Hayaller Ve Kırıkları

0.0

İyi okumalar kelebeklerr🦋

               Nil Ata (Koç)

                      🦋

   "Sessizlik seni, sensizlik beni yakar..."

                        🦋

"Çok şükür kurtuluyoruz bundan." Annemin yüzüme karşı dediği şey ile tepki vermemeye zorladım kendimi.

Duymuyordum.

Yani, onlar öyle sanıyordu.

"Şans yüzümüze güldü desene." Babamın sevinçle dediği şey, en çokta kalbimin acımasına neden olmuştu.

"Poyraz, şuna söyle de kalksın üstünü giysin."diyerek ayağa kalktı annem. Poyraz kolumu dürterek işaret dili ile

"Hastaneye gideceğiz. Giyin, gel."

Dedi ve ayağa kalkarak salonu terk etti. Bende arkasından çıkarak odama ilerledim.

Onlara rol yapıyordum. Çünkü daha az canım yanıyordu. Eğer duyarsam ve konuşamazsam beni eziklerlerdi. Ama eğer hem duymayıp hemde konuşamazsam beni umursamazlardı. Çünkü duymuyordum.

Onlara göre...

Üzerime siyah, kot bir pantalon ve üzerine de kahverengi bir kazak giydim. Uzun, turuncu saçlarımı tarayıp açık bıraktım. Kahküllerimi de düzelterek odadan çıktım.

Aşağıya inerek dış kapının yanına ulaştım. Onlar dışarı çıkarken bende ayakkabılarımı giydim.

"Anne, acaba kız kime benziyor? Sana mı, yoksa babama mı?"

"Benim kızım elbette bana benzer."diyerek göğsünü kabarttı babam. Eğer rol yapmıyor olsaydım buna içtenlikle gülümserdim.

Umarım senin kızın, senin kadar iğrenç bir insan değildir, Yaman.

Onların hızlı adımlarına ayak uydurarak arabaya ulaştık. Ben Poyraz ile arkaya, Yaman ve Pelin de öne bindi.

Sanırım artık onlara anne baba dememe gerek yoktu. Beni tek kalemde silenin, hayatımda yeri yoktu.

Araba bir hastanenin önünde durduğunda, onlar hızlı ve heyacanlı adımlarla önden ilerlerken, ben yavaş ve sakin adımlarla ilerliyordum.

İçimdeki volkan, zaman geçtikçe harlanıyordu.