Bir elveda bile ağır gelirmiş,
Terk edilmiş tüm yüreklere.
Ki bazı elvedalar,
Dile getirilemezmiş;
Çünkü gözlerden anlaşılırmış bazı vedalar,
Gözyaşları, kalbinden akarmış bazı insanların.
Gitme, diyemezlermiş,
Kimsenin dilinden dökülmezmiş veda sö...
Engel olacağımdan değil, üzüleceğimden, fakat bunu bilemezsin.
Şimşek çakarken ansızın, yersiz bir besteyle öfkelenemezsin,
Uçurumun kenarında kalakalmışken, ölmeye hazır beni seçemezsin,
Deniz yerde, yer denizde, eminsin,
Kabuk bağlamışken yaram, peşimden gelerek deşemezsin.
Yağmur yağsa bile gözyaşını gizleyemeyecek insanlar vardı, ilk sıradaki talihsiz de ne yazık ki bendim.
Adımlarım, her ilerlediğimde daha da büyürken kalbimdeki ağrı yüzünden kesik kesik nefesler alıyordum. Topuklu ayakkabılarım, çıplak ayağımı yağmurdan koruyamıyordu ve ben, titreyen vücudumla bu tenha semtte kalabalık bir insan topluluğu arıyordum. Demiştim ya, kalbiniz çiçek tarlası olabilecekken maalesef kalabalık bir insan topluluğundan ibaret olabilirdi.
Etrafıma göz gezdirdiğimde görüyordum ki ağaçtan, yağmurdan, şimşekten dolayısıyla da gökten başka görebileceğim tek yapay şey, asfalttı.
Asfaltın karanlığında kahve harelerim boğulur gibi oldu, çantamı daha sıkı tuttum ve yürümeye devam ettim. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum ve içimdeki tarifsiz korku, daha önce bu şiddette deneyimlediğim bir duyguydu: Kaybetme korkusuydu.
"Annem hapse mi girecek?"
"Seni korumak için, kızım. Adalet bu. Amcanı bıçakladı." Yutkunurken boğazım acıdı. Küçükken ablamın sayıkladığı iki hece, tek kelime: anne. Babamın sözleri beynimde yankılandı ve tam olarak o an, bir şimşek çaktı. "Cansu öldü, bunun cezasını da annen çekiyor."
