Chapter 14
မော့တိက ဆေးရုံပေါ်တွင် နောက်တစ်ရက် ဆက်နေနေရသည်။ စေ့စေ့စပ်စပ် စဉ်းစားကြည့်ပြီးနောက် ယခုတိုင် သူ မလုံခြုံသလို ခံစားနေရဆဲပင်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကျူးဝမ်းဇီမှာ သူရှိနေသည့်နေရာကို သိထားသည့်အတွက် သူ့ဆွေမျိုးများကပါ အနှေးနှင့်အမြန် သိသွားလိမ့်မည်ဟု ဆိုလိုခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
သို့သော် သူ၏ လက်ရှိဒဏ်ရာများကြောင့် ဆေးရုံမှ ဆင်းသွားသည့် အခြေအနေ မဟုတ်ပေ။ အကယ်၍ သူ ထွက်သွားချင်ပါကလည်း အနည်းဆုံး သူ့မိဘ သို့မဟုတ် အုပ်ထိန်းသူထံမှ သဘောတူညီချက် ယူရပေလိမ့်မည်။ သူ ဆေးရုံတက်သည့်အချိန်က “မိဘ သို့မဟုတ် အုပ်ထိန်းသူ” နေရာတွင် လက်မှတ်ထိုးခဲ့သူမှာ မုထျန်းဟန်ပင်။
မော့တိက ဤအချက်ကို တွေးမိပြီးနောက် သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ကွေးလိုက်ပြီး လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို နှိပ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် သူက ယဉ်ကျေးသော ကောင်လေး၏ ပြတ်သားသည့် အသံမျိုးဖြင့် သူနာပြုကို ပြောလိုက်လေသည်။
“မမ… ကျွန်တော် ဆေးရုံကနေ ဆင်းချင်ပြီ…”
........
“မု… မင်းဖုန်းလာနေတယ်….”
လိုင်သယ်စစ်က သူ့ပါးစပ်ထဲမှ အမြှုပ်များကို ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး လှေကားမှ ဆင်းလာသော မုထျန်းဟန်ကို ကြည့်ကာ အားပါးတရ ပြောလိုက်သည်။
“ဟိုကောင်လေးဆီက ထင်တယ်…”
မုထျန်းဟန်က လိုင်သယ်စစ်ကို အဖက်မလုပ်ပေ။ သူက ဆိုဖာပေါ်ရှိ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဝရန်တာဆီသို့ လျှောက်သွားလေသည်။
“ဟယ်လို…”
“ကျွန်တော်… ကျွန်တော်ပါ…”
ဖုန်းထဲတွင် မော့တိ၏ စိတ်လှုပ်ရှားနေသော အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“ကျွန်တော် ကိုကို့ကို နှောင့်ယှက်မိသလိုများ ဖြစ်သွားပြီလား…”
“မဖြစ်ပါဘူး… အခုပဲ မနက် ၇ နာရီရှိနေပြီလေ… ငါက နောက်ကျတဲ့အထိ မအိပ်တတ်ဘူး…”
မုထျန်းဟန်၏ အသံ၌ပင် အပြုံးတစ်ခု စွက်နေသယောင်ယောင်။ သူက လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ပြီး ရေချိုးထားသောကြောင့် ကိုယ်ငွေ့သည်ပင် ခပ်ငွေ့ငွေ့ ရစ်သိုင်းနေဆဲ ဖြစ်သည်။ သူ့ဆံပင်များမှာ အနည်းငယ် စိုစွတ်နေ၏။ သူက ရှပ်အင်္ကျီအဖြူကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး လက်ခေါက်ထားသဖြင့် သန်မာသော လက်မောင်းတစ်စုံကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။
