Bir elveda bile ağır gelirmiş,
Terk edilmiş tüm yüreklere.
Ki bazı elvedalar,
Dile getirilemezmiş;
Çünkü gözlerden anlaşılırmış bazı vedalar,
Gözyaşları, kalbinden akarmış bazı insanların.
Gitme, diyemezlermiş,
Kimsenin dilinden dökülmezmiş veda sö...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
SİTANSEL CEMİYETİ II
24. BÖLÜM
SESSİZLİĞİN YANKISI
Yankılanıyor sessizliği ölümün, kâbuslar ülkesinde Dertleniyor diriler; ölüler kutlama hâlinde Ve saklanıyor ölü ruhlar, tüm yaşayanlara inat Bu karanlık köhneye rağmen, kendi gölgesinde.
3 GÜN SONRA
Buraya geldiğimden beri yaşadığım ölümlerin tümünü görme fırsatı sunulmuştu; tam olarak şu an, Sitansel'de ölen ve normal olarak hiçbir yakını olmayan herkesin yanındaydık: mezarlıkta. Boran'la önceden geldiğimiz fakat karanlık diye girmeye çekindiğimiz, sonraysa korkunç bir şekilde gelmek zorunda kaldığımız mezar taşlarının yanındaydık işte. Ellerimizdeki çiçekleri bırakmıştık hatta gitmek üzereydik fakat ben bir kez daha tüm arkadaşlarımın mezar taşına sarılmak istemiştim, gidemiyorduk.
Dumbo'nun mezarının başındayken gözyaşlarımı tutamadım ve "Sen hepimizin kahramanısın..." diye fısıldadım, kimse duymamıştı. "Ölümünün yasını bile tutamadan bir başkası nasıl ölüyor Dumbo, gördün mü? Kadem abin arkandan nasıl geldi, gördün mü?" Asillere döndüm. "Belki onlar gibi olmaman gerekiyordu, saflığını kaybetmeden uyuman gerekiyordu... Belki senin için daha iyiydi, üzülme..." Sanki hâlâ yaşıyordu, onun yaşamadığını bir türlü hazmedememiştim. Israrla "Üzülürsün sen ama yalvarıyorum üzülme..." diye yineledim. "Senin intikamını almak istemeyecek kadar, kin tutamayacak kadar iyi bir insan olduğum için de üzgünüm... Ama sen de Oya'dan intikam almamı istemezdin çünkü o seni bilerek öldürmedi, buna istemeden sebep oldu, sebebin oldu."
Burnumu çekip gözyaşlarımı sildim, Kadem'in mezarlığına doğru yürüdüm ve "Adana kebap söyleyemedim, sen gittiğinden beri de yemedim Kadem." dedim ilk olarak. Mezar taşının yanına oturdum ve sımsıkı sarıldım. "Ölmek istemişsin, ölmüşsün... Günah, derdin bana sürekli, hatırlıyor musun?" Kaşlarımı çattım. "Günah diye intihar etmek istemiyordun. Ne değişti Kadem?" Asillere kaydı gözüm tekrardan, Deniz Can'ın başında duruyordu hepsi. "Bunu da araştıracağım Kadem, eğer o tetiği çeken sen değilsen, başkasıysa işte o zaman kin tutma sırası bende..." Toprağa baktım, daha çok tazeydi. "Yanına geleceğim, çok yalnız kalmayacaksın hem Dumbo da burada... Sizi çok seviyorum."
