Bir elveda bile ağır gelirmiş,
Terk edilmiş tüm yüreklere.
Ki bazı elvedalar,
Dile getirilemezmiş;
Çünkü gözlerden anlaşılırmış bazı vedalar,
Gözyaşları, kalbinden akarmış bazı insanların.
Gitme, diyemezlermiş,
Kimsenin dilinden dökülmezmiş veda sö...
1. Herkese keyifli okumalar, bölümün yaklaşık 90-100 kitap sayfası olduğunu düşünüyorum, 24 bin kelime ve ara vererek okumanız ruh sağlığınız açısından daha iyi olacaktır.
2. Bu kitapta geçen kişi, kurum ve olayların tümü, her ayrıntısıyla yazarın hayal gücüne aittir. Gerçeklikle hiçbir bağı yoktur.
3. Bu bölüm psikolojik ve fiziksel şiddet, olumsuz ögeler içermektedir.
Beni iki kitap boyunca yalnız bırakmayan okurlarım, sizlere çok teşekkür ederim. Yorumlarınızı bekliyorum, umarım severek okursunuz ikinci kitabımızın son bölümünü. Bu bölüm kitap kurgusu aklıma ilk düştüğünden beri aklımda, kalbimde... Umarım sizlere duyguları geçirebilmişimdir, hayalimdeki gibi yazabilmişimdir. Bölümü tekrardan okumaya takatim şu an için olmadığından dolayı düzenleyemedim, kelime hatası varsa affola. Kitabın ruhunu çok yansıttığını düşündüğüm "Alışırım Gözlerimi Kapamaya" şarkısını 2. kitaba ithaf ediyorum, medyada duruyor. Onun dışında bölüm içerisinde diğer müzikleri de açmanız gereken yerde yazacağım.
BU BÖLÜM İÇİN ÖZELLİKLE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN, VALLA KÜSERİM BEŞ SENE DEVAM KİTABINI YAZMAM 😁
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölüm, Sitansel Cemiyeti serisinin ikinci cildinin final bölümüdür.
SİTANSEL CEMİYETİ II
34. BÖLÜM
BEYAZ FREZYA
Bir umut akşamı, çıksam adı yalnızlık olan bir kayaya Külden siyaha dönen gökte, baksam yanık tenli aya Hiç kalkmasam, geçirsem günlerimi yıldızları saya saya Belki bir dalga vurur üzerime, sulanır bu çaresiz beyaz frezya.
Umudunu yitirmiş her insan, geçmişiyle yüzleşmeyip hayatı yaşamaktan korkan mahzun çocukların büyümüş hâlidir. Kimi daha konuşmayı yeni söktüğünde, kimi ergenliğe yeni girdiğinde, kimiyse mesleğe yeni başladığında içindeki çocuğun hüznünden kurtulamayan kâbus efradını ruhuna değer görüp kendilerini hüzün zindanına hapsetmişlerdir. Bu kâbus zihniyetli mahzun çocuklar, hayatı yaşamaya değer görmezler; fedakârdırlar lâkin daima bir beklenti içerisine girdiklerinden ötürü büyük bir girdapta hapsolup dururlar.
