Ela: Ruh hastası mısın sen, ne diye kafa atıyorsun çocuğa ?
Alef: Ruhu'na hasta olduğum doğru
Alef: ve o it çok fena asabımı bozdu
Ela yazıyor
Görüldü
Alef: Sana ne demiştim kaçak ?
Alef: Sen bana bir adım atsan ben sana bir nefes uzaktayım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
26. Bölüm | Uzaklaşma Yeter
"Maç nerede biliyor musun ki ?" Kaan'ın sorusuna olumsuzca baş salladım. "Bir fikrim yok."
"Gelmek istediğine emin misin?"' dedi bu kez Kerem. Üçüncü kez aynı soruyu soruyor olmasaydı ciddiye alabilirdim ama sadece göz devirdim. Rüveyda benim yerime "Kerem sen salak mısın canım ?" dedi ciddiyetle. "Geleceğim dedi ya kız kaç defa."
"Ne bileyim abi. Hani boks maçına toplanıp sürü gibi gitmemiz saçmalıktı?"
Bu konuda hala aynı düşünüyordum. Hadi ben sevgilimi izlemeye gidiyorum. Siz niye geliyorsunuz kardeşim ?
Düşüncelerimin sekteye uğraması bakışlarımın İnci'nin üzerine düşmesiyle oldu. Saçma sapan abartılı bir makyaj yapmıştı. Hayır Ela, makyajı çok güzel olmuş kabul et. Saçlarını da düzleştirmiş üzerine oldukça hoş görünen bir elbise giymişti.
Ben mi nasıldım?
Bol pantolon üstüne basit bir crop. Bugün lens takmaya üşendiğim için gözlüklerimi takmış ve makyaj namına sadece gloss sürmüştüm. Saçlarımı tepeden hafifçe toplamış halimden yine de memnundum. Biraz pasbal yine de güzel olabilirdi insan değil mi ? Umarım öyleydi.
Alef onunla gitmem konusunda ısrar etmişti ama sonra kendi kendine bu fikirden vazgeçmişti, çok erken saatte buraya gelmişti. Saatlerce orada sıkılacağım için bizimkilerle gelmemi istemesine şaşırmıştım. Çünkü onlarsız gelmek gibi planlarım vardı ama sorgulamadım.
İçeri girdiğimizde oldukça kalabalık bir mekanda buldum kendimi. Büyükçe birden fazla ring ve etrafında kümelenmiş insanlar vardı. Öte yandan şu anda yapılan bir maç yoktu. Sanırım herkes kendine bir yer bulmuş başlamasını bekliyordu.
Dar koridora ilerleyen Fatih'i takip ettik hepimiz. Üzerinde "Alef" yazan odanın kapısını çaldı Fatih. İçeriden Alef'in çıkmasını beklerken genç bir erkek açtı kapıyı. Bizimkiler onu tanıyor olacak ki kendi aralarında kafa tokuşturdular.
"Gelin abi, daha var başlamasına."
Odanın içinde bir buzdolabı, tezgah, koltuklar ve yemek masası duruyordu. Arkada bir yatak ve dolap da görmüştüm. Resmen burası bir kişinin hatta daha fazlasının tüm ihtiyacını görebileceği bir yer gibi dizayn edilmişti. Tanımadığım çocuk bakışlarımı fark etmiş olacak ki "Maçlar bazen günlerce uzatılıyor," diye açıkladı.
Sessiz kaldığımda elini uzattı. "Recep ben. Seninle daha önce tanışmadık sanırım. Alef'in yakın arkadaşıyım."
"Ela" dedim yalnızca.
Gülümsedi. "Sonunda tanıştık ha."
Sıkıntıyla "Alef nerede ?" diye sorguladım ama cevap Fatih'ten geldi.
