I don't care

Chapter 27: Living Life

Medyo mabilis ang lakad ko habang binabagtas ang daan pabalik ng kwartong pinanggalingan namin kanina. Tapos naman din kami. Gusto ko nang umuwi. 

"Why did you say that?"

Napatigil ako nang mapagtanto na may kasama pala ako at hawak-hawak ko pa siya. 

I stopped walking and faced her. 

"Why shouldn't I said those?" Balik kong tanong sa kanya. 

"Cause you did not bring your car?" Patanong na sagot naman niya, naguguluhan sa inaasal ko. 

"Touché, pero nandito iyon ngayon." I said then continued our walk. 

Wala naman siyang choice kundi sumunod sa'kin. 

Nang makarating sa kwarto, naabutan namin ito na tahimik at walang tao. Dali-dali kong hinanap ang mga gamit namin at binitbit ang mga ito. Nang makuha ang lahat, napahinto ako nang makitang nakatulala lang sa'kin si Rebecca habang nakatayo sa may pintuan. 

She is staring at me na para akong others. What's up with this woman?

I walked towards her, "Tara na." I said, then held her wrist. 

Tahimik lang siya habang binabagtas namin ang daan papuntang parking lot ng school. Nang silipin ko siya, mukhang ang lalim-lalim ng iniisip niya at kung bitawan ko siya, malamang naiwan na siya dito kasi parang nagpapadala na lang si Rebecca sa hawak ko sa kanya. 

Binitawan ko muna siya para ilagay yung mga gamit namin sa sasakyan. I closed the door and then opened the passenger seat para sa kanya. But then again, there she is staring at me. 

"What?" I asked, then signaled her to enter the car. 

Nakailang bukas at sara ang bibig niya, like she's trying to tell me something pero in the end, she chose to shut her mouth, staring at me for a moment, then entered the car sighing. 

I immediately entered the car nang makaalis na kami agad. The uncomfortable sensation I'm feeling is starting to make me feel uneasy. When I entered the car, napapikit ako nang makaramdam nang kirot sa upper abdomen ko. 

I seemed to catch the attention of the girl beside me, "Are you okay?" She worriedly asked. 

Stupidly, the concerned look on her face and the thought na may pakialam siya sa akin eased the pain I'm feeling. Feeling ko kaya ko naman mag-drive. 

Huminga ako nang malalim at pilit na ngumiti sa kanya. Though I have my medicine inside the car, I didn't bother to drink kasi alam kong mapapagalitan ako ng babaeng kasama ko at baka imbis ako ang driver ngayon, baka siya pa yung mag-drive sa amin pauwi. Ayoko. Ang kapal pa naman ng mukha ko na kunin siya mula sa hawak ni Christian tapos siya naman pala rin ang magmamaneho papauwi. Minus points iyon. 

"Nothing. Let's go home." I said. 

Pinaandar ko na ang sasakyan at seryosong tumingin sa daan. 

Ramdam ko pa rin ang panaka-nakang kirot sa tiyan ko pero bearable naman siya...for now.

However, nang itigil ko ang sasakyan sa red light. I felt the second symptom. I grasped the cloth covering my chest when I felt the sharp burning pain in my chest. I tried my best to control the expression on my face, hoping that Rebecca won't notice my distress. I placed my hands back on the steering wheel and gripped the leather. Breathe in, breathe out. 

I can feel the lingering gaze of Rebecca, and as time passes by I keep on wishing that I'd be seeing the green light. Before she can open her mouth to ask, I immediately pressed the gas when the light lit green.