It's Ours Now -JiKook ✓

🐥Choko🐥

Gelecek bölüm final arkadaşlarrr

Sınır 240 oy 300 yorum

"Anne Choko ne zaman doğacak?" Annesiyle karşılıklı çikolatalı süt içen Minju merakla sordu.

"Bir bakalım... Doktorumuz her an hazırlıklı olmamız gerektiğini söyledi. Yani... Bugün de doğabilir, bir hafta sonra da. Ne zaman isterse." Ki daha şimdiden hissettiği sancılar, bugünü çok daha olası kılıyordu.

Omeganın koca karnı öylesine büyüktü ki, hareket etmesini çok zorlaştırıyordu. Kızıyla eskisi gibi oyunlar oynayamıyor, yalnızca komşuculuk adı altında çikolatalı süt içiyor, çikolatalı bisküviler yiyor, çikolata tabletlerini teker teker ağızlarına atıyorlardı.

Evet, çikolatayı çok seviyorlardı. En azından karnındaki minik alfa kendini gösterdiğinden beri, çikolatasız günleri geçmiyordu. Aynı Ttalgi gibi, o da kendi çenin ismini seçmiş, Choko olmuştu.

"Of, acilen doğması lazım. Joonseo hep kardeşleriyle oynuyor, sıkılmadığını söylüyor. Ben de kardeşimle oynamak istiyorum."

Jimin kızının ufak kıskançlığına, kendini belli eden sancıları eşliğinde kıkırdamıştı. Evet, biricik arkadaşı Joonseo'nun kardeşleri vardı, yaklaşık beş tane. Ona yetişebileceğini asla sanmıyordu.

"Biliyorum kızım, ama merak etme kardeşin de buraya gelmek için çok sabırsız. Tahminimce çok yakın bir zamanda gelir gibi." Bu tahmininin en büyük nedeni doğum kanalının açılmaya başlaması ve akabinde gelen sancılardı, aynı şimdi çektiği gibi.

Yine de herhangi bir ağrısını endişeli kızına belli edecek hali yoktu. Minju Jungkook'tan çok daha panik birisiydi. Annesinin eline iğne batsa, kan kaybından öleceğini düşünüp ağlayana kadar.

Bu yüzden Jimin, bol hareketli karnını ovuşturup, bir şekilde geçmesini beklemeye çalıştı.

"Anne baksana! Kardeşim iletişim kurmaya çalışıyor!"

Minju, annesinin koca karnında oluşan çıkıntılara hayranlıkla bakarken fincanını bir kenara bırakıp dizleri üstünde emekleyerek omeganın yanına ilerledi. Ulaştığında ise ellerini tüm karında gezdirmeye başladı.

"Vay... Görüyor musun o da çok sabırsız anne! Tamam kardeşim biraz daha kal, sonra geleceksin bize zaten."

Jimin, kızının kardeşiyle konuşma çabasına zorlukla gülümsese de artan sancıları yüzünden ağzını açamadı bir süre. Zaten o süre boyunca Minju annesine herhangi bir cevap gerektirecek sorular sormamıştı. Kardeşinin her çıkıntısına öpücük kondurmuş, geleceğine dair cümleler kurmuştu.

Jimin kendini bir tık daha iyi hissettiğinde elini kızının altın sarısı saçlarında dolaştırdı. "Aşkım içerden yastığımı ve telefonumu getirir misin?"

Minju annesinin isteğini koşulsuz yerine getirmek için odadan çıktığı an Jimin, asıl yapması gereken nefes egzersizlerine başlamıştı. Derin derin nefesler alıp veriyor, eliyle karnının altını okşarken sakinleşmeye çalışıyordu fakat bu oldukça zordu. Kendini Minju'nun doğumundan çok daha zorlanmış hissediyordu. Minik omegasını doğurmak da zordu fakat alfa doğurmakla kıyaslanamazdı.

"Al anne." Kızının geldiğini duyan Jimin hemen gürültülü nefes egzersizini kesmişti. Alnında oluşan ter damlacıklarını aceleyle koluyla silip zorlandığına dair bir kanıt bırakmamaya çalıştı.

Yanına gelen kızından yastığı alıp bel boşluğuna yerleştirmişti. "Kızım... Sen iki dakika... odana gitsen olur mu?"

"Neden ki? Bir şey mi oldu? Ne oldu?" Daha ilk saniyede panikleyen omegayı hemen sakinleştirmeye çalıştı.