Alef | Texting

60. Bölüm | Final

Merhaba..

Bölüm başında pek gevezelik etmeyeceğim bu kez sizi son kez Ela ve Alef okumak üzere bölümle baş başa bırakıyorum.

Size minik bir sürpriz final Alef'in ağzından yazıldı ♡

- FİNAL -

60. Bölüm | Hayvan Gibi İlkel Bir İstekle
Her Şeyini İstiyorum

ALEF

Toprağında kokusunu solumak sevdiğin ve özlediğin bedenin insanı yaşarken öldürecek kadar kuvvetli bir zehirdi bünyeye girdiğinde.

Küçük çocuklar ölmezdi. Kardeşler ölmezdi. Abisi ondan seneler aylar günler boyunca fazladan nefes alıp vermişken küçük kız kardeşi toprağın altında çürüyemezdi.

Hayat boyu hep bir miktar suçlamıştım bundan sebep kendimi. Yaşadığıma utandım seneler boyu. Etrafımda insan barındırmadım. Kaba davrandım. İstedim ki kimse sevmesin beni. Bende sevmeyeyim kimseyi. Ben kendimi bile sevemezken kimse istemesin beni.

Beraber hayatta kalma mücadelesi verdiğim kardeşten öte arkadaşlarım dışında kimseyi yaklaştırmadım yakınıma, gerçek Alef'i tanıma fırsatı sunmadım hiçbirine.

Sonra bir kız, gece karası saçları belinde gözleri ela aklımla alay edercesine güzel gülen o kız. Şimdi yanı başımda kardeşimin toprağına çiçekler bırakan kız... O kız geldi girdi aklıma. Aklımın her ücra köşesini sardığı yetmedi kalbime sızdı. Sesi, kokusu, güzelliği yetmezmiş gibi güzel kalbine aşık etti beni.

Onsuzken iyiydim. Herkesten her şeyden uzak kalabilmek kolaydı. En azından bunun böyle olduğuna ikna olmuş vaziyetteydim.

Ela ise her zerresini istememe sebep olacak kadar sineme işlemişti utanmadan. Utanmazdı, arsızdı. Beni çekip öptüğü ilk gün bana ne yaptığından haberi bile yoktu. Cesurdu, beni bırakacak gücü vardı ama şunu akıl edemiyordu. Benim onsuz devam etmeye gücüm yoktu.

Yaşamaya hevesi olmayan adamın ciğerlerinde bayram havası estiren nefes olursan eğer ; kaçıp gitmek günahtan sayılırdı.

O duvarlarını aşmak öyle zordu ki şimdi benim acıma benden çok ağlamasına alışamıyordum. Beni kendiyle bir tuttuğu bugünlere gelmiş olduğumuzu sindiremiyordum. Öyle güzel bir şeydi ki bendeki varlığı sanki gerçekliğini her geçen gün daha çok sorguluyordum.

Küçük kardeşimin mezar taşına sarıldığında ona sarılmış gibi hayal ettim. O zamanlar altı yaşında anca vardı Sedef. Bedeni yine gözümde o halindeydi işte. Büyüdüğünü görmemiştim ki hayal edemiyordum çocuk yüzünden başka olabileceğini çehresinin. Eğer yaşasaydı koca kız olacaktı.

Etrafında lavuk çok olurdu beni delirtirdi her saniye ondan emindim. Keşke her gün delirseydim de o yine taksaydı koluna itin tekini getirseydi önüme "Abi bak sevgilim" diye.

"Abinin beni nasıl böyle güzel sevmeyi bildiğini merak ediyordum," dedi Ela kısık sesle. Sanki kardeşime bir sır veriyordu. "Demek seninle öğrenmiş sevmeyi." Gülümsedi. Ağlamaktan kızarmış gözleri ve şişmiş bal dudaklarıyla buruk gülümsemesine içim yandı. İçim bu hatuna yanıp kavruluyordu ama o bundan habersiz  daha çok gülümsüyordu. "Sana teşekkür etmeliyim. Sayende hayal bile edemeyeceğim bir sevgiyi yaşıyorum."