taşır Sara," derdi kesin.
Bunu ondan duymak istemiyordum.

"Neden?" dedim birkaç dakika sonra. Annem bana döndü.

"Baban," dedi. "Onun emri."

Zaten anlamıştım...biliyordum.
"Ne zaman peki?"

"Belli değil daha. Ailesi bir karar verip bize haber verecekler."

"Peki ben istemesem," dedim. Gözümden birkaç damla yaş döküldü.

"Sara..."

"Biliyorum. Babam izin vermez."

"Benim eldimde değil biliyorsun. Babana dedim 'Sara kabul etmez,' diye ama beni dinlemedi."