Hayaller Ve Kırıkları

1.0

Medya; Sevdiğim bir şarkı

                                                                                        .

MURAT'TAN...

Kollarımda yatan kardeşlerime baktım. Yaklaşık bir kaç saat önce usulca kapattıkları göz kapakları ve aldıkları derin nefesler uyuduklarını gösteriyordu.

Titrek bir nefes alan ve göğsüme biraz daha sokulan Nil'e çevirdim bakışlarımı. Yüzü rahatsız olduğunu belli ediyordu.

İki dudağının arasından çıkan kısık sesli inleme, beni biraz daha huzursuz etti. Kolumun üzerine yatmış olan Kuzey'i uyanmaması için zorda olsa kaldırdım.

İçine titrek bir nefes alan Nil'e baktım tekrar. Yatakta oturur pozisyona gelerek, onu kollarım arasına aldım.

''Nil,'' Fısıltı gibi çıkan sesime hiçbir hareketlilik göstermedi. 

''Nil,'' Huzursuzlanmayı bıraktığında, rüyanın etkisinden çıktığını düşünerek onu yatağa geri yatırdım ve yanındaki yerimi aldım.

NİL'DEN...

''Naber, Nil?'' Hayır, hayır, hayır. Tekrar olmaz, tekrar olmaz.

Olamaz.

''Hadi ama! Bana cevap vermeyecek misin?'' 

Ben kurtulmuştum, ailemin yanındaydım. Ne oluyordu şimdi?

''Bana en son cevap vermediğinde ablana neler olduğunu biliyorsun.'' 

Hayır, olamaz, olmamalı.

Bu zamana kadar rüya mı görüyordum? Şimdi gerçek hayata geri mi döndüm?

''Ah! Pardon, konuşamadığını unutmuşum'' Tiz bir kahkaha sesi. Bu ses kulaklarımı çınlattı. Öyle canımı yaktı ki, bir daha gülemeyeciğimi biliyordum.

Nefes nefese yataktan kalktığımda, yanımdaki beden ile irkilmiştim. Karanlık gözlerimi kör ediyordu. Bu kimdi? 

Derin nefes alışları, uyuduğunu gösteriyordu. Bu kimdi?

Yattığım yerden kalkarak hızla kapıya ilerledim. Burdan çıkmalıydım. Beni boğan bu yerden kurtulmalıydım.

Kurtulmak zorundaydım...

Odadan çıkarak hızlı bir şekilde merdivenleri indim. Nefes almam gerekiyordu. 

''Nefes al, Nil. Sen bize lazımsın.'' Arkasından gelen iğrenç bir kahkaha.

Olduğum yerde durarak sıkıca kapadım gözlerimi. Bunları hatırlamamalıydım. Olmazdı.

Olamazdı.

Gözlerimi açtım ve geldiğim yere baktım. Karanlıktı ve hiçbir şey göremiyordum.

''Nil?'' İrkildim. Arkamdan gelen sese döndüm. Karanlığa az da olsa alışmış gözlerim, bu kişinin Oktay olduğunu seçebilmişti. Mağazadan dönünce pek yan yana gelememiştik. 

Gözümden bir damla yaş aktı. Karanlık, göz yaşımı yuttu ve Oktay'ın onu görmesini engelledi.

Hızlı adımlar ile yanına ilerledim ve hiç düşünmeden sardım kollarımı ona. Benim güvenebildiğim tek kişi oydu.

İlk başta biraz afallasa da, sonrasında o da kollarını sarmıştı bana. Gözümden bir damla daha düştü. Oktay'ın sol omzunu ıslatan göz yaşım, onun kasılmasına neden oldu.