/Aile Kurgusu/
Suskunluğa mahkum bir kız.
Kız konuşabilecek mi? Aile onu kabul edecek mi?
İki karışan çocuk. İki farklı hayat. İki can, iki kalp.
Nil sessizdi suskundu. İkizi onun sesi oldu. İkizi ona yoldaş oldu. İkizi onun herşeyi oldu.
Nil sus...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nil Koç 🦋
"Bu akşam ölürüm Beni kimse tutamaz Sen beni tutamazsın Yıldızlar tutamaz"
Çalan şarkı içime işlerken, ben boş sokağı izliyordum. Son göz yaşım bir kaç saat önce akmış ve sonlanmıştı.
Evden çıkalı tamı tamına beş saat olmuştu. Hava yavaş yavaş kararmaya başlıyordu. Mevsim soğukluğu içime işliyordu.
Oysa kalbimin buzları daha kalın, daha soğuktu.
Onlara ümit bağlamak aptallıktı. Her ne kadar ümit bağlamıyorum desem de, içten içe ümit etmeye başlamıştım.
Bana karşı olan tavırları gün geçtikçe değişir miydi? Bana kötü davranmaya başlarlar mıydı? Belki de ben onlar için bir hevestim ve hevesleri geçince beni umursamazlardı.
Ege'yi özlemiştim. İki günde alıştığım o küçücük beden, benim ona bağımlı olmamı sağlamıştı.
İçim öyle bir yanıyor, öyle bir tutuşuyordu ki... Eğer ona bir şey olursa ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yoktu.
Telefonda çalan müziğin sesi durdu. Ardından bilindik melodi doldu kulaklarıma. Ekrana baktığımda bilinmeyen bir numaraydı.
İyi de ben konuşamıyorum ki...
Açıp kulağıma yasladım telefonu. Gelen sesleri dinlemeye başladım. Duyduğum ses sanırım Emir'e aitti.
"Nil? Beni duyuyor musun?"
Duyabiliyorum, ama söylemeye dilim yok.
"Sana mesaj yazacağım. Cevapla olur mu?"
Olur, diyemedim.
Telefonu kapattı ve beni kendi sessizliğimle baş başa bıraktı. Yüzüme vurulan bu gerçek, içimin acımasına neden oldu.
Bildirim sesi geldi ama ona bakamayacak kadar sarsılmış hissettim kendimi. Sessizlik ilk defa bu kadar canımı yakıyor, kalbime acı veriyordu.
Aradan geçen zamanda ne oldu bilmiyorum. Sadece telefonun çoğu kez pes etmeden çaldığını duymuştum.
"Nil?!" Haykıran sese karşılık veremedim. Neden bu şekilde sarsılmıştım? Beni bu kadar sarsan şey neydi? Bunca yıldan sonra neden canımı bu kadar yakmaya başlamıştı?
Omuzlarımın sarsıldığını hissettim. Gözlerim donuk bir şekilde yerdeki taşa bakmaya devam etti.
"Nil? İyi misin?"
Soruna cevap verebilecek miyim?
"Korkutma beni, Nil. Hadi, lütfen cevap ver." Sesler bir kulağımdan girip, diğerinden çıkıyordu.
